Este clar, este oficial. Anul 2009 este un an de criză internaţională. De data aceasta criza va afecta şi România şi se pare destul de profund. Procesul de globalizare care a dus la extinderea crizei nu putea să lase România drept o insulă liniştită într-un ocean în fierbere. Ne-am asumat conştient acest risc.
Suntem convinşi acum că nu o ţară sau un continent este de vină pentru această criză. Ci noi, cu toţii am contribuit la aceasta. Cheltuieli inutile, productivitatea redusă, împrumuturi făcute de cele mai multe ori aiurea „doar ca să avem o plasmă ca vecinu“ au făcut ca această situaţie să ajungă la apogeu.
Mai multă chibzuinţă din partea noastră, a tuturor e necesar acum mai mult decât oricând. Doar prin măsuri bine analizate vom depăşi cu succes această perioadă. Pentru că altă alternativă nu există.
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
|
16 Ocak cuma günü, Romanya Demokrat Türk Birliği’nin merkezinde aşure günü kutlandı. |
În data de 16 ianuarie 2008, la sediul central al Uniunii Democrate Turce din România s-a sărbătorit Ziua Aşure. După cum se ştie Aşure se sărbătoreşte în fiecare an de către turcii de pretutindeni, începând cu a zecea zi din prima lună a calendarului islamic. Tradiţia spune că turcoaicele trebuie să pregătească desertul aşure, pentru a-l împărţi rudelor şi vecinilor. Desertul este realizat din minim 7 ingrediente din care nu lipsesc năutul, porumbul, caisele uscate, smochinele, alunele, apa de trandafiri şi stafidele. |
750 gr buğday
1 s.b. nohut
1 s.b. kuru fasulye
5 s.b. toz şeker
1 s.b. süt
4 ç.k. pirinç
1 portakal
1 limon
2 elma
kuru üzüm
kayısı
kuru kayısı
incir
nar
kuşüzümü
dolmalık fıstık
fındık
ceviz
nar
gülsuyu
tarçın
Önce buğdayları akşamdan sıcak su ile bir taşım kaynatıp altını kapatın. Sabaha kadar şiştikten sonra tekrar pişmeye bırakın.Bu arada akşamdan ıslatılmış nohut ve fasulyeyi düdüklüde pişirin. Buğdayın üstüne nohut ve fasulyeyi ekleyin.
Sıra ile önce haşlanmış pirinci ekleyin. Ardından küp doğranmış elmalaları daha sonra küçük doğranmış kayısıları ardından da üzümleri ekleyin. En son sütü, gülsuyunu, portakal ve limon kabuğunu ve şekerini ilave edin. En son suyunu ve kıvamını kontrol edin. Kaselere boşaltıp üzerini kuru yemişlerle süsleyin. Bu işlemi kaselerin üzeri soğuduktan sonra ancak yapabilirsiniz.
Nurgean Ibraim
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
20 Ianuarie 2009, zi memorabilă în istoria Statelor Unite ale Americii. Cel de-al 44-lea preşedinte american este primul preşedinte de culoare care, în urma rezultatului alegerilor prezidenţiale din 4 noiembrie, 2008 s-a instalat în fotoliul de la Casa Albă.
Barack Obama a depus jurământul pe biblia personală a lui Abraham Lincoln cel care în 1865 a abolit sclavagismul în SUA, ceea ce confirmă: visul american poate deveni realitate totul e să lupţi şi să speri că acesta se va împlini.
Americanii au ales un preşedinte de culoare în care şi-au pus toate speranţele. Barack Obama este o mixtură între Martin Luther King şi John Fitzgerald Kennedy şi conform analiştilor politici este un simbol al schimbării şi al respingerii erei republicanului Bush, unul dintre cel mai puţin populari preşedinţi ai SUA.
Obama se instalează în reşedinţa de pe Pennsylvania Avenue 1600 într-o perioadă dificilă pe care o traversează SUA, în plină criză economică şi cu două războaie încă neîncheiate în Irak şi în Afganistan. De asemenea, în Gaza tensiunile sunt pe departe să se fi încheiat iar în aer pluteşte teroarea.
Nu numai americanii şi-au pus mari speranţe în administraţia Obama ci şi Europa aşteaptă măsuri anticriză care să diminueze efectele devastatoare ale crizei financiare. Conform sondajelor de opinie, europenii îl iubesc pe Obama şi îşi pun şi ei mari speranţe în noua administraţie de la Washington care se aşteaptă să aducă pace în zonele de conflict.
În ceea ce priveşte România, nu se aşteaptă o schimbare radicală şi imediată a relaţiei pe care Statele Unite ale Americii o au în prezent. Poziţia privilegiată pe care o deţine România la Marea Neagră, dar şi rolul vizibil pe care aceasta îl joacă în Alianţa Nord-Atlantică pentru sprijinirea cu trupe a misiunilor din Irak şi Afganistan sunt două bile albe pentru ţara noastră care, se pare, nu va fi un stat oarecare pe agenda de lucru a proaspătului preşedinte.
Barack în limba swahili înseamnă „binecuvântat” şi acest lucru îl cred şi americanii despre preşedintele lor care are ca obiectiv principal al mandatului, încheierea războiului din Irak. Opunându-se public împotriva războiului dus de administraţia Bush în Irak, este de aşteptat ca Obama să pună capăt tensiunilor din Orientul Mijlociu.
Mai mult de 2 miloane de persoane au participat la ceremonia de învestire a noului preşedinte al SUA, Barack Obama. Potrivit Reuters, pentru ceremonie au fost mobilizaţi circa 8000 de poliţişti şi 32.000 de cadre militare. Susţinătorii lui Obama au venit cu 10.000 de autobuze, care puse cap la cap s-ar fi întins pe o suprafaţă de 137 de km. În faţa milioanelor de ochi aţintiţi asupra sa Barack Obama a rostit jurământul de învestire şi a declarat: „în ciuda sarcinii enorme care stă înaintea noastră, stau astăzi mai plin de speranţă decât oricând, că Statele Unite ale Americii vor rezista, că visul fondatorilor va trăi în zilele noastre.” Dacă „America este gata să conducă din nou” aşa cum declara preşedintele Obama la învestire rămâne de văzut, cert e că întreaga lume şi-a pus mari speranţe în noua administraţie de la Washington D.C.
Ambasada SUA la Bucureşti a lansat pe 20 ianuarie, chiar în ziua învestiturii noului preşedinte cartea „Preşedintele Obama: Drumul către Casa Albă”. Lansarea a avut loc la Centrul Cultural American şi a reunit un număr mare de jurnalişti.
Traseul lui Obama, de la o copilărie modestă în Hawaii şi Indonezia, până la victoria sa în alegeri reprezintă una dintre cele mai imprevizibile şi fascinante călătorii din istoria politică a Statelor Unite. Prin această carte publicată în întreaga lume în peste un milion de exemplare şi devenită instantaneu obiect de colecţie, TIME şi Puzzle Works relatează povestea ascensiunii lui Obama într-un volum ilustrat de 96 de pagini, conţinând reportajele şi analizele jurnaliştilor politici ai revistei TIME se specifică într-un comunicat de presă al Ambasadei SUA. În carte pot fi văzute fotografii memorabile din culisele campaniei dar şi din viaţa privată a primului preşedinte de culoare al SUA. Fotografiile sunt relizate de Callie Shell care s-a ocupat de documentarea vizuală în timpul campaniei electorale.
Cititorii vor beneficia de o descriere colorată a modului în carer Obama a ajuns lider, începând din anii copilăriei, trecând prin perioada Chicago, până în momentul transformării sale ca fenomen politic.
Sorina Asan
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Pentru prima oară în anul 1985 s-a hotărât alegerea unei capitale Culturale Europeane la iniţiativa Ministerului Culturii din Grecia, d-na Melina Mercouri ce a lansat un proiect apreciat şi aprobat de către Uniunea Europeană. Din acel an diverse localităţi din ţări europene au fost alese pe rând capitale culturale.
Începând cu anul 2000, odată cu intrarea într-un nou mileniu s-a hotărât ca şi alte municipalităţi din ţări membre U.E. să poată deveni capitale culturale europene.
2011 – Turku (Finlanda)
2011 – Tallinn [Estonia]
2010 – Peç [Ungaria]
2010 – Essen [Germania]
2010 – İstanbul [Turcia]
2009 – Linz [Austria]
2009 – Vilnius [Lituania]
2008 – Stavanger [Norvegia]
2008 – Liverpool [Anglia]
2007 – Sibiu [România]
2007 – Luxemburg
Am fost mândrii că în anul 2007 Sibiul a fost ales Capitală Culturală Europeană. Acum a venit rândul oraşului Istanbul să-şi prezinte zestrea culturală şi istorică ce dăinuie de veacuri. De-a lungul istoriei Istanbulul a reunit cele mai importante şi diverse culturi ale momentului; acum, cu acest prilej v-a prezenta Europei zestrea culturală în toată splendoarea ei. Cu această ocazie se vor construi noi centre culturale, se vor restaura muzee, edificii culturale, creaţiile artiştilor vor fi cunoscute de întreaga Europă.
Unele proiecte s-au derulat sau sunt în curs de derulare Un astfel de proiect ce a lăsat amprente şi în Constanţa a fost concertul „Trei femei“ -derulat sub egida Anului Cultural European. Proiectul principal cuprinde patru etape ce constau în reconstiturirea traseelor urmate de: Jules Verne, Evliya Celebi, Piri Reis, Franz Liszt. În total vor trece prin 18 ţări şi 20 de oaraşe. Primul drum pe urmele lui Jules Verne s-a derulat în luna decembrie urmând acelaşi traseu, din romanul „Încăpăţânatul Keban“. Oraşele prin care au trecut artiştii au fost: Varna-Bulgaria, Constanţa-România, Odessa-Ucraina, Soci-Rusia, Batum-Georgia. Echipa a fost formată din: fotograf-Arif Aşci, scriitor-Nazim Alpman, şi cântăreţele GokanYasemin Göksu, Özlem Taner şi İmran Türkoğlu. Acsaeştia au prezentat un spectacol de excepţie cu cântece din diferite ţări, inclusiv din zone diferite ale Turciei.
Serin Türkoğlu
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Anul acesta se împlinesc 150 de ani de la Unirea Principatelor Române, Moldova şi Tara Românescă, sub conducerea lui Alexandru Ioan Cuza.
Unirea Principatelor Române a avut loc la jumătatea secolului al XIX-lea şi reprezintă unificarea vechilor state Moldova şi Tara Românească. Unirea este strâns legată de personalitatea lui Alexandru Ioan Cuza şi de alegerea sa ca domnitor al ambelor principate la 5 ianuarie 1859 în Moldova şi la 24 ianuarie 1859 în Tara Românească. Totuşi, unirea a fost un proces complex, bazat pe puternica apropiere culturală şi economică între cele două ţări. Procesul a început în 1848, odată cu realizarea uniunii vamale între Moldova şi Tara Românească, în timpul domniilor lui Mihail Sturdza, respectiv Gheorghe Bibescu. Deznodământul războiului Crimeii a dus la un context european favorabil realizării unirii. Votul popular favorabil unirii în ambele ţări, rezultat în urma unor Adunări Ad-hoc în 1857 a dus la Convenţia de la Paris din 1858, o înţelegere între Marile Puteri prin care se accepta o uniune mai mult formală între cele două ţări, cu guverne diferite şi cu unele instituţii comune. La începutul anului următor, liderul unionist moldovean Alexandru Ioan Cuza a fost ales ca domnitor al Moldovei şi Tării Româneşti, aducându-le într-o uniune personală. În 1862, cu ajutorul unioniştilor din cele două ţări, Cuza a unificat Parlamentul şi Guvernul, realizând unirea politică. După înlăturarea sa de la putere în 1866, unirea a fost consolidată prin aducerea pe tron a principelui Carol de Hohenzollern-Sigmaringen, iar constituţia adoptată în acel an a denumit noul stat România.
În Moldova a fost ales, la 5 ianuarie 1859, liderul unionist Alexandru Ioan Cuza. La 24 ianuarie 1859, Adunarea Electivă a Tării Româneşti îl alegea şi ea ca domn. Astfel s-a făcut primul pas către definitivarea Unirii Principatelor Române, realizată la 24 ianuarie 1859. Aceasta a fost posibilă prin folosirea unei greşeli generate de frazeologia juridică a timpului, (era impusă alegerea a doi domni, dar nu împiedica o persoană să candideze simultan în ambele ţări).
Conform deciziei Convenţiei de la Paris, se înfinţează la 15 mai 1859 Comisia Centrală la Focşani, ce avea ca scop redactarea primului proiect de constituţie din istoria modernă a României şi realizarea altor proiecte de unificare legislativă a Principatelor. Proiectul de Constituţie nu a fost aprobat însă de domnitorul Cuza, Comisia Centrală din Focşani fiind desfiinţată în februarie 1862.
Deşi Unirea din 1859 era recunoscută doar pentru perioada domniei lui Cuza, şirul de reforme iniţiate de acesta şi venirea pe tronul Principatelor Unite a domnitorului Carol de Hohenzollern-Sigmaringen, care se bucura atât de sprijinul Franţei cât şi cel al Prusiei a făcut ca actul de la 1859 să fie ireversibil. Din 1866, potrivit Constituţiei promulgate la 1 iulie, Principatele Unite încep să se numească oficial România.
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Fatma SadıkŞair Fatma Sadık eskiden beri Hakses dergimizle işbirliğinde olmuştur. 29 Ağustost 1950 Köstence ili, Băneasa kasabasında dünyaya geldi. 1965’te „Dobrogea nouă” gazetesinde ilk cıkış şiiri yayınlanmıştır. Bundan sonra ülkedeki çeşitli gazete ve dergilerde yazıları çıkmaya başlamıştı: „Tecuciul literar artistic”, „Luceafărul”, „Tomis”, „Flacăra”, „ Renkler”. Türkiye’de de yazıları çıkmıştır: „Aykırısanat”, „Kibatek”, „Turnalar”, „Ozden”. Traducere realizată de: Vildan Sadık |
Fatma SadâcPoeta Fatma Sadâc este o veche colaboratoare a revistei Hakses. Scriitoarea s-a născut la 29 august 1950 comuna Băneasa, jud. Constanţa. Debutează în anul 1965 cu poezii în ziarul „Dobrogea nouă”. După aceea începe să publice în reviste din ţară: „Tecuciul literar artistic”, „Luceafărul”, „Tomis”, „Flacăra”, „ Renkler”. De asemeni a mai publicat şi în Turcia în diferite ziare şi reviste cum ar fi: „Aykırısanat”, „Kıbatek”, „Turnalar”, „Ozden”. Serin Turkoglu |
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Arabamız Kosova Ovası’na girince, kendimi yine o çocukluk rüyalarımın anlatılmaz güzelliği ve serinliği ortasında buldum. Yer çekiminden kurtulmuş, göğün maviliğine karışmış gibiydim.
Biraz engebeli olan Kosova Ovası yemyeşildi. Ve gökyüzü sonsuz maviliğiyle, Kosova Ovası’nı çoktan kucaklamıştı.
Sultan Murad Hüdavendigar’ın şehid düştüğü yere yapılan Türbeyi bulmamız zor olmadı. Osmanlı mimarisinin tipik bir örneği olan Türbe, Kosova Ovası’nda yapayalnızdı. Yugoslavlar, Balkan Türkleri’nin adeta kutsiyet verdikleri türbeye, hiç dokunmamışlar; yalnız onun karşısına, onbeş metre yüksekliğinde, yeni bir MİLOŞ ABİDESI dikmişlerdi.
Murad Hüdavendigar Türbesi’nin bakımlı ve çimli bahçesinde, birkaç Evladı Fatihan mezarı, Kosova Ovası’nın muhteşem destanına sanki kulak kesilmişlerdi.
Gözlerim bahçe kapısında, önce yetmişlik türbeda rı aradı. Onu, daha görmeden, başkalarından dinlediğim özellikleriyle, ne kadar çok sevmiştim. Biliyordum ki, sadece Allah rızası ve Türklük sevgisi için ömrünü türbedarlıkla geçiren o Evlad-ı Fatihan tarunu, Kosova Savaşı’nın cereyan tarzını, bir zamanlar, Yugoslavya Başbakan’na anlattığı gibi, bana da coşarak anlatacak; heyecanlanacak, ayağını yere vuracak, kendisine biraz itidal tavsiye edenlere kızaca: “… te ben yalan mı söylüyorum be? Tarihler, burada kafiri böyle hakladığımızı yazmıyor mu be?” diye susturacak ve sözü kimseye bırakmıyacaktı. Tarihin, uğultuları arasından gelen sesi kulaklarımda:
“… Bak şimdi kızanım, Sultan Murad Han, otuz bin kişilik ordusuyla gelip burada cephe kurdu. Sağ, cenahını, oğlu Yıldırım Bayezid tutuyordu. Sol cenahında ise diğer oğlu Şehzade Yakub vardı. Tabii Cennetmekan Murad Han, kuvvetleriyle tam ortada bulunuyordu.
Te şu karşı tepelerde de, ordusuyla birlikte Sırbistan Kralı Lazar vardı. Bu mübarek Kosova’da bütün kafirler, bizimle vuruşmak için toplanmışlardı. Ben, Sırpları, Bulgarları, Arnavutları, Hırvatları, Macarları, Makedonları sayayım. Sen Lehleri, Ulahları, Çekleri, Karadağlıları, Bosnalıları, Slovakları, SlovenIeri say. Ben kafir ordusuna kırk bin, elli bin diyeyim. Sen çekinmeden altmış bin de!
Otuz bine karşı, altmış bin!
Bu Kosova Meydanında, vuruşma tam sekiz saat sürdü. Kan gövdeyi götürdü.
Kafir, bir ara, bizim sol cenaha yüklendi. Şehzade Yakub’u düşürmek istedi. Yıldırım Bayezid te şu tepelerden yetişip. Şehzade Yakub’u çeviren kafire, öyle bir kılıç üşürdü, öyle bir kılıç üşürdü ki deme gitsin. Kafirlerin gözleri şaşı oldu. Ağızları açık kaldı. Kafir, yüzgeri kaçmaya başladı.
Sehzade Yakub, babasından destur alıp, kaçan kafiri kırmaya gitti. Murad Han’la Yıldırım Bayezid meydanda kalanları tepelediler. Muharebe bitti. Bizimkiler, kafir kıralı Lazar’ı esir alıp getirdiler. Sultan Murad, harp meydanını dolaşırken, esir kıralın damadı Miloş Hünkara yaklaşmak istedi. Sipahiler bırakmadılar. Ama kancıkoğlu kancık Miloş dedi ki: “Bırakın beni. Ben el öpmeye geldim!” Bizimkiler inandılar. Kancık Miloş, arkasına sakladığı bıçağını birdenbire çekip, Hünkar’ı göğsünden vurdu. Bizimkiler “vay mel’un! Vay kafir!” diye, Miloş’u, işte burada it gibi tepeleyip paraladılar ama ne fayda! Sultan Murad Han’ı kurtaramadılar. Hüdavendigar’ın vurulduğu yere, hemen bir çadı kurdular.
Asker, ağlaşmaya başladı. Hünkar, şehid olmadan önce, kumandanlarına dedi ki “Padişahlığı, büyük oğlum Bayezid’e bırakıyorum!” Sonra mübarek canını Allah’a teslim etti… Dövünmeyen kalmadı.
Şehzade Yakub ne oldu diyeceksin? Çok civan bir delikanlı idi. Kafiri kırıp döndüğünde babasının şehid olduğundan haberdar değildi. Ona, “Gel! Seni baban görmek ister!” dediler. Sevindi! EI öpmeye hazırlandı.Çadıra yürüdü! Vah! Eyvah! Nizam-ı alem için, dirlük-düzenlik için Şehzade Yakub’u çadırda boğdular. Babasının yanına uzattılar. Mevla rahmet eyleye!
Sonra Murad Hüdavendigar’ın mübarek kanının döküldüğü bu yere, işte bu türbe yapıldı. İçerde, sandukanın altında Hünkarın kanı, barsakları, ciğerleri ve yüreği var!… Mübarek cesedini, oğlu Bayezıd Bursa’ya götürüp Çekirge’deki türbesine defnetti. Cennetmekanın yüreği burada kaldı; cesedi Bursa’da! 1389 senesinde Sultan Murad Han, kavuştu ulu Allah’a, şehidlerle beraber, Murad Han’a Fatiha!”
Yaşlı türbedar, bu cümleleri kimbilir kaç bin defa söylemiştir. Ve dünya durdukça, Kosova destanı kimbilir daha kaç bin defa söylenecektir?
Bahçeden geçerek, bir Padişah huzuruna girer gibi Türbeye girdim. Dikkatimi ilk çeken, Türbenin büyük ve gösterişli sandukası oldu. Türbe, Bursa’daki padişah türbelerinde farklı değildi, içerinde birkaç kadın ziyaretçi, sandukanın ayak ucunda, büyük bir huşu ile dua ediyorlardı. Beyaz başürtülü ve nur yüzlü kadınıların, derin bir edeple duruşları, yakarışları, yüreğimi doldurdu. Hepsi de bana, kardeşlerim, ablalarım, annelerim gibi geldi. Onları çok uzaklarda, Kosova Ovası’nın ortasına, Murad Hüdavendigar Türbesi’ne çekip getiren mübarek duygunun ve taze inancı güzelliği karşısında gerçekten ürperdim. Önlerinden usulca geçtim. Üzerine Ayet-i Kerimeler işlenmiş o zengin sanduka örtüsünü, bir ucundan tutup öptüm. Sonra bir köşede, bir müddet el-pençe divan durarak Sultan Murad’ın haşmetini düşündüm. 27yıl, padişah olarak ata binmiş. Ve 37 meydan savaşında döğüşmüş. Tam 37meydan savaşı kazanmış. Tarihler, O’nun, bir defa olsun düşmana sırtını döndüğünü yazmamışlar.
Çok yürekli: çok cesur! Tantanlı bir hayat içerisinde yaşayışı çok sade. Devletin ve milletin varlığı sözkonusu olunca çok kararlı ve çok aceleci!
Bursa’dan, otuz bin askerle birlikte kalkıp, ta Kosova’ya gelmiş. Altmış üç yaşına rağmen ata binmiş. Savaşa girmiş. Ve en son savaşını da zaferle bitirmiş… Ve sonra, demek ki tam benim durduğum yerde, şu sandukanın bulunduğu noktada, şehid edilmiş.
Ya Şehzade Yakub? Düşman takibinden dönen, babasının şehadetinden, kendisinin boğdurulacağından haberi olmayan 27 yaşındaki yiğit şehzade, daha alının teri bile kurumadan demek ki şurada toprağa yığılmış kalmış.
Ve 29 yaşında padişah olan muhteşem Yıldırım Bezid burada, belki de tam benim bulunduğum yerde, genç başını iri avuçları arasına alarak, babasına ve zavallı kardeşine gözyaşı dökmüş.
Ürperdim!. Bir padişahın şehid edildiği yerde ilk defa bulunmamdan mı?
Bir büyük meydan muharebesinin yapıldığı yeri ilk defa gördüğümden mi? Bir padişah sandukasının, Ayet-i Kerimelerle süslü mübarek örtüsünü ilk defa tutup öpmemden mi? Sultan Murad Türbesi’nin, Anadolu’dan çok uzaklarda, Kosova Ovası’nın ortasında öyle yapayalnız kalmasından mı? Yoksa O’nun ve sevgili oğlu Şehzade Yakub’un şehadetlerinden duyduğum derin üzüntüden mi ne bilemiyorum? Bütün duygularımın sağanağı, sicim gibi boşalmak üzereydi.
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
În data de 17 ianuarie 2009, la Colegiul Naţional „Kemal Atatürk“ din Medgidia a avut loc faza judeţeană a Olimpiadei de Limba şi Literatura Turcă.
La concurs s-au înscris 173 de elevi din care s-au prezentat 130 de elevi. Activitatea a fost condusa de preşedintele comisiei prof. Adriana Cristina Oprea, inspector şcolar general adjunct, vicepreşedinte prof. Ene Ulgean, inspector de specialitate, secretar prof. Vildan Bormambet, metodist de specialitate şi membrii: prof. Gelal Firdes, prof. Şemsettin Şeker, prof. Erhan Çelik, prof. Ömer Bozaltı, prof. Anefi Ikbal şi prof. Iomer Subihan. Comisia de contestaţii a fost alcătuită din prof. Ali Doğru Mustafa şi prof. Ervin Ibraim.
La activitate, din partea Uniunii Democrate Turce din România au participat Ervin Ibraim secretar general, preşedinte comisie învăţământ Bormambet Vildan şi vicepreşedinte comisie învăţământ Iomer Subihan.
În urma desfăşurării concursului au fost premiaţi următorii elevi: clasa a IV-a, locul I – Şaban Sezgean, Şc. „M.Sadoveanu“ Medgidia; locul II – Ünsalan Melisa, Şc. „Ghe Tiţeica“ C-ţa, locul III – Şachir Bilghe, Şc. „Mihail Sadoveanu“, Medgidia; Menţiune I – Memet Fidan, Şc. „B.P. Haşdeu“ ; Menţiune II – Husein Fatima – Şc. „Ghe Tiţeica“ C-ţa. Clasa a V-a, locul I – Curti Melisa – Şc. Nr. 1, Valu lui Traian; locul III Emirsan Elif, Şc. Nr. 1, Valu lui Traian; Arif Sezghin – Şc. Nr. 1, Valu lui Traian; Menţiune I – Iuruc Harun, Şc. Nr. 1, Valu lui Traian; Menţiune II – Alzaitri Anas – Şc. „B.P. Haşdeu“. Clasa a VI-a, locul I – Bormambet Adnan, Şc. „C-tin Brâncuşi“ Medgidia; locul II – Bayrak Ayşenur – Şc. „B.P. Haşdeu“, locul III – Giumaidin Feiza – Şc.„C-tin Brâncuşi“ Medgidia; Menţiune I – Ali Semiha – Şc. „Mihail Sadoveanu“, Medgidia; Menţiune II – Iusuf Ayda – Lic. Internaţional Constanţa. Clasa a VII-a, locul I – Agi-Acai Aylin – „Colegiul Naţ. Mircea cel Bătrân“, locul II – Suliman Elif – Şc.„C-tin Brâncuşi“ Medgidia; locul III – Alzaitri Alaa – Şc. „B.P. Haşdeu“ C-ţa; Menţinue I – Cherim Elif, „Colegiul Naţional Kemal Atatürk“. Clasa a VIII-a, locul II – Amet Iurchie – Şc. „M. Dragomirescu“ Medgidia; locul III -Ip Serpil – Gr. Şc. Cobadin, Menţinue I – Osman Halime, Şc. Castelu, Iusein Sibelgean – Şc. „M. Dragomirescu“ Medgidia. Clasa a IX-a, locul I – Demir Ghiulfidan – Colegiul Naţional „Kemal Atatürk“ Medgidia, locul II – Işik Amyra – Lic. Internaţional Constanţa, locul III – Reşid Ünal – Colegiul Naţ. „Mircea cel Bătrân“, Menţinue I – Iaşar Ghiuldeniz – Colegiul Naţional „Kemal Atatürk“ Medgidia. Clasa a X-a, locul II – Sezghin Hatice – Lic. Internaţional Constanţa, locul III – Aşim Semra – Gr. Şc. Cobadin. Clasa a XI-a, locul I – Memedula Melec, Lic. Internaţional Constanţa, locul III – Vural Esma – Liceul Internaţional Constanţa, Menţiune I – Nasipali Nihal – Colegiul Naţ. „Mircea cel Bătrân“ Constanţa. Clasa a XII-a, locul II – Memiş Hayat, Colegiul Naţ. „Mircea cel Bătrân“ Constanţa, Menţiune – Eken Gamze, Colegiul Naţional „Kemal Atatürk“ Medgidia, Nazif Geylan – Colegiul Naţional „Kemal Atatürk“ Medgidia.
Felicităm concurenţii pentru rezultatele obţinute şi le urăm succes la faza naţională din luna februarie.
Nurgean Ibraim
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Izmir – Buraya geldiğim gündenberi hep karargah muhitinde ve kumandanlarla zabıtan arasında bulunuyorum. Bunun içindir ki bana, Mustafa Kemal Paşa Hazretleri’ni sık sık görmek nasib oluyor. Başkumandan İzmir şehrine girdikten sonra siyası şahsiyeti askeri şahsiyeti kadar tebarüz etmeye başladı. Sulh için ne düşünüyor, ne söyleyecek, kendisine kadar vaki olacak teklifleri nasıl telakki edecek, bu, dünyanın merak-aver (merak veren) hatta müheyyiç (heyecan veren) muammalarından biridir. Başını ihata eden (çevreliyen) şa’şah zafer halesiyle (tacı ile) hadisatın, alemin ön safında duruyor, fakat herkese yine her vakitten ziyade uzak görünüyor ve o zafer halesinin nuru çehresine, bir türlü, siyaset meraklılarının aradığı aydınlığı veremiyor. Ben kendileriyle ilk mülakatımda asıl bu anlaşılmayan taraflarını öğrenmek istedim, onun içindir ki, ilk sualim düne kadar yaptığı işlere ait olmadı, yarın ne yapmak fikrinde bulunduğunu sordum. Dedim ki:
- Paşa hazretleri, Dumlupınar Meydan Muharebesi kazanıldıktan sonra ordulara ilk hedefin Akdeniz olduğunu söylemiştiniz. „İlk hedef” tabirini kullanmakla takibi lazım gelen ikinci ve üçüncü hedefler mevcud olduğunu zımmen (kapalı bir şekilde) ihsas ettiğinde anlaşılıyor. Lütfen bu hususta biraz malumat verir misiniz!
Bilatereddüt cevap verdiler, dediler ki:
„- Türkiye Büyük Millet Meclisi ordularının vazifesi Misak-ı Milli abkamını (hükümlerini) temin etmektir. Türkiye halkı, milli hudutları içinde bütün medeni insanlar gibi tam mana ve şümuliyle hür ve müstakil yaşayacaktır. Fakat bilirsiniz ki hareket-i askeriye, faaliyet-i siyasetinin ümitsiz olduğu noktada başlar. Ümidin emniyetbaşı bir sürette avdeti orduların hareketinden daha seri hedeflere muvasalatı (varışı) temin edebilir.”
Başkumandanın şu son cümlesi bana atideki (gelecekteki) suali irad etmek (sormak) cesaretini verdi:
- Herhalde, dedim; bu hedeflere ordu ile veya diplomasi ile vasıl olmak hususlarındaki noktai nazarınızı (görüş tarzınızı) bilmek pek faydalı olur zannındayım.
Paşa hazretleri ayni kat’i eda ile:
„- Hiçbir vakit fuzulı yere kan dökmek istemedik ve istemeyiz. Milletimizin ve Türkiye Büyük Millet Meclisi’nin hakiki zihniyeti böyledir. Şimdiye kadar dökülen kanların mes’ulleri cihan-ı medeniyetçe (medeniyet dünyasınca) tanınmış ise facianın devamına mahal (yer) yoktur.”
Mustafa Kemal Paşa Hazretlerine tasavvur ettiği sulhun mahiyeti hakkında bir sual daha sormak istedim; dedim ki:
-Yunan ordusunu, senelerce kendi topraklarını bile müdafadan aciz bırakacak bir surette müzmahil (dağıtıp) ve perişan ettiniz! Böyle büyük ve kahhar (yok edici) bir zaferden sonra sulhun tesisinde müzakerat-ı siyasiyeyi çetinleştirecek bazı yeni şartlar mevzuu bahıs olacak mıdır!
Başkumandan tebessüm etti:
„- Bu suali sormakla faydalı bir iş yaptığınızı zannederim. Yalnız sizin değil, bütün dünyanın bize böyle bir sual tevcih etmeye hakkı var ve yine alacağınız cevapla bütün dünyayı tatmine delalet etmiş olacaksınız.
Evvela herkesin kat’iyetle bilmesi lazımdır ki, Türkiye halkının mukadderatına bizzat vaz’ülyed olması (sahip olması) suretiyle tesüs etmiş bulunan Türkiye Büyük Millet Meclisi Hükumeti ve yine herkesin sarih (açık) olarak bilmesi lazımdır ki bugünkü Türkiye halkı asırlarca kendi iradesini başkasının elinde görmeye tahammül eden halk değildir ve asıl bilinmesi lazım gelen cihet bugünkü Türkiye halkının ve hükumetinin tul-ü (aşın emel) peşinde koşup kendi evni unutan ve harap bırakan sergüzeştçi insanlardan olmadığıdır. Binaenaleyh kemal-ı kafiyetle (tam bir kesinlikle) beyan edebilirim ki hükumetimiz neşve-i zaferle (zafer sevinciyle) menafi-i hakikiye (gerçek çıkarını) ve hayatiyesini unutacak kadar lanmur olmamıştır. Biz yalnız hukuk-u sarihamızı (açık hukukumuzu) emniyetle istihsal etmekten ibaret olan esasları takip ederiz. Türkiye Büyük Millet Meclisi tesüs ederken hangi hususları hayati ve lazımültemin (temini lüzumlu) görmüş ise bugün dahi yine aynı şeyleri mevzuu bahseder.”
YAKUP KADRİ (İkdam’dan: 22 Eylül 1922)
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Prof. Dr. İrfan Ünver Nasratinoğlu
Romen ulusunun yetiştirdiği en ünlü kişi, hiç kuşkusuz Mihai Eminescu’dur. Bir başka deyişle Yunus Emre, Türk Ulusu için ne ifade ediyorsa, Eminescu da Romen ulusu için onu ifade etmektedir.
Ancak, Em,nescu sadece Romanya sınırları içerisinde değil, bütün dünyada bilinmekte ve eserleri çeşitli dillere çevrilerek yayımlanmaktadır. Bu nedenle O’na “Dünya Vatandaşı“da denilirse yeridir. Yani O, evrensel kişilikli bir insandır. Böyle olduğu içindir ki, Birleşmiş Milletler Teşkilatı’nın UNESCO örgütü, 2000 yılında, doğumunun150. Yıldönümğ münasebetiyle Eminescu’yu, dünya çapında anılması gereken insanlar listesine alınmış ve bu kararını, bütün ülkelerin hükümetlerine duyurmuştur.
Romen Ulusunun gönlünde ve yüreğinde taht kurmuş olan Mihai Eminescu’nun adına, Romanya ve Moldova Cumhuriyetleri’nin bütün kentlerinin, önemli mekanlarında rastlamak mümkündür.
15 Ocak 1850 tarihinde Moldova’nın Botoşani kentine bağlı İpoteşti köyünde dünyaya gelen ve 15 Haziran 1889 tarihinde, henüz 39 yaşında iken hayata veda eden Eminescu, Romen Ulusu için öylesine önemli bir şahsiyettir ki, her yıl O’nun için ciltler dolusu kitaplar yayımlanmaktadır. Kimi yazarlar ve bilim adamları, çalışmalarını bütünüyle Eminescu’ya yöneltmişler; giderek özel “Eminesculoglar“ oluşmuştur.
Kısa hayatını, basın ve yayın konusuna adamış ve bu konuda önemli aşamalar kaydetmiş olan Eminescu, içindeki milliyetçi duyguları, gençlere de aşılmak için özel çaba harcamıştır.
Şairlik yanı ağır basan Eminescu’nun eserlerindeki ağırlıklı tema, toplumsal sorunlardır. Ayrıca O, halk kültüründen büyük ölçüde yararlanarak, kendine özgü bir şiir geliştirmiştir. Fırtınalar koparan “İmparator ve Proleter“ başlıklı şiiriyle, bir yandan kurulu düzene gözü kapalı övgüler düzen şair dostlarını eleştirirken, öte yandan halkı sıkıntı içerisinde yaşamaya mahkum eden devlet yöneticilerine tenkidler yağdırmıştır. Türkçe’ye “Çolpan“ ya da “Çolpan Yıldızı“ başlığı ile tercüme edilmiş olan şiiri ise Romen Ulusunun yaşatısını konu alan bir destandır. Bugün Romanya’da ve Moldova’da hemen herkes bu destan şiiri ezbere okuyabilmektedir. Bir anlamda bu destan şiir, Mehmet Akif Ersoy’un “İstiklal Marşı“nı anımsamakta olup, “Çolpan“ için de, “Romen Ulusunun İstiklal Marşıdır“ denilse yeridir…
Mihai Eminescu’nun Türk Ulusu açısından önemli yanı, pek çok yazısında Türk Ulusuna, kültürüne, tarihine ve folkloruna değinmiş olması, bu konularda olumlu yorumlar getirmesidir. Türk.Romen ilişkilerini konu alan makalelerinin yanı sıra, yine, destan şiir diyebileceğimiz ünlü “Mektup“ şiirlerinin üçüncüsü de “Osmanlı İmparatorluğu’nun Kuruluş Öyküsü“dür. “III. Mektup“ şu dizelerle başlamaktadır:
“Otlaktan otlağa yurdunu değiştiren bir sultan
Sırt üstü yere uzanmış yatıyordu. Uykudan
Gözleri kapanmış, hülya alemine dalmıştı;
Çünkü dışa yumuk gözler, içe açık kalmıştı…“
Eminescu Ertuğrul Gazi veya Osman Gazi’yi düşlüyor olmalıydı?… Sonraki dizelerde, İmparatorluğun kuruluş aşaması şiirleşmekte ve şiir şöyle devam etmektedir:
“Ağaç gölgesinde sultan, etrafa bir göz atar;
Sıra sıra Atlas, Toros, Balkanlar, Kafkaslar…
Hepsi gölgesinin altında… Fırat, Dicle, Nil, Tunaç
Sularını toplayarak, girmişler komutana…
İşte Asya ve Avrupa, çölleriyle Afrika“
Bir hayli uzun olan destan şiir şu dizelerle sonuçlanmaktadır:
“Gerçekleşti düşü, kartalca yükseklere uçuştu.
Yıldan yıla İmparatorluk gittikçe genişlendi
Yayılma, ulustan ulusa, sultandan sultana sürdü.
Ülkeden ülkeye böylece, şan ve zafer yolu açtı.
Yıldırım Beyazıt, taaa Tuna’ya ulaştı…
Bir işaretle beylerin biri diğeriyle birleşti,
Mehter marşlarıyla adım adım, ülkeler geçti.“
Yunus da Eminescu da yürekleri sevgiyle dolu insanlardı… Onlar, aradıkları toplum düzenini de, sevgiyi de dünyada bulamamışlardı. Onlar, şiirlerinde insan ruhunun en hassas tellerine dokunmakta ve bu telleri seslendirmektedir. Onların şiirlerinde hayat ve ölüm, iyilik ve kötülük, gerçeğin mutlak ve nisbi yönleri görülmektedir. Onlar yaşadıkları dönemin toplumsal sorunlarını; insanlığın geleceği ile ilgili görüşlerini, dünyanın kadim tarihine ait düşüncelerini, evrenin doğuşuyla ilgili fikirlerini ele alan şiirler yazmışlardır. O’nların eserleri dinsel açıdan incelenerek olursa görülecektir ki; Yunus’un deyişlerindeki ana tema Kur’an’ı Kerim ilkelerini içermekte; Eminescu’nun şiirleri ise kaynağını İncil’den almaktır.
Eminescu, hayatında mutluluğu tadamamış olan biraz da talihsiz bir adamdır. Oysa, Veronika Micle gibi güzel bir kadına aşık olmuştur. Ne var ki Eminescu ile Veronica birlikte olmaktan çok, ayrı yaşamak mecburiyetinde kalmışlar, her buluşmaları, yeni bir ayrılığın başlangıcı olmuştur.
Ruhsal yapısıyla, kainatı tanımak için çırpınan Eminescu romantik bir şairdir… Romantik şair, ruhunda daima maçhul ufuklar nostaljisi yaşatır; bu ufuklara hiçbir zaman ulaşamayacağı endişesiyle kıvranır durur!… Romantik şair için sonsuzluk somut gerçekle ve özellikle sezilmeyen şeyler içinde saklıdır. Romantik şair her zaman sessiz ve içe kapanık olup, kendine sorular yöneltir. O çok ünlü eserlerinden birisinde “dünyada her şey şüphelidir…“ diye yazmıştır.
Talihsiz Eminescu, mutsuz Eminescu ne yazık ki, hayatının son günlerini bir akıl hastanesinde geçirmiştir. Çünkü bir yandan kişisel mutsuzluğu, öte yandan Ülkesinde çok arzu ettiği huzur ve istikrar ortamının oluşamaması, O’nun, (deyim yerindeyse) çıldırmasına ve genç yaşta hayata veda etmesine neden olmuştur.
(31.01.2005’de A.Ü. DTCF’nde yapılan toplantıdaki konuşma)
Pagină realizată de: Serin Türkoğlu
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
İstanbul şehri ilk kurucusunun isminden dolayı Bizans adını almıştır.1 İstanbul önceleri Bizans adıyla anılırdı ve yallnız Sarayburnu civarından ibaret küçük bir köy halindeydi.2 Burayı milattan önce 658’de Corinth kıstağı civarında Megara3 diye anılan küçük bir hükümetin başkanı olan Byzas veya Byzans kurmuştu. Sonraları bağımsız bir küçük cumhuriyet halinde yönetilen bölgede daha önceleri de Trak kavimleri oturmaktaydı.
Milattan sonra 330 yılında Roma imparatorlarından 1.Konstantin, Edirne civarında Lichinius’la4 savaşmış, Lichinius mağlup olup Bizanslılar’a sığınmış, Konstantin de onu takip ederek Bizans’a girmiş, burada uzun süre kalmış, daha sonra taht merkezi edinmek üzere imara, genişletmeye başlamış, başka diyarlardan sanat eserleri ve heykeller getirterek şehri süslemiştir. Bu sebeple Bizans kasabası önce „Yeni Roma”5, sonra da „Konstantinopolis”, yani „Konstantin şehri” adını almıştır.
Romalılar daha sonra bu şehre İstanbul demişlerdir ki, bu tabir „şehre” veya „şehirde” anlamına gelen İstinboli (Eis Ten Polin) ifadesinden galat olarak alınmıştır.
Araplar da şehre „Kostantin-i Faruk” adını vermişlerdir. Faruk denilmesinin sebebi İstanbul Boğazı’nın Akdeniz ile Karadeniz’in kavuşma noktasında olup Avrupa ile Asya’yı birbirinden ayırmasıdır.
Türkler de İstanbul’a İslambul6, Asitane7, Dersaadet8, Darülhilafe9, Deraliyye10 gibi adlar vermişlerdir11.
Bizans şehrinin milattan sonra 330’da büyük resmı açılışı yapılmış, daha sonra Roma İmparatorluğu’nun merkezi haline getirilmiş ve bir miktar daha genişletilmiştir.12
Asya ile Avrupa kıtaları arasında bulunan İstanbul şehri esasen dört kısma ayrılmıştır.
Birinci kısım, İstanbul’un içil13 ile sur dışında bulunan Eyüpsultan semtinden ve Makrı köyü14 ile Ayastefanos15 köylerinden ibarettir.
İkinci kısım, Galata ve Beyoğlu semtlerini ve Kasımpaşa ile Hasköy, Feriköy, Şişli, Tophane, Fındıklı, Kabataş ve Beşiktaş mahallelerini kapsar.
Üçüncü kısım, Üsküdar ile Kadıköyü cihetlerinden ibaret olup Kızıltoprak, Erenköy, Çamlıca, Bulgurlu gibi köyleri içine alır.
Dördüncü kısım ise Boğaziçi’nden ibarettir. Boğaz, Akdeniz ile Karadeniz’in birleşme noktası olup Avrupa ile Asya’yı birbirinden ayırt eder.
Boğaziçi’nin iki tarafında güzel köyler vardır. Mesela Rumeli sahilinde Ortaköy, Arnavutköyü vb. olduğu gibi, Anadolu sahilinde de Kuzguncuk, Beylerbeyi, Çengelköy vb. mevcuttur.
İstanbul’un içi (Suriçi), esasen üçgenimsi bir yarımadayı andırır. Üçgen’in tepe kısmı Sarayburnu’dur. Ana köşesi ise diğer kara sınırlarıdır.
İstanbul’un Marmara denizi ve limanla çevrili olan iki kenarı yalnız bir surla savunulurdu. Karaya bitişik olan tarafları da çifte kale duvarlarıyla, burçlarıyla ve derin hendeklerle korunurdu. Üçgenin her köşesinde birer kale bulunuyordu.
İstanbul, aslında yedi tepeden oluşur. Bunların birincisi Sarayburnu civarıdır ki Ayasofya, Sultan Ahmed camiIeriyle Topkapı Sarayı buradadır.
İkincisi, Nuruosmaniye Cami-i şerifi ile Çemberlitaş civarıdır.
Üçüncüsü Sultan Beyazıt ve Süleymaniye camiierinin bulunduğu bölgedir.
Dördüncüsü Fatih Sultan Cami-i şerifinin bulunduğu mahaldir.
Beşincisi Sultan Selim Cami-i şerifi’nin bulunduğu alandır. Altıncısı Balat’ın üst tarafıdır ki Karye Cami-i şerifi ile Edirnekapısı’ndaki Mihrimah Cami-i şerifi burada bulunur. Burası İstanbul’un en yüksek mevkiidir.
Yedincisi Yedikule taraflarıdır ve burada Çukurbostan vb. bulunmaktadır.
İstanbul, mevki itibariyle dünyanın en önemli ve en güzel şehridir. Burası doğa harikası bir yerdir. Her tarafı bir güzellik numunesidir. Havası hoştur, denizlerinin manzarası göönül okşayıcıdır. Seması açık, güneşi parlaktır. Havası doğrudan doğruya Boğaziçi yoluyla Karadeniz’den geldiği için sağlamdır, sağlıklı ve mutedildir. İki kıtayı, Asya ile Avrupa’yı birbirine bağlayan bu tarihi şehir, dünyanın en mühim, en kıymetli idare merkezi olma özelliğine sahiptir. Nitekim Napolyon Banapart „Yeryüzü bir hükümetin idaresi altında olsa, merkezi idaresinin İstanbul olması gerekir. İstanbul’a hakim olan dünyaya hakim olabilir” demiştir.
Gerçekten İstanbul yeryüzünün değişik kıtaları arasında en önemli noktayı işgal etmektedir. Bu insanın gönlünü çelen mübarek şehrin önemine ve güzelliğine nihayet yoktur. Nitekim şairlerimizden merhum Mehmed Celal Bey16 İstanbul’umuzun vasfını şu beyitlerle tasvir etmeye çalışmıştır:
Sahrası17 şafaktan daha dilber18, daha şırın
Deryası semadan daha ınaf19, daha rengın20
Dil-hastalara21 rüh-jeza22 ab ü heuası23
Güya ki cinandan24 geliyor bad-ı sabası25
İstanbul’u tarif eden ashab-ı tabıat26
Layık dıse her muzasma rauza-i cennet27
Bu cennet misali kıymetli şehrimizin daima mamur ve milli hayatımızın yükselmesine hizmet eden bir yer olmasını Allah Teala hazretlerinden niyaz ederim.
Ömer Nasuhi Bilmen,
“İstanbul ve Fatih“, Semerkand, İstanbul, 2007
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
(Ocak ayının ikinci pazartesi günü başlar)
Enerjinin insan hareketinde, insanın günlük yaşantısında çok büyük bir yer tuttuğu muhakkaktır. Bu önemli ihtiyacın bilinçsiz kullanılması, insan geleceğine bir çok olumsuz etkiyi de beraberinde getirecektir. Enerjinin gereği kadar ve bilinçli olarak kullanılmasını sağlamak için her yıl 11 – 18 Ocak tarihleri arasında Enerji Tasarrufu Haftası kutlanır.
Hafta içinde, bütün yurtta enerji tasarrufu ile ilgili toplantı ve açık oturumlar düzenlenir. Radyo ve televizyonda enerji tasarrufunu işleyen programlar yayınlanır. Okullarımızda enerjide tutumlu olmanın önemi anlatılır. Alınması gereken önlemler belirtilir. Öğrenciler arasında enerji tutumu ile ilgili afiş, karikatür, resim ve kompozisyon yarışmaları düzenlenir. Bu yarışmalarda derece alanlara ödülleri dağıtılır. Bu çalışmaların amacı, enerjinin iyi kullanımını sağlamaktır.
Günümüzde enerjinin önemi gittikçe artıyor. Enerji iş görebilme, iş yapabilme gücüdür. İki tür enerji vardır. Durum enerjisi ve Hareket Enerjisi. Durum enerjisi cisimlerin durumu nedeniyle sahip olduğu enerjidir. Cismin hareketi sırasında oluşan enerjiye de hareket enerjisi denir.
Evde, işyerinde, toplum yaşamının her alanında makineler kullanılır. Makineler insanların işlerini kolaylaştırır. Az emekle kısa sürede büyük işler görülmesini sağlar. Evimizdeki buzdolabı, elektrik süpürgesi, çamaşır makinesi annemizin işlerini kolaylaştırır. Traktör çiftçilerin az zamanda çok iş yapmalarını sağlar. Kullandığımız araç ve gereçlerin, giyeceklerimizin çoğu fabrikalarda, makinelerle üretilir. Bütün makineler enerji ile çalışır. Makinelerden düzenli ve sürekli olarak yararlanabilmek için enerjiyi tutumlu kullanmak zorundayız.
Başlıca enerji kaynaklarımız ; elektrik, su, güneş, kömür ve petroldür. Bu enerji kaynaklarından elektriği kendimiz üretiyoruz. Güneş ışığından ve sularımızdan doğal enerji olarak yararlanıyoruz. Yalnız petrol ülkemizde yeterince çıkmadığı için petrolün yarısını dışarıdan alıyoruz. Son yıllarda kömür rezervlerimizin azalması sebebi ile onu da dışarıdan ithal etmeye başladık. Bütün bu enerji alımları, ekonomimiz için ağır bir yüktür. Dış satım gelirimizin büyük bir bölümü petrol alımına harcanıyor. Ulusal ekonomimizin düzelmesi için enerjiyi tutumlu kullanmak zorundayız. Enerjinin yetersizliği, üretimin düşmesini, yurt ekonomisini ve günlük yaşantımızı etkilemektedir.
Enerjide tutum, sınırlı enerji kaynağının en verimli biçimde kullanımıdır. Gereksiz enerji tüketiminin ve kayıplarının azaltılmasıdır. Enerjide tutum aynı işi daha az enerji ile yapmaktır. Enerji Tutum Haftası içinde öğrendiklerimizi yaşam boyu uygulayalım. Evimizde boşa yanan lambaları söndürmeyi unutmayalım. Bozuk musluklarımızı onaralım. Suyumuzun boşa akmasını önleyelim, izlemediğimiz program süresince televizyonu ve radyoyu kapatalım. Kışın pencere yalıtımlarına daha çok özen gösterelim. Enerji tasarrufu konusunda öğrendiklerimizi, dinlediklerimizi ömür boyu uygulayalım.
Aşağıda, Uzun Mehmet’in enerji kaynaklarımızdan maden kömürünü buluşunu okuyacaksınız.
Maden kömürü, maden kömürü, derler. Nedir bu maden kömürü ? kara bir taş. Evet kara bir taş. Fakat bu kara taş, bir memlekete yiyecek kadar gerekli. Buğday kadar, et kadar gerekli. Maden kömürü ile tren işler, vapur işler, fabrika işler.
Bundan uzun yıllar önce Türkiye’de maden kömürü var mı yok mu bunu bilen yoktu. Bizde maden kömürünü ilk defa Uzun Mehmet adında bir genç buldu. Böylece memlekete büyük hizmet etti.
Uzun Mehmet bir köylü çocuğuydu. Zonguldak’ta bir köyde doğdu. Büyüdü, asker oldu. İstanbul’a gitti. Orada deniz eri olarak askerlik yaptı. Maden kömürünü ilk defa askerlikte gördü. Onun memlekete ne kadar gerekli bir şey olduğunu askerlikte öğrendi.
Günler geçti. Askerlik bitti. Son gün erler toplandılar. Uzun Mehmet de onların içindeydi. Bölük komutanı geldi. Elinde bir parça maden kömürü vardı. Dedi ki:
- Arkadaşlar, bunun maden kömürü olduğunu öğrendiniz. Şimdi biz bunu para ile alıyoruz. Türkiye’de maden kömürü var mı yok mu bilen yok. Varsa bulmak lazım. Onu bulmak memlekete çok büyük bir hizmet olacak. Gittiğiniz köyde, dağda, derede, her yerde bu kömürü arayın arkadaşlar.
Bölük komutanı her ere bir parça maden kömürü verdi. uzun Mehmet de bir parça aldı, torbasına koydu, yola çıktı. Birkaç gün sonra köye vardı.
Uzun Mehmet, köyde nereye gitse maden kömürü parçasını da yanına alıyordu. Her yerde maden kömürü arıyordu.
Bir sabah, erkenden evden çıktı. Bütün gün yürüdü. Akşam üzeri bir uçurumun önüne geldi. Burası tam bir maden kömürü yatağı idi.
Uzun Mehmet :
- Buldum işte ! Şimdi buldum ! diye sevindi.
Hemen işe başladı. Kömürü kazdı, ondan bir çuval aldı, eve götürdü. Birkaç parça aldı, ocağa attı. Bunlar maden kömürüydü. Hem de iyi cins maden kömürü. Çok güzel yanıyordu.
Birkaç gün sonra Uzun Mehmet İstanbul’a gitti. Orada komutanını buldu. Ona bulduğu kömürü gösterdi. Bölük komutanı kömürü aldı, baktı:
- Evet bu maden kömürü. Hem de iyi cins maden kömürü. Aferin Mehmet. Bunu nereden buldun, dedi.
Mehmet :
- Zonguldak’ta diye cevap verdi.
O gün bölük komutanı :”Uzun Mehmet Zonguldak’ta maden kömürü buldu” diye hükümete haber verdi. hükümet Uzun Mehmet’e aylık bağladı.
Bir gün geldi, herkes gibi Uzun Mehmet de öldü. Fakat “Uzun Mehmet” adı kaldı. Hiç unutulmadı.
Haydi koş, bir, iki, üç…
Gereksiz yanan ampuller,
İsraf etmeyin enerjiyi diyor.
Onu yeniden sağlamak güç…
Bak, musluk ağlıyor,
Tamir et beni diyor.
Ah, çöp kutusundaki bayat ekmekler
Fırında kalsaydım, diyor.
Kış geldi yine, pencereler
Elden geçmeli bir bir.
Gereksiz ısı kaybı nedir?
Anlattı öğretmenimiz teker teker.
Çabuk tükeniyor petrol zenginliğimiz.
Petrol demek, döviz demek.
Tüm ulusa karşı ödevimiz
Enerji tasarrufu için seslenmek.
Öner KEMAL
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
(Yılbaşını izleyen ilk pazartesi başlayan hafta)
İnsanların sağlığı için en tehlikeli hastalıklardan biri de veremdir. Verem hastalığına halk arasında ince hastalık, tıp dilinde tüberküloz denir. Bulaşıcı bir hastalık olan verem mikrobunu Robert Koch adında bir Alman doktoru bulmuştur. Onun için verem mikrobuna Koch Basili denir.
Bu mikrop insan vücuduna solunum ve sindirim yoluyla girer. Çabuk fark edilip önlem alınmazsa vücudu kemirir, zayıflatır. Ölüme neden olur.
Mikroplar hangi organa yerleşirse hastalık o organın adı ile anılır. Akciğer veremi, kemik veremi, gırtlak veremi, deri veremi, ilik veremi…gibi.
Verem, insandan insana, hayvandan insana geçer. En yaygın olanı akciğer veremidir. Tıp bilimi ilerledikçe verem mikrobunu yok edici ilaçlar yapıldı. İnsanları bu hastalıktan korumak için aşılar bulundu. Verem aşısına B.C.G. aşısı denir.
Verem aşısı ülkemizde ilk kez 22 Aralık 1952 tarihinde yapılmaya başlanmıştır. Bu aşıyı sağlık kuruluşlarında bütün insanlar ücretsiz olarak yaptırabilir. Zaman zaman kent, kasaba ve köylerde B.C.G. aşı kampanyaları açılır, aşı yapılır. Bu aşı okullarda öğrencilere de uygulanır. B.C.G. aşısı yapıldığında verem mikropları vücudumuza girse de bizi hasta etmezler. Son yıllarda verem hastalığı ile yapılan savaş başarıya ulaşmış, hastalık önemli ölçüde azalmıştır.
Yurdumuzda veremle savaşmak, kişilerin vereme yakalanmasını önlemek, hasta olanları sağlığa kavuşturmak amacı ile Verem Savaş Dernekleri kurulmuştur..verem Savaş Dernekleri; halkı verem tehlikesine karşı uyarır. Onları bu konuda aydınlatır. Hastalanmamak içi neler yapılması, nelerin yapılmaması konusunda bilgi verir. Veremli hastaların sanatoryum denilen verem hastanelerinde iyileştirilmelerini sağlar. Ayrıca zayıf yapılı, kolaylıkla vereme yakalanabilir kişilerin prevantoryum denilen dinlenme yerlerinde bakımlarına yardımcı olur.
VEREMDEN KORUNMAK İÇİN ALINACAK ÖNLEMLER:
VEREM HASTALIĞININ BELİRTİLERİ:
Robert Koch
Robert Koch 1843 Aralığında Orta Almanya’nın bir köyünde doğdu. Bu dağ köyünde çocuklar oyun oynamak için kalabalık gruplar meydana getirirlerdi. Bir madencinin oğlu olan Koch da bunlarda biriydi, fakat bu çocuk bütün arkadaşları gibi gruplar içinde oynamanın yanı sıra sık sık yalnız başına kalıp çevresini incelemekten çok hoşlanırdı. Robert Koch çiçeklerin, böceklerin adlarını öğreniyor, kelebekleri inceliyor ve bu hayvanları hareket ettiren gücü araştırıyordu. Bir hamam böceği nefes alıp verebiliyor muydu ? Yüreği var mıydı ? Küçük Koch gelecekte bunları öğrenmeyi kafasına koymuştu.
İlk, orta öğrenimini başarıyla tamamladıktan sonra Tıp Fakültesine yazıldı. Ciddiliği ve çalışmasıyla dikkati çekiyor, eğlenceye hiç zaman ayırmayarak durmadan okuyor ve sistemli bir şekilde araştırıyordu. 1862’de Tıp Fakültesini başarıyla bitirerek Hamburg Hastanesi doktor yardımcılıklarından birine atandı.
Sabırlı, çalışkan bir kişi olan Doktor Koch, çevresindeki insanların kendisine üstün bir değer verdiklerini görüyor ve bu saygıyı kötüye kullanmayarak tükenmez bir çabayla araştırmalarına devam ediyordu. İnsanların hastalıkların pençesine düşmelerinden, birden bire sararıp solarak mum gibi eriyip gitmelerinden hayrete düşüyor, bunun nedenlerini öğrenmek istiyordu.
Bu soruların cevaplarının laboratuarındaki mikroskopta gizli olduğunu biliyordu. 1880 yılında Berlin Sağlık Kurulu’na atandı. Bu atama onun araştırmalarını genişletmesine yaradı. Gerçekten de işe başladıktan iki yıl sonra verem hastalığıyla ilgili ilk önemli araştırması yayınlandı.
1882 yılında bir gece hasta bir akciğer parçacığının dokuları içinde boyama usulüyle kahverengine boyanmış bir çok canlının kıpırdadığını gördü. İşte bunlar insanların bela olan verem hastalığının mikrobuydu.
Bu önemli buluş bütün dünya bili alanında büyük bir ilgiyle karşılandı ve büyük yankılar uyandırdı. Bu arada bir çok bilgin ve doktorla birlikte Hindistan, Afrika ve Japonya’ya geziye çıkan Koch, uyku hastalığı, malarya, tifüs gibi hastalıklar üzerinde incelemeler yaptı. Kolera hastalığını meydana getiren vibrion basilini buldu. Bütün bu keşiflerinden ötürü de 1905 Nobel ödülünü kazandı.
Yaşadığı sürece tıp konusundaki araştırmalarıyla insanlığa hizmet eden, bir çok eser yayımlayan Dr.Koch, 67 yaşındayken 1910 yılında kalp yetersizliğinden öldü.
Kaynak: www.turkceciler.com
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
1961 yılında gazetecilerin çalışma haklarında önemli iyileştirmeler getiren 212 sayılı Yasa’nın yürürlüğe girmesi üzerine, 9 gazete sahibi, yasayı protesto etmek için 3 gün boyunca gazeteleri yayımlamama kararı aldılar. Bu gelişme karşısında, gazeteciler 10 Ocak 1961 günü haklarına ve basın özgürlüğüne sahip çıkmak amacıyla Sendika binası önünde toplanarak Vilayet’e kadar bir yürüyüş yaptılar. Gazeteciler, patronların boykot kararı karşısında ise Sendika’nın öncülüğünde, BASIN adıyla kendi gazetelerini 11-12-13 Ocak 1961 tarihlerinde yayımladılar.
O tarihten sonra 10 Ocak, “Çalışan Gazeteciler Bayramı” olarak kutlandı. 1971 yılındaki 12 Mart müdahalesinden sonra ise çalışanların hakları ve basın özgürlüğüne getirilen kısıtlamalara tepki olarak 10 Ocak, “bayram” olmaktan çıkarıldı ve “Çalışan Gazeteciler Günü” olarak anılmaya başladı.
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
İsmail Çolak
Osmanlı’nın, ilmî ve teknolojik gelişiminin durmasında; bu sahadaki gelişmeleri takipte Batıdan geri kalmasının müessir olduğu kısmen doğru olmakla birlikte, büsbütün de gerçeği yansıtmamaktadır. Zirâ, Osmanlı’nın son devirlerinde bile, gücü yettiği nispette Batıdaki ilmî ve teknolojik icat ve keşifleri izlediği bir tarafa; hatta öncülük dâhi ettiğini gösteren hâdiselere şâhit olmaktayız. Bu mevzûda henüz sağlıklı bir yaklaşım sergilediğimiz söylenemez. Bunun en tipik misâllerinden biri de, “Osmanlı’ya matbaanın girişi” meselesidir. Batı karşısında topyekün geri kalışımızın en esaslı gerekçesi olarak hep “matbaanın Osmanlı’ya geç geldiği” tezi öne sürülmüştür.
Şimdiye değin bu görüş sahipleri, Osmanlı’nın ilmî-teknolojik alanda Batıdaki gelişmelere ayak uyduramayıp bağnazlığa saplanmasında ve matbaanın ülkeye geç girişinde; pâdişahların, ulemânın, hattatların şahsında lonca teşkilâtının ve nihayet dinî taassubun fevkalâde menfî bir rol oynadığını iddia ede gelmişlerdir. İşte, “Osmanlı’ya matbaanın gelişi” etrafında zihinleri kurcalayan ve dillere pelesenk olan tartışmalı mevzular ve tarihî kaynaklar ışığında bunların cevapları:
Matbaanın Ser-encâmı ve Hattatlar Osmanlı Devleti’ne matbaa 1727 yılında değil, daha erken tarihlerde gelmiştir. Müslümanların eserlerini bastıkları ilk resmî matbaanın tarihi 1727’dir. Ancak Yahudiler 1488’den, Ermeniler 1567’den ve Rumlar da 1627’den itibaren matbaalarını kurmuşlardı. Hatta II. Bayezid zamanında 19, Yavuz Sultan Selim zamanında 33 kitap basılmıştır. Bu kitapların üzerinde, “II. Bayezid’in himâyelerinde basılmıştır.” ibâresi yer almaktadır. III. Murad, Arap harfleriyle basılan geometriye dâir “Usulü’l-Oklidis” kitabının serbestçe satılması için 1588 tarihli fermanla izin ve müsaade vermiştir.
IV. Murad zamanında İstanbul’da bir matbaa kurulması için izin istendiğini ve bu iznin verildiğini Mustafa Nuri Paşa kaydederken, Enderun Tarihçisi Atâ da, ilk resmî matbaa teşebbüslerinin IV. Mehmed zamanında başladığını ve ancak neticeye 1727 yılında ulaşıldığını anlatmaktadır. İlk matbaa IV. Mehmed (1648-1687) devrinde, yani İbrahim Müteferrika’nın matbaasından yaklaşık bir asır evvel kurulmuş ve bazı kitaplar da basılmıştır; lâkin harfleri hakkıyla tanzim edilmediğinden devam ettirilememiştir. Bu bilgiler, Osmanlı padişahlarının matbaa aleyhinde oldukları görüşünü reddetmektedir. O halde, Osmanlı Devleti’ndeki matbaanın değil, belki resmî matbaanın kuruluşunun tarihi 1727’dir. Yoksa matbaa, Avrupa’da Gutenberg tarafından 1455’te kurulan müesseseden 33 yıl sonra Osmanlı ülkesine girmiş ve çok sayıda kitap da basılmıştır.
Osmanlı Devleti, gerileme ve duraklama devrine girince, matbaadan yeterince yararlanamamıştır ki; maalesef bu konuda Osmanlı’daki esnaf teşkilatı loncaların ve bunlara bağlı hattatların menfî anlamda rolleri olmuştur. Kont Marsigli, 1727’de İstanbul’da 90 bin hattatın bulunduğunu söylemektedir ki; yarısı bile doğru kabul edilse, yine de büyük bir rakamdır. Bunlara bağlı olarak sahaflar, kalemciler, mücellitler, divitçiler ve benzeri esnafın baskısı da, resmî matbaanın gecikmesinde önemli rol oynamıştır. Marsigli’nin şu cümleleri bunu teyit etmektedir: “Gerçekten Türkler, kendi kitaplarını bastırmazlar. Zannedildiği gibi, matbaanın onlar için yasak bir iş olduğundan ileri geldiği kesinlikle doğru değildir.”
Devlet ve ulemâ engel miydi? Şu halde, matbaanın resmen kurulmasının gecikmesini; pâdişahlara, ulemâya (din adamları) ve dinî taassuba bağlamak yanlış olur. Matbaanın câiz olmadığını iddiâ eden bazı âlimlerin çıkmış olması da mümkündür; fakat aynı hâdise Avrupa’da da yaşanmıştır. Papa Alexandre VI, 1501’de yayınladığı emirnâmeyle ruhsatsız yayınlanan kitapların yakılmasını emrettiği gibi, Fransız Kralı II. Henri de, ruhsatsız kitap basanları idamla tehdit etmiştir.
Matbaanın kurulması için dinen ve aklen hiçbir engelin bulunmadığını açıklayan layiha üzerine, mesele Şeyhülislâm Abdullah Efendi’ye sorulmuş, o da müsbet cevap vermiştir. Bu fetvadan sonra Temmuz 1727 tarihli padişah fermanı çıkmış ve kurulan matbaada ilk olarak 1729’da Vankulu Lügati basılmıştır. Fermanda şimdilik tefsir, hadis, fıkıh ve kelâm kitaplarının basılmayacağı da belirtilmiştir. Matbaanın geç gelmesinde ulemanın hiçbir tesiri (Bunu ilk ortaya atanlar, Karacson ve Szézarnak adlı iki Katolik Macar’dır.) olmadığını Niyazi Berkes şöyle izah etmiştir: “Ulemadan böyle bir direnme geldiğini gösteren hiçbir delil yoktur. Şeyhülislâm Abdullah Efendi fetvayı hemen vermiş; ulemadan on bir kişi ilk kitabın başına “takrizler” yazmışlardır. Bunlarda kitap basmanın şeriata aykırılığından hiç söz edilmemiştir.” Zannedildiğinin aksine ulema, bu ve benzeri pek çok yeniliğin girmesinde engelleyici değil, teşvik edici bir rol oynamış ve toplum bünyesinden (loncalar gibi) gelebilecek farklı tepkilerin önünü alıp yumuşatma vazifesi görmüştür. Esasen Müteferrika da ulemadan değil, halkın tepkisinden çekinmiş ve fetva alarak bu tepkiye karşı bir kalkan yapmak istemiştir.
Dinî taassup yalanı ve gerçekler Dolayısıyla, ne Şeyhülislâm ve din adamları, ne de pâdişah yasaklayıcı ve engelleyici bir mevkîde yer almamıştır. Müteferrika’nın fetva istediği dilekçe, “Biz tefsir, kelâm ve fıkıh kitapları dışındakileri basmak istiyoruz” şeklinde gelince; fetva ve ferman da ona göre çıkmıştır; yoksa herhangi bir yasaklama kesinlikle mevzu bahis olamaz. Son tahlilde matbaanın geç gelmesi katiyen dinî bir mesele değildir ve bu mesele, teknik, ekonomik ve siyasî problemlerimizden ayrı ele alınamayacağı gibi, içtimaî karakterimize ilişkin kökleri de göz ardı edilemez. Bu hususta en ihatâlı ve isabetli tespitleri Osmanlı Tarihçisi Ahmet Cevdet Paşa serd etmiştir: “Matbaa yeni bulunmuş bir gezegen gibidir. Bunun ışığı Şark’a oldukça geç ulaşmıştır. Çünkü vakit ve hâl; yani dönemin şartları, bunu gerektirmiştir. O dönemde matbaa henüz Avrupa’da bile tam olarak kabul görmüş değildi. Hem zaten o zamanlar, Avrupalılar ile pek içli dışlı; ilişkilerimiz yeterince kuvvetli değildi.”
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Deliciu turcesc – monadă gastronomică – pe care nimic şi nimeni nu l-a putut sparge şi schimba, atât a fost de rotund modelul. Deşi mai încearcă unii să-i adauge carne de berbec şi lăptării – tot spre turci ducându-se, zic ei naivi – experienţa ne arată că-i o prostie zadarnică.
Dacă imamul înnebunea la mâncarea asta, mânăstirile româneşti au înălţat-o drept lucrare de post şi de preţ, iar în vechiul Bucureşti nu se putea birt serios fără tocmeală de vinete cu roşii şi usturoi, că nu mai venea lumea, se ducea la alţii.
• 1,5 kg vinete coapte şi lungi
• Vinetele se grijesc (se spală, se scot din coadă) şi se crestează, dar numai de patru ori, şi nu aşa adânc, cât să se ţină un pic vânăta de miez
• Se opăresc iute, se presară cu sare şi se pun între funduri de lemn, presate, să-şi lase zeama amăruie
• Se toacă toată umplutura şi se căieşte în 100 mi ulei de măsline, că aşa e Levantul, la noi scump, la ei gustos (să vă puneţi o pestelcă mai grosuţă, că sar picuri fierbinţi unde ustură mai voiniceşte)
• Usturoiul nu se căleşte, să rămână viu până-n vânătă şi acolo să moară, dar se taie-n două căţeii, să sufere un pic
• Vinetele se pun în tavă şi se îndeasă-n crestături cu prăjeala asta, cu căţeii de usturoi, cu ceva sare şi piper
• Roşiile se curăţă de pieliţă şi se dau prin sită
• Se toarnă untdelemnul rămas, bulion de roşii, ardeiul iute tocat
• Se pune tava la cuptor, acoperită, să se coacă înăbuşit o jumătate de oră, apoi se lasă să scadă pe marginea plitei, să se îndese toate bunele în ceva şi mai bun.
Turcii fac halva cum facem noi pâine, italienii gălăgie, americanii filme şi francezii cumpărături: pentru că li se pare a fi cea mai veche şi mai importantă Îndatorire a vieţii.
• (nu ştiu cum o să vă descurcaţi cu aceste orientale aproximaţii, prietena mea Omer făcea într-un sfert de oră şi într-o tingire de aramă are cât Bosforul şi lacul Liman la un loc – cinci-şase kilograme de halva, cântărind totul din ochi, amintiri şi degete, la miligram, dansând în timpul ăsta, povestindu-şi viaţa în limba părului ei lung şi negru, desenând zeci de semilune cu sânii grei şi tulburi, de turcoaică mangaliotă – de aceea nu mai merg la mare, ca să nu-i caut degeaba umbra pe străduţele dintre blocuri şi port)
• Din zahăr, apă şi mirodenii se face un sirop
• Făina se prăjeşte în unt şi se opăreşte cu sirop, apoi stă pe foc mic până se-ngroaşă
Se poate, cât e încă moale, amesteca cu cacao, sâmburi şi seminţe de tot felul, chiar fructe.
Radu Anton Roman, Bucate, vinuri şi obiceiuri româneşti – 2001
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Mekke'nin Fethi, 11 Ocak 630'da Müslümanların, Kureyşli Müşriklerin elindeki Mekke'yi fethi olayı.
Bir süre önce Müslümanlarla Mekkeli Müşrikler arasında Hudeybiye Antlaşması yapılmıştı. Mekkeli Müşriklerin müttefiki olan Beni Bekir kabilesi bu antlaşmaya aykırı biçimde, Müslümanların himayesindeki Huzaa kabilesine saldırdı.
Muhammed Sallallahu aleyhi ve sellem Mekke’ye haber göndererek, öldürülenlerin kan bedellerinin ödenmesini veya Beni Bekir kabilesiyle olan ittifakın sonlandırılmasını, aksi halde Hudeybiye Antlaşması’nın bozulmuş sayılacağını ve savaşa mecbur kalacaklarını bildirdi. Mekkeliler, teklifleri reddettiler ve harbe hazırlanacaklarını bildirdiler.
Mekkeliler daha sonra fikir değiştirip Ebu Süfyan’ı Müslümanları bir barışa ikna etmesi için Medine’ye gönderdiler. Ancak görüşmelerden hiçbir netice alınamadı.
Muhammed Sallallahu aleyhi ve sellem, çevredeki Müslüman kabilelerden de askerler toplayarak 10.000 kişilik bir kuvvet oluşturdu. Bunların 700’ü muhacirlerden, 4.000’i ensar’dan, kalanlarsa çevre kabilelerden gelen Müslümanlardan oluşuyordu.
Muhammed Sallallahu aleyhi ve sellem, son ana kadar ne yöne sefer düzenleneceğini açıklamadı. Ayrıca Medine’ye giriş çıkışları durdurdu. Böylece Mekkelilerin, İslam Ordusu’nun hareketlerini öğrenme olanağı kalmadı. Ardından Muhammed Sallallahu aleyhi ve sellem, orduyu harekete geçirdi. Mekke ile Medine arasındaki mesafe, yürüyüşle 12 gün olmasına karşın Mekkeli Müşrikler, Müslümanların üzerlerine geldiklerini ancak İslam Ordusu’nu Mekke’nin hemen dışındaki Merruzahran Vadisi’nde gördüklerinde anladılar. Bu durumda direnç göstermenin faydasız olacağını düşünmüş olacaklarki Mekkeliler, herhangi bir savunma hazırlığına girişmediler.
Mekkelilerin şaşkınlığını daha da artırmak için Muhammed Sallallahu aleyhi ve sellem, her askere ayrı ayrı ateş yakma emri verdi. Akşam vakti etraftaki dağlarda 10.000 tane yanan ateş gören Mekkeliler, İslam Ordusu’nun daha da kalabalık olabileceği fikrine kapıldılar.
İslam Ordusu hakkında bilgi toplamak için yola çıkan Ebu Süfyan, öncü birlikler tarafından yakalandı. Muhammed Sallallahu aleyhi ve sellem’in huzuruna çıkarılan Ebu Süfyan, burada İslam’ı kabul ederek Müslüman oldu. Bunun üzerine Muhammed Sallallahu aleyhi ve sellem, Ebu Süfyan’ı serbest bıraktı ve Mekkelilere şu sözlerini iletmesini söyledi:
“Her kim Ebû Süfyân’ın evine girerse, emniyettedir. Her kim kendi evine kapanır, ordumuza karşı koymazsa, emniyettedir. Her kim Harem-i Şerif’e girerse, emniyettedir.”
Muhammed Sallallahu aleyhi ve sellem bundan, aralarında İkrime bin Ebu Cehil ve Hind’in de bulunduğu on kişiyi müstesna tuttu. Bunlar, Müslümanları katlettikleri, onlara ağır işkenceler yaptıkları için görüldükleri yerde öldürüleceklerdi. Ancak fetihten sonra bunların tamamı Müslüman oldu ve affa uğradı.
11 Ocak 630 sabahı İslam Ordusu savaş pozisyonu aldı. Muhammed Sallallahu aleyhi ve sellem orduyu 4 kola ayırdı ve orduya şu emri verdi:
“Size karşı konulmadıkça, size saldırılmadıkça, hiç kimseyle çarpışmaya girmeyeceksiniz, hiç kimseyi öldürmeyeceksiniz.”
Muhammed Sallallahu aleyhi ve sellem, hareket emri verdi ve Fetih Suresi’ni okuyarak Mekke’ye girdi. 3 kol herhangi bir direnişle karşılaşmazken Halid bin Velid’in komutasındaki 4. kol, İkrime bin Ebu Cehil önderliğinindeki küçük bir saldırıyı geri püskürttü.
Muhammed Sallallahu aleyhi ve sellem, Mekke’ye girer girmez genel af ilan edildiğini bildirdi ve Ebu Süfyan’a bildirdiği şekilde, kimseye dokunulmayacağını ilan etti. Ardından içerisinde 360 put bulunan Kabe’ye yöneldi. İsra Suresi’nin 81. ayetini okuyarak putları birer birer devirdi. Daha sonra da beraberindeki Müslümanlarla Kabe’yi tavaf etti.
Fetih sonrasında Muhammed Sallallahu aleyhi ve sellem, Kabe’de ilk hutbesini verdi. Mekkelilerin şüphelerini de gidermek adına hutbesinde şu sözlere de yer verdi:
Benim halimle sizin haliniz, Yusuf’un kardeşlerine dediğinin tıpkısı olacaktır. Yusuf’un kardeşlerine dediği gibi ben de diyorum: “Size bugün hiçbir başa kakma ve ayıplama yok. Allah, sizi bağışlasın. O, merhamet edenlerin en merhamaetlisidir (Yusuf Suresi 92).” Gidiniz; sizler serbestsiniz.
Aynı gün öğleden sonra Safa Tepesi’nde tüm Mekkeliler Muhammed Sallallahu aleyhi ve sellem’e biad ederek İslamı kabul ettiler.
Kaynak: www.tr.wikipedia.org
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Yeryüzünde yaratılan ilk insan ve ilk peygamber, bütün insanların babası. Allahü teâlânın emri ile melekler çeşitli memleketlerden topraklar getirdiler. Çeşitli memleketlerden getirilen toprakları melekler su ile çamur yapıp insan şekline koydular. Bu şekilde Mekke ile Tâif arasında kırk yıl yatıp “salsâl” oldu yâni pişmiş gibi kurudu. Önce Muhammed aleyhisselâmın nûru alnına kondu. Sonra Muharremin onuncu Cumâ günü rûh verildi. Her şeyin ismi ve faydası kendisine bildirildi. Boyu ve yaşı kesin olarak bildirilmedi. Allahü teâlânın emri ile bütün melekler Âdem aleyhisselâma karşı secde ettiler. Uzun zaman meleklerin hocalığını yapmış olan İblis, kibirlenip bu emre karşı geldi ve Âdem aleyhisselâma karşı secde etmedi. “O çamurdan yaratıldı, ben ise ateşten yaratıldım. Ondan üstünüm. “ iddiâsında bulundu. İblis (şeytan) kendini üstün görüp, kibirlenerek Allahü teâlânın emrine uymayınca gadab-ı ilâhiyyeye uğradı ve Cennet’ten kovuldu. Âdem aleyhisselâm kırk yaşındayken Firdevs adındaki Cennet’e götürüldü. Cennet’te bulunduğu sırada veya daha önce Mekke dışında uyurken sol kaburga kemiğinden hazret-i Havvâ yaratıldı. Allahü teâlâ onları birbirine nikâh etti. Cennet’te yerleşmelerini ve Cennet’in meyvelerinden dilediklerini yemelerini bildirdi. Fakat, Cennet’te bulunan bir ağaç için, “Bu ağaca yaklaşmayın, bu ağaçtan yemeyin. “ buyurdu. Âdem aleyhisselâm ve Havvâ vâlidemiz, Cennet’te bin yıl kadar yaşayıp, İblisin yalan yeminine inanarak yasak edilen ağacın meyvesinden unutarak önce hazret-i Havvâ, sonra Âdem aleyhisselâm yedikleri için Cennet’ten çıkarıldılar. Âdem aleyhisselâm Hindistan’da Seylan (Serendib) Adasına, Havvâ ise Cidde’ye indirildi. Birbirlerinden ikiyüz sene müddetle ayrı kalan Âdem aleyhisselâm ve hazret-i Havvâ bu müddet içinde ağlayıp yalvardıktan sonra tövbe ve duâları kabûl oldu. Hacca gelmeleri emrolundu.
Arafât Ovasında hazret-i Havvâ ile buluştu. Kâbe’yi inşâ etti. Her sene hac yaptı. Arafât Meydanında veya başka meydanda kıyâmete kadar gelecek çocukları belinden zerreler hâlinde çıkarıldı. “Ben sizin Rabbiniz değil miyim?” diye soruldu. Hepsi; “Belâ=Evet!” dediler. Sonra hepsi zerreler hâline gelip beline girdiler. Buna “Ahd-ü-Misâk” ve “Kâlû Belâ” denildi. Âdem aleyhisselâm ve hazret-i Havvâ daha sonra şam’a geldiler. Burada yirmi defâ ikiz evlâdı oldu. Bir defâ da yalnız Şît aleyhisselâm oldu. Neslinden kırkbin kişiyi gördü. Oğullarına ve torunlarına peygamber olarak gönderildi. Cebrâil aleyhisselâm kendisine oniki defâ geldi. Kendisine on suhuf (forma) kitap verildi. Bu kitapta; îmân edilecek hususlar, çeşitli diller ve lügatler, her gün bir vakit namaz kılmak, gusül boy abdesti almak, oruç tutmak, leş, kan, domuz eti yememek, tıb, ilaçlar, hesab, geometri gibi şeyler bildirildi. Ayrıca fizik, kimya, tıb, eczâcılık, matematik bigileri öğretildi. İbrânî, Süryânî ve Arab dillerinde kerpiç üstüne çok yazı yazıldı.
İlk insanlar, bazı târihçilerin zannettiği gibi ilimsiz, fensiz, görgüsüz, çıplak ve vahşî kimseler değildi. Bugün Asya, Afrika çöllerinde ve Amerika ormanlarında tunç devrindekilere benziyen vahşîler yaşadığı gibi, ilk insanlarda da bilgisiz basit yaşayanlar vardı. Bundan dolayı ne bugünkü, ne de ilk insanların hepsi için vahşîdir denilemez. Hazret-i Âdem ve ona inananlar şehirlerde yaşarlardı. Okuma-yazma bilirlerdi. Demircilik, dokumacılık, çiftçilik, ekmek yapmak gibi san’atları vardı. Altın üzerine para dahi basılmış, mâden ocakları işletilip, çeşitli aletler yapılmıştı.
Âdem aleyhisselâmın hiç sakalı yoktu. İlk sakalı çıkan şit aleyhisselâmdır. Hazret-i Âdem çok güzeldi. Siyah saçlı ve buğday tenliydi. Onbir gün hasta yatıp, bir Cumâ günü vefât etti. Âdem aleyhisselâm vefât edince, Cebraîl aleyhisselâm bir gömlek giydirdi, şit aleyhisselâma yıkamayı öğretti. Yıkayıp kefenlediler. Hadîs-i şerîfte buyruldu ki: “Âdem aleyhisselâm vefât edince, melekler üç defâ su ile yıkadılar. Onu defnettiler. “ Sonra çocuklarına dönerek; “Ey âdemoğulları! Ölülerinize böyle yapınız dediler. “ şit aleyhisselâm imâm olup cenâze namazını kıldırdı. Âdem aleyhisselâmın kabri; Kudüs’te, Minâ’da, Mescid-i Hîf’te veyâ Arafât’tadır. Hayatını bildiren rivâyetler birbirinden farklıdır.
Hazret-i Âdem, Allah’a ilk hamd ve ilk tövbe edendir. Seçilmişlerin ilki, yeryüzünde Allahü teâlânın ilk halîfesidir. Birçok mûcizeleri vardır. Bunlardan birkaçı şöyledir:
Yırtıcı, vahşi hayvanlarla konuşurdu.
Susuz dağ ve taşlara elini vurunca, pınarlar fışkırır, temiz sular akardı.
Eline aldığı ufak taşlar, yüksek sesle Allahü teâlâyı zikrederdi.
Âdem aleyhisselâmın yaratılması, Cennet’te kalması, Cennet’ten çıkarılarak yeryüzüne indirilmesi, Kur’ân-ı kerîmde çeşitli âyet-i kerîmelerde bildirilmiştir.
Kaynak: www.cocukpınarı.com
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Grimm Kardeşler
Her yerin karla kaplı olduğu bir kış günüymüş. Bir kraliçe, sarayının pencerelerinden birinin arkasında bir yandan nakış işliyor, bir yandan da hayal kuruyormuş. Derken birden parmağına iğne batmış ve gergefin üstüne üç damla kan akmış.
Kraliçe kan damlalarına bakar bakmaz, “Çocuğum kız olursa, teni kar gibi ak, yanakları kan gibi al, saçları da pencerenin çerçevesi gibi kapkara olsun,” diye geçirmiş içinden.
Bu olaydan kısa bir süre sonra bir kız çocuğu getirmiş dünyaya. Kızı tıpkı içinden geçirdiği gibi bir kızmış. Ona Pamuk Prenses adını vermişler. Ne yazık ki kraliçe doğumdan birkaç saat sonra ölmüş.
Bir yıl sonra Kral yeniden evlenmiş. Yeni Kraliçe çok güzel bir kadınmış. Güzelliğine güzelmiş, ama bir o kadar da kibirliymiş, kendisinden daha güzel birinin olabileceğini düşüncesine bile tahammül edemezmiş. Odasında sihirli bir aynası varmış. Her gün o aynanın karşısına geçer, saatlerce kendisini seyreder ve sonunda,
“Ayna, ayna söyle bana
En güzel kim bu dünyada,”
Diye sorarmış. Ayna da hiç duralamadan, “Sizsiniz Kraliçem,” dermiş.
Fakat, Pamuk Prenses on dört yaşına geldiğinde, bir gün ayna şöyle demiş:
Güzelsiniz Kraliçem, güzel olmasına,
Ama Pamuk Prenses sizden daha güzel.”
Kraliçe bunu duyunca çok kızmış, öfkesinden ne uyku girmiş gözüne, ne de bir lokma yemek yiyebilmiş. ‘Ne yapmalı, ne etmeli?’ diye düşünüp durmuş günlerce. Sonra kararını vermiş ve sarayın avcısını çağırmış huzuruna.
“Pamuk Prenses’i ormana götür ve orada öldür. Öldürdüğüne kanıt olarak da kalbiyle ciğerini sök, bana getir.”
Avcı Pamuk Prenses’i ormana götürmüş, bıçağını çekmiş. Fakat Pamuk Prenses’in ağladığını görünce onu öldürmeye kıyamamış. Pamuk Prenses ağaçların arasına dalıp gözden kaybolurken, “Ben yapamadım, ama hava kararıncaya kadar bir ayı veya bir kurt benim yapamadığımı yapar nasıl olsa,” demiş.
Yolda genç bir yabandomuzu çıkmış avcının karşısına. O da hayvanı oracıkta öldürmüş, kalbiyle ciğerini söküp Kraliçe’ye götürmüş.
Ama Pamuk Prenses’i avcının düşündüğü gibi ne bir ayı ne de bir kurt yemiş. Akşam olup hava kararınca dağların ardında küçük bir eve gelmiş. Kapısını çalmış, açan olmamış. Cesaretini toplayıp içeri girmiş.
İçeride üzeri yenmeye hazır yiyeceklerle dolu yedi küçük tabağın bulunduğu yedi küçük sandalyeli uzun bir masa varmış, duvar dibinde de yedi yatak diziliymiş. Beklemiş, beklemiş, ama kimsecikler gelmemiş. Çok aç ve çok yorgun olduğu için daha fazla bekleyememiş ve her tabaktan bir kaşık yemek almış, yedi yataktan yedincisine yatıp uykuya dalmış.
Biraz sonra evin sahipleri eve dönmüşler. Dağların derinliklerinde bulunan bir gümüş madeninde çalışan yedi cücelermiş bunlar.
Pamuk Prenses’i görünce, “Ne kadar güzel bir kız!” demişler.
Sabah olup uyandığında Pamuk Prenses cüceleri görünce önce çok korkmuş, ama kısa bir süre sonra onlardan bir kötülük gelmeyeceğini, onların çok iyi insanlar olduklarını anlamış. Yedi cüceler Pamuk Prenses’ten evlerini çekip çevirmesini istemişler, o da hemen kabul etmiş.
“Hoşça kal,” demişler yedi cüceler işe giderlerken.
“Kapıyı kimseye açma. Eğer üvey annen burada olduğunu öğrenirse seni tekrar öldürmeye kalkar sonra.”
Bir gün Kraliçe tekrar aynasının karşısına geçmiş. Aynadan şu cevabı alınca suratının aldığı şekli varın siz düşünün artık:
“Güzelsin Kraliçem, buraların en güzeli sizsiniz
Ama ne var ki, yüksek dağların ardında
Cücelerin küçük, şirin evindeki
Pamuk Prenses dünyalar güzeli.”
Bunu duyar duymaz Kraliçe hemen kolları sıvamış. Yaşlı bir satıcı kadın kılığına bürünmüş ve elinde içi kurdele dolu bir tablayla dağlara doğru çıkmış yola.
Cücelerin evine varınca, “Kurdelelerim var, harika kurdeleler!” diye seslenerek kapıyı çalmış. Kimin geldiğine bakmak için pencereye çıkan Pamuk Prenses kurdeleleri görünce içi gitmiş. ‘Bunda ne kötülük olabilir ki!’ diye düşünerek kapıyı açmış.
“Bunu mu beğendin güzelim?” demiş Kraliçe kurdeleyi Pamuk Prenses’in boynuna takarken. Sonra kurdeleyi sıktıkça sıkmış, ta ki Pamuk Prenses ölü gibi boylu boyunca yere uzanana kadar.
O gece yedi cüceler Pamuk Prenses’i o halde bulmuşlar. Kurdeleyi kesmişler ve Pamuk Prenses hayata dönmüş tekrar. Böylece Kraliçe’nin elinden ikinci kez kurtulmuş Pamuk Prenses.
Ertesi sabah Kraliçe anasının karşısına geçmiş yeniden. Aynadan Pamuk Prenses’in hâlâ yaşadığı haberini alır almaz hemen kılık değiştirmiş ve bir kez daha dağların yolunu tutmuş.
“Taraklarım var, harika taraklar!” diye seslenmiş cücelerin evinin kapısında. Pamuk Prenses yaşlı kadının elinde tuttuğu tarafı görünce başına gelenleri unutuvermiş. Kapıyı açmış.
“Saçların ne güzel, bırak ben tarayayım,” demiş Kraliçe. Ama tarak zehirliymiş, başına değer değmez Pamuk Prenses ölü gibi yere uzanmış. O gece yedi cüceler saçından tarağı almışlar ve Pamuk Prenses yeniden hayata dönmüş. Böylece Kraliçe’nin elinden üçüncü kez kurtulmuş Pamuk Prenses.
Ertesi gün Kraliçe aynasının karşısına geçince, Pamuk Prenses’in hâlâ yaşadığını öğrenmiş. Öfkesi burnunda, bu kez en büyülü iksirini hazırlayıp bir elmanın yarısına sürmüş. Sonra da yaşlı bir dilenci kılığına girip yola koyulmuş.
“Güzel kızıma tatlı bir elma benden, armağan,” demiş Kraliçe, pencereden bakan Pamuk Prenses’e. “Pencereden de verebilirim, kapıyı açmana gerek yok.”
“Kötü diye mi almıyorsun yoksa,” demiş Kraliçe, Pamuk Prenses’in kararsız olduğunu görünce. Sonra da zehirsiz tarafından ısırmış ve, “Al bak harika!” diyerek uzatmış, yanakları gibi al al elmayı Pamuk Prenses’e.
Pamuk Prenses elmayı zehirli tarafından ısırır ısırmaz cansız yere uzanmış.
Kraliçe pencereden içeri, Pamuk Prenses’e bakmış. “Nihayet senden kurtuldum, artık dünyanın en güzeli benim,” demiş. Oradan doğruca saraya gitmiş. Erkesi gün aynaya kimin en güzel olduğunu sorduğunda ayna, “Sizsiniz Kraliçem,” deyince dünyalar onun olmuş.
Bu sefer cücelerden hiçbiri Pamuk Prenses’i uyandıramamış ölüm uykusundan. Aradan üç gün geçmiş, bütün umutlarını kaybetmişler. Fakat nedense Pamuk Prenses hiç de ölü gibi durmuyormuş. O yüzden yedi cüceler onu gömmemişler ve camdan bir tabut içine koymuşlar, tabutu da yüksek bir tepenin en tepesine yerleştirmişler.
Günlerden bir gün cüceleri ziyarete gelen bir Prens oradan geçerken camdan tabutun içinde Pamuk Prenses’i görmüş ve hemen ona âşık olmuş.
“Onu sarayıma götürmeme izin verin,” diye yalvarmış Prens.
Yedi cüceler ona acımışlar ve izin vermişler. Prens’in uşakları tabutu kaldırırken Pamuk Prenses’in boğazına takılmış olan zehirli elma parçası pat düşmüş ağzından. Pamuk Prenses doğrulmuş nerede olduğunu anlamadan, gözünü açmış, yakışıklı Prensi karşısında görmüş. Görür görmez ona âşık olmuş. Birkaç hafta sonra nişanlanmışlar.
Derken düğün günü gelip çatmış. Düğüne çağrılanlar arasında Pamuk Prenses’in üvey annesi de varmış. Üvey annesi sarayın salonuna girer girmez Pamuk Prenses’i tanımış, ama bu sefer bir şey yapmaya fırsat bulamamış. Çünkü Prens’in adamları Kraliçe’yi hemen yakalamış, Prens de onu artık kötülük yapamayacağı uzak bir ülkeye sürgün etmiş. O günden sonra Pamuk Prenses, güzelliğinin yanı sıra mutluluğuyla da ün salmış.