Suntem una din puţinele comunităţi etnice din România care ne putem mândri cu un post de radio.
După mai mulţi de ani de muncă asiduă în obţinerea licenţelor necesare (licenţă audiovizuală şi de autorizare audiovizuală de la Consiliul Naţional al Audiovizualului, licenţă de emisie, autorizaţie tehnică de funcţionare de la Autoritatea Naţională de Comunicaţii) iată-ne în fericita ipostază de a avea un post propriu de radio. Chiar dacă deocamdată emitem doar 9 ore, zilnic intre orele 5-14 în banda FM, pe frecvenţa 104,4 Mhz şi deocamdată doar în Constanţa, suntem optimişti că pe viitor vom obţine dreptul de a emite 24 ore zilnic, 7 zile, în toată Dobrogea.
Suntem recunoscători tuturor celor care ne-au ajutat în acest demers în primul rând Excelenţei Sale, d-nul Haluk Ağca, consulul general al Republicii Turcia la Constanta, cel care a fost tot timpul alături de noi în acest demers, Guvernului Republicii Turcia care prin TIKA (Agenţia turcă pentru colaborare şi dezvoltare) ne-a pus la dispoziţie echipamentele tehnice necesare funcţionării radioului, firmelor de telecomunicaţii „Teleglobal“ şi „D ve D“ din Republica Turcia, Excelenţei Sale, d-nul Yusuf Murat, şeful cultului musulman din România, cel care ne-a sprijinit în preluarea frecvenţei rămase libere şi nu în ultimul rând instituţiei Arhiepiscopiei Tomisului, instituţie care a dovedit ce înseamnă buna înţelegere şi colaborare religioasă, aici în Dobrogea, atât prin cedarea frecvenţei rămase libere de către Radio Dobrogea dar şi prin tot sprijinul acordat ulterior.
Sperăm ca împreună cu U.D.T.T.M.R. să creem un radio profesionist de care să fim mândri cu toţii şi vă invităm să ascultaţi postul nostru de radio.
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
La începutul lunii februarie, o delegaţie de cadre didactice din Gemlik a fost primită de preşedintele U.D.T.R., Osman Fedbi şi de secretarul general Ervin Ibraim. Cele nouă cadre didactice din Turcia au venit în România, în urma invitaţiei primite din partea conducerii Şcolii „Lucian Grigorescu” din Medgidia.
Discuţiile purtate la sediul U.D.T.R. s-au axat în principal pe probleme legate de performanţele educaţionale ale cadrelor didactice din Turcia, comparativ cu cele care predau limba turcă în România. Liderii U.D.T.R. le-au prezentat oaspeţilor informaţii despre comunitatea turcă din România şi despre progresele pe care le fac an de an, elevii de etnie turcă în studiul limbii materne, performanţele acestora la olimpiadele de limba turcă .
Şefa comisiei de învăţământ din cadrul U.D.T.R. Vildan Bormambet, profesor în cadrul Şcolii Generale „Lucian Grigorescu” a declarat: „vizita celor 9 profesori din Turcia a pus bazele unui parteneriat între cele două instituţii de învăţământ în cadrul căruia se vor derula proiecte educaţionale unde vor fi implicaţi atât elevii cât şi profesorii acestora. I-am invitat pe profesorii turci, cu prilejul Zilelor Şcolii „Lucian Grigorescu” din Medgidia unde au asistat la acţiunile cu caracter cultural, organizate cu ocazia acestui eveniment.”
Delegaţia din Turcia a mai vizitat Colegiul Naţional „Kemal Atatürk” din Medgidia şi Grădiniţa bilingvă româno-turcă din Constanţa.
Sorina Asan
La sfârşitul anului trecut, în contextul Anului European al Dialogului Intercultural a fost lansat primul manual despre Istoria minorităţilor naţionale din România ce va fi utilizat în anul şcolar 2009-2010, ca material auxiliar în unităţile de învăţământ din ţara noastră.
Manualul a fost tipărit în 2500 de exemplare şi cuprinde 300 de pagini din care elevii pot afla informaţii despre minorităţile etnice din România prezentate prin prisma fiecărei comunităţi etnice în parte. Manualul se adresează în special elevilor majoritari precum şi celor aparţinând comunităţilor etnice şi are ca scop stimularea interesului şi deschiderea elevilor români faţă de cei minoritari din punct de vedere al apartenenţei etnice, precum şi formarea imaginii de sine, ca sentiment de apartenenţă la spaţiul cultural românesc. Cartea va fi utilizată de profesorii de istorie ca material auxiliar, până va fi introdus cursul opţional de Istorie a Minorităţilor Naţionale.
Tipărirea manualului s-a realizat la iniţiativa Centrului Regional PER (Europa Centrala, de Est şi de Sud Est) care a derulat acest proiect în parteneriat cu Departamentul pentru Relaţii Interetnice din cadrul Guvernului României. La conceperea lui au fost consultaţi experţi din diverse structuri ale Ministerului Educaţiei, Cercetării şi Tineretului. Prezent la lansare, parlamentarul european Adrian Severin a declarat:„ ideea este de a situa minorităţile pe acelaşi picior la actul guvernării şi nu de a le trata ca pe nişte comunităţi de mâna a doua. Noi am învăţat istoria precum un şir de evenimente, lipsite de sentimente, fără aspect spiritual. E important să învăţăm unii de la ceilalţi, să respectăm diferenţele dintre noi.”
Istoria minorităţilor naţionale din România va fi reeditată şi va apărea şi în format electronic.
Sorina Asan
În 2008, proiectele derulate de Departamentul pentru Relaţii Interetnice s-au axat în principal pe dialog intercultural, vizând domenii precum: învăţământul, cercetarea sociologică ori lingvistică, religie şi cultură, direcţii în care se vor concretiza acţiunile organizate de minorităţile naţionale şi în 2009. În cadrul Biroului Teritorial Constanţa, sub egida 2008 – Anului Dialogului Intercultural s-a desfăşurat anul trecut etapa zonală a programului naţional Caravana Diversităţii, a fost organizat un Curs de Jurnalism pentru redactorii din presa minorităţilor în colaborare cu Facultatea de Jurnalism din cadrul Universităţii „Ovidius”, s-a derulat Festivalul „Şcoala Ardeleană versus Şcoala Dobrogeană”. Departamentul pentru Relaţii Interetnice a finanţat şi programe valoroase, aparţinând unor ONG-uri şi astfel, a fost realizat Ghidul Diversităţii Etnice al Municipiului Tulcea de către Asociaţia Centrul European pentru Diversitate şi filmul documentar EU ETNICA produs de Asociaţia Cultura +.
Într-un dialog purtat cu consilierul superior Aidun Curt-Mola acesta a declarat referitor la priorităţile DRI pe 2009: „prioritatea majoră este bugetul deoarece, multe organizaţii au în proiect investiţii pentru buna funcţionare. De aceşti bani este legată în primul rând continuarea învăţământului în limba maternă şi bineînţeles păstrarea, afirmarea şi dezvoltarea identităţii etnice, culturale, lingvistice şi religioase a minorităţilor naţionale”.
În ceea ce priveşte modelele europene privind multiculturalitatea, România se află printre ţările în care minorităţile naţionale se bucură de cele mai multe drepturi şi libertăţi. Referitor la acest aspect, consilierul superior Aidun Curt-Mola este de părere că: „suntem mai evoluaţi decât multe alte ţări, la nivelul de bază, al individului şi prin faptul că noi menţinem multiculturalitatea din bunăvoinţă, din tradiţie şi sinceritate, că aşa am crescut şi am văzut la părinţi, nu pentru că aşa o spun legile şi regulile impuse de societate. E mare diferenţă între un lucru pe care îl faci forţat şi unul făcut cu plăcere… Politica europeană este îndreptată în sensul păstrării cât mai autentice a specificului fiecărei minorităţi etnice, chiar şi a grupurilor etnice; un exemplu este şi Carta limbilor ratificată şi de noi şi care se referă la limbi minoritare şi regionale chiar şi a grupurilor etnice. În general, orice comunitate minoritară este lent dar sigur supusă fenomenului de asimilare. Din păcate, acest lucru este valabil şi la comunităţile etnice dar, stă în puterea reprezentanţilor ei să încetinească la maxim acest proces”.
Populaţia este într-un proces de continuă migrare, mai ales după extinderea UE care a creat posibilitatea găsirii de locuri de muncă mai bine plătite în ţările din vestul Europei . Acest lucru a produs mutaţii şi transformări şi în rândul comunităţilor etnice. Aidun Curt-Mola consideră că: „apar comunităţi noi, create nu de istorie ca minorităţile naţionale ci de fenomene moderne, imigraţia de exemplu, comunităţi care reîncep ciclul şi fenomenul se repetă sub altă formă, dar cu acelaşi conţinut, de exemplu, turcii din Germania. Politica europeană şi deci şi DRI urmăreşte păstrarea intactă a fiecărei culturi minoritare etnice, dar încurajează interacţiunile şi mai ales cunoaşterea tuturor pentru că îi înţelegi mai bine când cunoşti, când comunici, când interacţionezi cu cei din jurul tău. ”
Deşi până în prezent resursele bugetare ale organizaţiilor minorităţilor naţionale nu au fost încă definitivate, în 2009, proiectele vor continua să promoveze identitatea etnică şi religioasă a cetăţenilor români de diverse etnii astfel încât să contribuie la întregirea zestrei de valori culturale a patrimoniului naţional.
Sorina Asan
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
S.T.: „Sevgili Çocuklara Şiirler“ kaçıncı kitabınız?
E.E: Hepsi kitaplarımın toplam sayısı 11 adettir. Bunlardan ikisi mesleğim’le ilgili: „Pratik Türkçe Kursu“ ve Romanya’da Türk Dili Öğretmenin Metod Bilimi“. Bir çevirmen var, Braşovlu Romanyalı şair Rustem Seitabla’nın şiirlerinden seçmeleri-Türkçeye, "Hayat koşusu başlığı ile çevirdim. Kalan şiir kitaplarım 8 adettir
S.T.: Son kitabınız "Sevgili çocuklara şiirler" çocuklarla ilgili konularımı içermektedir?
E.E.: Başlığından anlaşıldıği gibi içerisinde çocuklara ait ve çocuklar için yazdığım şiirlerden oluşmaktadır. Bu aynı başlıklı kitabımın ikinci baskısı, ama birinci kitabıma bakarak başka şiirleri de ilave ettim.
İcindeki I. bölum I-Çocukluk günleri, yeni doğan çocuktan spor olimpiyatlarına kadar çocuk ve delikanlılar için şiirler var. Bazılarında dünyaya çocuk gözüyle bakıyorum, bazılarında küçükleri tabiat manzaralarıyla tanıştırıyorum ve Türk ve Romen edebiyatından örnekler veriyorum. Romanyada yaşayan Türk çocukları Ovidius, Eminescu’yu tanımaları ve sevmeleri bunun yanında ayrıcada Türk edebiyatını da tanımaları ve sevmeleri için örnek çalışmalarım bulunmaktadır.
Türk şiirin de Türk edebiyatının en büyük şairleri tanıtıyorum. Onlar dünyaca anılmış şairler ve Romanyalılar onları onları bilmeliler.
II. Bölüm: Hayvanlar Dünyasını – dile getiriyorum. Bunların çoğu fabul hayvanlara karşı, sevgi aşılamaya, aynı zamanda insanları tanıtmaya çalışıyorum.
III. Bölüm Nasreddin Hoca Fıkraları-Dünyayı güldüren nizah kahramanımızı şiir şeklinde öğrencilere uygun bir şekilde tanıtmaya calışıyorum.
Sonuncu bölüm: Canım Barış-ve burada insanca yaşamamız için barışın değerini dile getirmeğe calıştım. Son şiirde çok derin anlamı olan iyidir en kötü barış en iyi savaştan (cea mai nedreaptă pace este mai presus decât un război drept)
S.T.: Yetmiş yıllık hayatımızda, kırk üç yıl çalıştınız. diyebiliriz ki ömrünüzü büyük kısmını öğretime ve yazıya adadınız.ilerisi için ne gibi projeleriniz var?
E.E.: Emekliye ayrılınca, yorulduğumu anladım, kalan günlerimde okumaya, hayatı sevmeye calışacağım. Doğrusu, hayatta sevmedim diyemem sabah erken kalktığımda güneşi doğuşunu seyrediyorum, kendi aileme bakmayı, işimde ders vermeyi seve, seve yaşadım. Derslerim benim için bir zevkti, güzel sözlerde işittim. Bir açık dersimde Türkiye Eğitim Bakanlığı’dan Memet Öz bey: "Çinden Kanada’ya kadar Türkiye’nin dışında Türkce derslerine katıldım, fakat böyle güzel bir ders bir yerde görmedim" ve bir başka dersimde Köstence ilinden yabancı diller müfettişi bayan Mihăileanu konuşmadan, ağladı. Onun göz yaşları benim için madalya oldu.
Artık ders vermeyeciğim fakat yazabilecek miyim onu kesin söyleyemem.
S.T.: Sıcak sözleriniz için teşekkür ediyorum.
Serin Türkoğlu
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Sărbătoarea de Aşure a fost marcată şi de către filiala Techirghiol prin comisia de femei, astfel încât pe data de 1 februarie 2008 a avut loc Sărbătoarea Aşure. Activitatea a fost sprijinită de consilier Florea Constantin, preşedintele filialei Techirghiol Asan Nazmi şi preşedinta comisiei de femei d-na Seriha Menseit. Au participat peste 50 de doamne de etnie turcă. Filiala Mangalia a fost invitata de onoare a acestei activităţi.
Slujba oferită în cinstea zilei de aşure a reprezentat momentul de maximă intensitate. Vocea caldă a bunicii care citea versete din Coran a făcut, după cum declară preşedinta comisiei de femei, Seriha Menseit „să mişte pietrele din loc şi ne-a emoţionat până la lacrmi“.
Aşure-ul a fost pregătit de doamnele comunităţii folosindu-se peste 9 ingrediente constând din cereale (grâu, năut, porumb), fructe uscate (smochine, caise, prune) şi fructe (nar, ananas). Pe lângă tradiţionalul aşure s-au servit pide (plăcintă), kobete (plăcintă cu carne), etli sarburma (plăcintă cu carne) şi diferite prăjituri.
Din partea Uniunii Democrate Turce din România au participat vicepreşedinta comisiei de femei d-na Accoium Durie, secretara comisiei d-na Fizula Cadrie şi alte membre ale comisiei.
Uniunea Democrată a Tătarilor Turco-Musulmani din România a fost reprezentată de filialele Agigea şi Eforie Nord care au dat curs invitaţiei filialei Techirghiol şi au fost alături la această sărbătoare.
Nurgean Ibraim
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Prof. Dr. Ali Rafet Özkan
Ailede var olmayan millet, millet olma hüviyetini ile yitirmiştir, Bütünü ile sevgi, saygı, dayanışma ve yardımlaşma, milletin itibarî varlığına aileden akseder ve böyle bir millet, milletlerarası muvâzenen in, cihan sulh ve salâhının şâhid ve nâzın durumuna yükselir; eşya ve hâdiselere hükmeder hâle gelir.
Aile kurumu, kadın ve erkeğin meşru kurallar çerçevesinde, yani nikâh akdiyle bir araya gelmeleriyle oluşur. Resulullah (a.s.) Efendimiz de; „Evlenin çoğalın, kıyamet günü ümmetimin çokluğuyla iftihar edeceğim.” (Nesai, Nikah 11; İbn Mâce, Nikah 8) buyurarak ümmetini evlenmeye, aile kurmaya teşvik ediyor.
İslâm, evlilik ve aile kurumuna öncelikle, kadın ve erkeğin haram yollara sapmasını önlemek, toplumu şekillendiren sosyal üniteyi oluşturmak ve birçok peygamberin “Soyumdan inanan ve hayırlı işler yapan bir nesil var.” duasında olduğu gibi hayırlı nesiller yetiştirme hedeflerini yükler. Allah Tealâ, mü’minlerin evlenmesini emir buyurarak (Bakara, 2/221), bizlere ailenin oluşmasındaki temel kuralı bildirir. Yani Müslüman aile, Müslüman anne ve babadan meydana gelmektedir. Ayrıca Peygamber Efendimiz de bu konuda bizlere şöyle bir tavsiyede bulunur: “Kadınlar ile dört özellik için evlenilir: Malı, hasebi (şerefi), güzelliği, dindarlığı için. Sen dindar olanını seç, bereket görürsün” (Ebü Davud, Nikah 2; İbn Mâce, Nikah 6)
Hem dünya hem de ahiret mutluluğunu talep edenlerin, Efendimiz’in koyduğu bu ölçüye rivayet etmelerinde hayati bir önem vardır. Çünkü evlilik olayının saadece bu dünya ile ilgili bir boyutu yoktur, bilakis ahiretle de alakalı bir özelliğe sahiptir. Hadis-i şerifte işaret edilen dindar bir hanımla evlenen erkeğin bereketlenmesindeki muradın, aile saadeti, huzuru ve mutluluğunun bu dünyayla alakalı olmasının ötesinde, ebedi hayatla da alakalı bir husus olması da kuvvetle muhtemeldir. Ahiretin tarlası olarak kabul edilen bu dünyada sınırları çizilmiş olan ideal evliliği gerçekleştirenlerin, birlikte yaşamaları muhtemel ebedi hayatları için çok önemli bir adım attıklarını söylemek mümkündür.
Binaların sağlıklı olarak ayakta durabilmesi için temelinin sağlam olması gerektiği gibi, toplumların da sapasağlam dimdik ayakta durabilmeleri için aile kurumunun çok sağlam olması gerekir. Yarınlara güvenle bakabilmenin en temel şartı budur.
“Sağlam aile” kavramından ne anlamaktayız? Yaygın anlayışta çocuklar, torunlar, gelinler ve yakın akrabalar aile kavramının içinde yer almaktadır. Ancak bu geniş yelpazenin temelini karı ve koca oluşturur. Bu ikili ailenin çekirdeğidir. İşte sağlam aile, çekirdeği sağlam olan ailedir. Yani faziletli kişilik sahibi; kendini, dünya hayatını ve bu hayatın sonrasını gereğince kavrayabilmiş ve bu kavrayışa göre hayatını şekillendirebilmiş kadın ve erkeğin oluşturduğu ailedir.
Böylesine faziletli özelliklere sahip erkek ve kadın arasındaki ilişki ve iletişim de sağlam olacak ve bu durum ailenin geneline de doğrudan yansıyacaktır. Böylece “huzurlu” ve “mutlu” olarak vasıflandırılan aile ortaya çıkacaktır. Tabii, genel manada ahlaklı, sağlam karakterli olumlu özelliklere sahip çocukların da ancak böyle bir aile ortamında yetişeceğinde hiç şüphe yoktur.
Aile kurumunun temeli, evlenmek üzere olan iki insanın birbirini seçmesiyle, tercih etmesiyle atılmaktadır. Eş seçiminde en isabetli yol Efendimiz’in yoludur. Zaten Allah Resulü bizim için her hususta en ideal modeldir. Bunun yanı sıra, bizim yapımızı, bize uygun olanı, tecrübeleriyle ve feraset nazarıyla görebilen büyüklerimizin de katkılarını unutmamak gerek. Sağlam bir aile kurabilmek için onların tavsiye ve yönlendirmeleri de büyük önem taşımaktadır.
Ailenin temeli olan eşlerin birlikteliği, esas olarak kalpte, gönülde başlar. Evlenecek olan iki insan, her şeyden önce birbirlerini gönüllerinde kabul ederler. Ne var ki, evliliğin en kritik noktası budur. Kendisine ve hayata dair tecrübesi çok sınırlı olan iki insanın, zamanla değişme ihtimali bulunan beğeniler ve arzular üzerine attıkları bu temel gerçekten sağlam olabilir mi?
Gerçekten de hayatın bir döneminde fazlaca öne çıkan bir istek, zamanla önemini yitirebiliyor. Karşımızdaki insanla ilgili bugünkü beklenti ve talebimiz, yaşadığımız sosyal, kültürel, maddî vb. değişiklerle birlikte tamamen değişebiliyor. Özellikle kadına da erkeğe de zengin kıyaslama imkânı ve ortamı sunan modern hayat, bu değişmeyi adeta kaçınılmaz kılıyor. Bugünkü Batı’da yaşanan ve artık ülkemizde özellikle büyük şehirlerde kendini göstermeye başlayan ailevî çözülmenin temelinde, ilerde zikredeceğimiz çeşitli sosyal ve kültürel etkinin yanı sıra bu ve buna benzer sebepler yatmaktadır.
Peki, bunca değişikliğe rağmen kalıcı bir evlilik nasıl olabilir? Sağlam bir aile nasıl kurulabilir?
Mü’minin aile ve evliliğe bakışı, her şeyden önce ibadet nazarıyladır. O, rabbinin haklarında; “Onlar ki, ey Rabbimiz derler. Bize zevcelerimizden ve nesillerimizden gözbebeğimiz olacak (salih insanlar) ihsan et. Bizi takva sahiplerine rehber kıl” (Furkan, 25/74) buyurduğu övülmüş kullardan olmak için evlenir. O, Peygamberin, ‘Evlenin, çoğalın.” tavsiyesinin bir gereği olarak ve “Allah, kendisine Saliha bir eş lutfettiği bir erkeğe dininin yarısında yardım etmiştir. Diğer yarısı için de Allah’tan korksun ve takva dairesinde yaşasın” (Keşfu’l-Hafâ, 2/313) hadis-i şerifi mucibince evlenir. Yani evlenip yuva kurmayı Rabbinin rızasına bir yol, bir ibadet olarak algılar; “Âdet yerini bulsun” kabilinden değil.
Bu niyetle yola çıkan mü’min şunu bilir ki, eş seçimi kişinin kendi iradesindedir, ama bizim irademizi kuşatan bir de mutlak irade olduğunu unutmamak gerekir. Doğduğumuz ülke, içinde yaşadığımız kültürel doku, ebeveynimizden devraldığımız özellikler vs. bu külli iradenin birer tezahürüdür. Yani bizim dışımızda seçimimizi etkileyen büyük etkenler de var. Dolayısıyla mü’min, yaşadığı aile hayatında kendi nefsî isteklerine göre karar vermeden önce ilahi programın cilvelerini arar. İçinde bulunduğu durumdan kendi hayatı için ibretler çıkarır. Çünkü “kader” ve “kısmet”e inanır. Bir yuva kurduktan sonra onu korumak, öncelikle Allah’ın: “Mü’min erkek ve kadınlara söyle: Gözlerini haramdan sakınsınlar ve ırzlarını korusunlar.” (Nur, 24/30-31) emrine uymakla mümkündür. Bu ayetten anlaşılan odur ki, günümüz toplumundaki “Kadında mazi, erkekte istikbal aranır” anlayışının isabetli ve doğru değildir. Mazisi ve istikbali temiz olması gereken sadece kadınlar değil, bilakis erkeklerdir de. Kendimizi iffet ve namusu koruma emrinin dışında tutamayız. Ayrıca “Erkeğin çapkını makbuldür” gibi gayri örfi ve dini anlayışlar batılıların bize empoze ettiği bir durumdur ve aileyi bozmak için sinsice kültürümüze sokulmuş bir anlayıştır. Unutmamak gerekir ki erkeğin çapkınlık yaptığı kadın, bir başkasının kızı, karısı, anası veya gelinidir. Yani kendisine dinen haram kılınmış olan kimsedir. İslâm’da kişinin kendi helalinin dışındakiler haramdır. Bu temel ilkeyi unutmamak gerekir. Bu, hem aile hem de toplum hayatının huzuru, güveni ve geleceği için temel şarttır. Sonra eşler, birbirlerine karşı güvenlerini yerine getirmeye çalışmalı, sorumlulukları Allah ve Resulü’nün bildirdiği şekilde paylaşmalıdır.
Mü’min eşine sadıktır. Eşinde hoşuna gitmeyen bazı haller olsa da sadıktır. Peygamber efendimizin, “Zevcenizden her hangi bir fenalık görürseniz ondan nefret etmeyiniz. O zaman ona daha başka, daha güzel, daha iyi sözler söyleyiniz” (Müslim) tavsiyesine uyarız. Bazı durumlarda kalbi eşinden soğuyan kişi de “Onlara hoşça, güzelce muamele edin. Şayet onlardan nefret edecek olursanız (tahammül edin). Belki Allah sizin nefret ettiğiniz şeyi büyük hayırlarla donatmıştır.” (Nisa. 4/18) ilahi emri doğrultusunda hareket etmelidir.
Mü’min bilir ki, rabbinin onun elinin altına verdiği her şey bir emanet ve imtihan vesilesidir. O sebeple kendi haklarını da, emanetlerin haklarını da öğrenmek ve gözetmek mecburiyetindeyiz. Allah elçisinin şu sözünü rehber edinmeliyiz: “Her biriniz eli altındakilerden sorumludur. Erkek karısından ve çocuklarından sorumludur. Onların sorumluluğu erkeğin boynundadır. Kadın da kocasından ve çocuklarından sorumludur.” (Buhari, ahkam 1). Bu anlayış neticesinde taraflar, İslâm’ın öngördüğü vazifeleri ibadet anlayışı ve şevkiyle yerine getirirler. Bunlara riayet eden Müslüman ailelerde ihmal ve boş vermişlikten kaynaklanan çözülmeler yaşanmaz.
Mü’min erkek ve hanımlar, huzur ve mutluluğun yerinin kalp olduğunu; birtakım manevî rahatsızlıklarla malül insanların hiçbir şeyle, hiçbir kimseyle tatmin olamayacağını da bilmektedirler. Kalb, Rasulullah (s.a.s.) Efendimiz’in bildirdiğine göre Allah’ın elindedir. Allah, kalbi dilediği yöne çevirendir. Bundan dolayı Efendimiz (s.a.s.) Allah’a yakınlaşmak için çaba göstermemizi ve şöyle dua etmemizi tavsiye ediyor: “Ey kalbleri evirip çeviren Allah’ım! Kalbimi dinin üzerine sabit kıl!” (Tirmizi, kader 7).
Ailenin temelini, yani karı ile kocayı bir arada tutan hamur sevgidir. Sevgi ise kalptedir. Sevgi de, kalp de manevidir ve insan gücü kullanılarak müdahale edilemez. İşte mü’minler, sevginin de kalbin de sahibi olan Yüce Allah’a samimi yönelirse, Allah onların kalplerini birbirine sevdirir. Kalpler ne ölçüde Allah’a teveccüh ediyorsa o ölçüde istikamet kazanır. Ne kadar istikametli oluyorsa aile hayatı da o kadar huzur ve dengeli olur.
Bir ailenin mutluluk içinde hayatını sürdürmesi eşler arasındaki karşılıklı emniyet, güven, samimi hürmet ve sevgiye bağlıdır.
Kalpleri, gönülleri kudreti altında tutan Allah, bu yönelişin ve neticede huzura kavuşmanın yolunu da tarif ediyor: “Dikkat ediniz! Kalbler sadece Allah’ı anmakla huzur bulur” (Ra’d, 13/28). Allah’ı anmaktan murad ondan gafil olmamaktır. Aile hayatında da, hayatın diğer bütün alanlarında da huzura kavuşmanın başka yolu yoktur.
Aile saadeti için sevgiyi pekiştirici davranışlar çok önemlidir. Nitekim Hz. Peygamber Efendimiz’in aile hayatında bunun çok canlı örnekleri bulunmaktadır:
Hz. Peygamber, hanımlarıyla aralarındaki sevgi bağlarını pekiştirecek, yakınlığı artıracak tarzda senli-benli olurdir. Bunun en güzel örneklerinden biri, Hz. Âişe ile evliklerinin ilk yıllarında yaptıkları koşudur. Validemizin anlattığına göre, Resül-i Ekrem (s.a.s), bir sefere giderken, yanına Hz. Âişe’yi almıştı. Yolda yürüyorlardı. Hz. Peygamber yanındaki sahabilere, siz yürüye durun, buyurdu. Sahabiler, bir hayli gittikten sonra Hz. Aişe’ye ‘Yarışalım mı?’ diye sordu. Hz. Âişe de bu teklifi severek kabul etti. Yarıştılar; genç ve enerjik Hz. Âişe yarışı kazandı.
Aradan yıllar, geçtikten sonra, yine bir seferde beraberdiler. Hz. Peygamber yine; ‘Yarışalım mı?’ diye sordu. Hz. Âişe, bir zamanlar yaptıkları yarışı hatırlayarak teklifi memnuniyetle kabul etti. Yarıştılar, bu defa da Hz. Âişe kaybetti. Çünkü kendi ifadesiyle söyleyecek olursak, kilo almış ve biraz şişmanlamıştı. Hz. Peygamber gülerek, ‘Bu, vaktiyle kazandığın müsabakanın rövanşıdır.’ buyurdu” (Müsned 6/39, 264; Ebü Dâvud, cihad 61)
Sonuç olarak söylemek gerekirse, günümüzde aile kavramına verilen değerin ve duyulan saygının yerini, batılılarda olduğu gibi ailesiz, bir hayat anlayışı almaya başlamıştır. Kadın-erkek birlikteliğinin yalnızca cismani tatmin aracı olduğu düşüncesi topluma empoze edilmeye çalışılıyor. Her gün TV’lerin magazin programlarında sahte birliktelikler ve suni aşklara dair haberler sunuluyor. Adeta bu sahte sevgiye ve gayri meşru ilişkilere toplum özendirilmeye çalışılmaktadır. Aile ocağı gibi, sevgi de kutsal ve ciddiyet ister. Bakınız “Kerem ile Aslının sevgisine”, “Ferhat ile Şirininkine” ilk günkü gibi saf ve temizler. Aradan asırlar geçmiş olmasına rağmen, sevgilerindeki o samimiyet sebebiyle Allah, isimlerini hâlâ yaşatmaktadır onların ve yaşatacaktır da.
Yaygınlaştırılmaya çalışılan yeni anlayışta evlenip aile kurmak, sorumluluk almak, gelecek temiz nesillerin devamına katkıda bulunmak gereksiz bir yük olarak kabul ediliyor. Nikâhsız beraberliklerden çocuk sahibi olmak adeta özendiriliyor. Aile külfetine girmeksizin çocuk edinmenin sonuçları ile o çok özendiğimiz veya özendirilmeye yönlendirildiğimiz Batı’nın başı ciddi anlamda dertteyken, bizim magazin dünyamız bunu çözüm olarak sunuyor.
Neticede kültürel bozulma ve çözülme o düzeye vardı ki, tamamen Batı hayat tarzının bir ürünü olan flört, kendilerini çok dindar diye vasıflandıran gençlerimizi bile etkisi altına almış durumda. Oysa bizim inancımız, hayat tarzımız, kültürümüz, geleneğimiz, ne nikâhsız beraberliği kabul ediyor, ne de geçici nikâha izin veriyor.
Uzunca bir zamandır Müslümanların çok dikkatli olması gereken bir dönemi yaşıyoruz. Savaş meydanlarında mağlup olanlar, huzur ve mutluluk vaatleriyle bugün aramızda kuzu postunda dolaşıyorlar. Teknolojinin bütün imkânlarını kullanarak kültürümüzün can damarlarını, bizi biz yapan her şeyi tahrip etmeye çalışıyorlar. Bilmeliyiz ki, Müslüman aile Müslüman toplumun temel direğidir. Bu direk yıkılırsa toplumumuzun ayakta kalması mümkün değildir. Televizyonuyla, sinemasıyla, müziğiyle, edebiyatıyla, içimize sızıp bizi yok etmeye çalışanlara karşı bütün gayretimizle bu nezih aile kurumumuzu korumak ve yaşatmak zorundayız. Bu yolda asla yıkılmadan dimdik ayakta kalarak, insanlığın huzur ve mutluluk ümitlerini kendi huzur ve mutluluğumuzla yeşertmek zorundayız.
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Jules Verne s-a născut la 1 februarie 1828 în Nantes, fiu al unui procuror, Pierre Verne şi al soţiei sale, Sofia. Fiind cel mai mare din cei cinci copii ai familiei, el şi-a petrecut copilăria acasă cu părinţii săi, pe o insulă vecină cu Râul Loara. La vârsta de 9 ani, a fost trimis la şcoală, la Liceul Nantes. Jules a studiat Latina, pe care a folosit-o în povestirea sa scurtă, Le Mariage de Monsieur Anselme des Tilleuls (mijlocul anilor 1850).
După ce a terminat studiile de la liceu, Verne a plecat la Paris, pentru a studia.
În 1848, împreună cu Michel Carre, a început să lucreze la operetele muzicale, din punct de vedere literar. Când tatăl lui Jules Verne a aflat că fiul său scria şi compunea mai mult decât învăţa pentru Drept, i-a întrerupt suportul financiar. În perioada aceasta s-a întâlnit cu autori de reputaţie, cum ar fi Alexandre Dumas şi Victor Hugo, care i-au dat nişte sfaturi foarte bune. Însă cea mai mare realizare în plan personal a lui Jules Verne a fost căsătoria sa cu Honorine de Viane Morel, o văduvă cu două fiice. S-au căsătorit la 10 ianuarie 1857. Ajutat de optimismul şi încurajările ei, Jules Verne a continuat să scrie şi să caute activ un editor ce ar fi putut să-i publice cartea.
Pe 4 august 1861 s-a născut copilul lor, Michel Jean Pierre Verne. A fost descris de către tatăl său ca un enfant terrible (un copil teribil). Trecând peste obiecţiile exprimate de Jules Verne, el s-a căsătorit în secret cu o actriţă, cu care a avut doi copii. Un moment semnificativ în viaţa literară a lui Jules Verne l-a constituit apariţia lui Pierre-Jules Hetzel, unul dintre cei mai importanţi editori francezi, care a mai publicat operele lui Victor Hugo, George Sand, Erckmann-Chatrian şi mulţi alţii.
Când s-au întâlnit, Jules Verne avea 35 de ani, iar Pierre-Jules Hetzel avea 50 de ani, şi de atunci până la moartea lui Hetzel ei au format un excelent tandem – scriitor şi editor. Imediat după această întâlnire norocoasă Verne a publicat romanul Călătorie spre centrul Pământului (1864).
Fratele său, Paul Verne, a contribuit la Ediţia Nr. 40 a Festivalului Francez de la Mont-Blanc, unde a adăugat operele colecţiei de povestiri ale fratelui său, Doctor Ox, în 1874. Jules Verne a rămas cel mai tradus scriitor de romane; potrivit statisticilor UNESCO operele sale au fost traduse în 148 de limbi. Anul 2005 a fost anul centenarului morţii scritorului marcat în Franţa şi în alte ţări francofone, printre care şi România, prin reeditări ale volumelor sau ale unor opere de exegeză despre Jules Verne.
Patru din romanele sale evocă România:
În cartea Pe urmele lui Jules Verne în România, Simion Săveanu, autorul acesteia, emite ipoteza că între 1882 şi 1884 Jules Verne ar fi fost în relaţii intime cu o anume Luiza Müller, originară din România, mai precis din Homorod. La îndemnul ei, ar fi făcut o călătorie incognito cu o navă pe Dunăre până la Giurgiu, apoi cu trenul la Bucureşti şi apoi la Braşov şi, în final, la Homorod. Cu această ocazie ar fi cutrierat prin regiune mai multe săptămâni şi ar fi vizitat Castelul Colţ, care a devenit sursă de inspiraţie pentru romanul „Castelul din Carpaţi“
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
İstanbul, dünyanın en seçkin idare merkezi olmaya layık olduğundan, öteden beri milletlerin, hükümdarların dikkatini çekmiş ve çeşitli tarihlerde birçok milletin hücumuna uğramış, yirmi dokuz kere kuşatılmıştır. Şehir on yedi kez Traklar, kadim İranlılar, Turaniler, Latinler, Avarlar gibi gayri müslim milletler tarafından kuşatıldığı gibi, yedi defa da müslüman Araplar ve beş kere de müslüman Türkler tarafından muhasara olunmuştur.
Ömer Nasuhi Bilmen, İstanbul ve Fatih
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
În perioada 30.01-2.02 2009, la Colegiul Naţional „Mustafa Kemal Ataturk” s-a desfăşurat Olimpiada naţională de Limba şi literatura turcă – faza naţională.
Ca în fiecare an, şi anul acesta, U.D.T.R. a fost alături de organizatorii olimpiadei, asigurând transportul elevilor în excursiile desfăşurate, bineînţeles cu premii pentru elevi şi pentru cadrele didactice, dar şi cu cele necesare (rechizite, protocol) organizării acestui eveniment.
La deschiderea festivităţii şi la premiere au fost prezenţi :d-nul Marian Sârbu – inspector şcolar general I.S.J. Constanţa, d-na Polikov – inspector M.E.C.I., d-nul Osman Orhan – inspector M.E.C.I., d-nul Haluk Ağca – consulul general al Republicii Turcia la Constanţa, Marian Iordache – primarul municipiului Medgidia, Iusuf Muurat-muftiul cultului musluman din Romania, d-nul Osman Fedbi – preşedinte U.D.T.R, Amet Varol – preşedinte. U.D.T.T.M.R, d-nul Ibraim Ervin – secretar general U.D.T.R, d-na Mariana Arsene – director A.D.P. Medgidia, profesori, elevi şi părinţi.
Olimpicii au fost premiaţi de către M.E.C.I., U.D.T.R., U.D.T.T.M.R., Consulatul General al Republicii Turcia la Constanţa şi de către d-nul Marian Iordache – primarul municipiului Medgidia, care a oferit un premiu special – „Celui mai tânăr participant”.
Activitatea s-a desfăşurat conform programului întocmit de I.S.J. Constanţa şi unitatea şcolară Colegiul Naţional „Kemal Ataturk“. Reprezentantul M.E.C.I., inspector de specialitate, prof. Osman Orhan, a supervizat derularea etapei naţionale a Olimpiadei de limba şi literatura turcă. Variantele de subiecte au fost propuse de membrii comisiei în baza bibliografiei stabilite pentru anul şcolar curent şi au avut în vedere valorificarea şi abordarea cretoare a elevilor participanţi.
La olimpiadă au participat: din judetul Constanta – 42 elevi şi judeţul Tulcea – 2 elevi, participanţii provenind din clasele VII-XII. Componenţa comisiei de organizare şi evaluare:
| Preşedinte Comisie | – lect. univ. dr. Leman Ali |
| Vicepreşedinte | – inspector de specialitate ISJ Constanta – prof. Ene Ulgean |
| Secretar | – inst. Vildan Bormambet |
| Membri | – prof. Gelal Ferdis – prof. Erhan Celik |
| Reprezentant M.E.C.I. | – inspector de specialitate, prof. Osman Orhan |
Bormambet Vildan
| Nr. crt. | Nume / prenume | Clasa | Unitatea şcolară | Nota finala | Premii |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | CHERIM ELIF | VII | Colegiul Naţional ”Kemal Ataturk” | 9,05 | M |
| 2 | KOMURCU SEDA | VII | Colegiul Naţional ”Kemal Ataturk” | 9,15 | III |
| 3 | SULIMAN ELIF | VII | Şc. „C. Brăncuşi” Medgidia | 8,85 | M |
| 4 | CARANI ALIHAN | VII | Şc. „C. Brăncuşi” Medgidia | 9,55 | I |
| 5 | AGI-ACAI AYLIN | VII | Coleg. Naţional „M. cel Bătrân” | 8,90 | M |
| 6 | ALZAITRI ALAA | VII | Şc. „B.P. Haşdeu” Constanţa | 9,20 | II |
| 7 | ŞACHIR SEVGHIUL | VIII | Colegiul Naţional ”Kemal Ataturk” | 9,00 | II |
| 8 | CAITAUL NURIZAN | VIII | Şc. „C. Brăncuşi” Medgidia | 8,60 | III |
| 9 | OZKAN VURAL | VIII | Şc. „M. Sadoveanu” Medgidia | 8,40 | M |
| 10 | IUSEIN SIBELGEAN | VIII | Şc. „M. Dragomirescu” Medgidia | 8,50 | M |
| 11 | ZEINALI SEVIDAN | IX | Colegiul Naţional ”Kemal Ataturk” | 8,50 | M |
| 12 | DEMIR GHIULFIDAN | IX | Colegiul Naţional ”Kemal Ataturk” | 9,20 | III |
| 13 | IAŞAR GHIULDENIZ | IX | Colegiul Naţional ”Kemal Ataturk” | 9,50 | I |
| 14 | REŞID UNAL | IX | Coleg. Naţional „M. cel Bătrân” | 9,10 | M |
| 15 | IBRAM MELIS | IX | Colegiul „Carol I” Constanţa | 8,70 | M |
| 16 | IŞIK AMIRA | IX | Liceul Internaţional Constanţa | 9,40 | II |
| 17 | AVCI NAZLI EKIN | X | Liceul Internaţional Constanţa | 8,40 | M |
| 18 | SEZGHIN HATICE | X | Liceul Internaţional Constanţa | 9,00 | II |
| 19 | ASIM SEMRA | X | Gr. Şc. Cobadin | 8.50 | III |
| 20 | CURPEDIN SUHEILA | XI | Colegiul Naţional „Kemal Ataturk” | 8,50 | III |
| 21 | NASIPALI NIHAL | XI | Coleg. Naţional „M. cel Bătrân” | 9,50 | I |
| 22 | MEMEDULA MELEK | XI | Liceul Internaţional Constanţa | 8,70 | III |
| 23 | VURAL ESMA | XI | Liceul Internaţional Constanţa | 8,30 | M |
| 24 | MEMIŞ HAYAT | XII | Coleg. Naţional „M. cel Bătrân” | 9,55 | I |
| 25 | NAZIF GEYLAN | XII | Colegiul Naţional „Kemal Ataturk” | 8,75 | III |
| 26 | EKEN GAMZE | XII | Colegiul Naţional „Kemal Ataturk” | 9,55 | I |
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Participă de la vârsta de 10 ani la Olimpiadele de Limbă şi Literatură Turcă, elevă a Colegiului Naţional „Mircea cel Bătrân“, Memiş Hayat este căştigătoarea locului I la faza naţională a Olimpiadei de Limba şi Literatură Turcă 2009. Autoarea mai multor volume de poezie scrise în limba turcă tânăra eleva, cu care ne mândrim, continuă sa publice din creaţiile sale în publicaţia „Hakses“. Prezentăm în continuare discursul său rostit la festivitatea de premiere a Olimpiadei de Limbă şi Literatură Turcă.
|
Öncelikle herkesi saygılarım eşliğinde selamlamak istiyorum. |
În primul rând va salut cu respect. |
Hayat Memiş
Siyahları giymiş, şehrime doğarken gece
Günahlarım, korkularım çıkar aheste aheste
Gözlerim kapanır, hiç bir şey göremezken
Aydınlanır yasları gözlerine bakarken
Baş köşelere yerleşirken yürek sızım
Yutkunduğunda suç sözlerimi aklım
Kaybolurum aklımda, söylemem sevgimi
Sesini duyunca, tekrar bulurum kendimi
Hatırlayınca sensiz geçen uzun günlerimi
Bulutlar bağrında saklarken Güneş’imi
Yağmur yağar o zaman düşüncelerime
Sonra sen gelirsin gün gibi gecelerime
En dondurucu ayazını salarken yalnızlığım
Donarken damarlarımda akan hayatım
Derin rüyasına daldığım sensin
Ve… ısıtır kanımı nefesin
Saçlara kar yağmış bu yaz günlerinde
Yorgun omuzlara dert çökmüş senelerce
Gözler eski ışıltılarını kaybetmiş
Okunan hayat dersleri sıralarında
Bir kaç harfe takılarak arada…
Birer göz yaşı dökülür sessizce
Gönullerin baharına kış gelince.
En kuytu yerinde yüreğimi
Bir soru, bir kuşku, bir çelişki
Tekrar karanlatır aydınlanan fikrimi
Sert bir rüzgar kırnltılarımı savurur
Ve gerçeklerden ibaret bir yagmur
Yalanlar samimi sandığım hisslerimi…
Gelmeden gitti aslında mutluluk
Yerinde simdi acayip bir suskunluk
Haykırmak ıstediğim de yapamadığım
Unutmak istediğim de unutamadığım
Eski bir aşktan ibaret hatırladıklarım
Birden düğümlenir sözlerim boğazıma
Acıtır suskunluk, sebep olur yasıma…
Çağrıyorum mutluluk gel… yaklas bana
Aradım seni senelerce denizde, dalgada
Daldım kendimi unutarak sonsuzluğuna
Ve bulmaya çalıştım bir umut sandallarda
Onlar da benim gibi kaybolmuşlar burda
Dillerinde yanan o eski ruhlu şarkılarla
Berraklığı arzuladılar şiddetli sularda
Unutularak onları saklayan anılarla
Anlamsız tek nakarat geçmişi süsleyen
Ve sonsuzluğa uzanan umutla beslenen
Yıpranmış sevdalardan haber bekleyen
Izlerdir o sandallara suskunlukla seslenen…
Ve vurulmuşlar bu limandan o limana
Kapılıp güzel masallar fısıldayan rüzgarlara
Benim gibi unutlumuşlar…soruyorlar bana
Umut bağlasınlar mı Güneşli yarınlara?
Benim gibi engin denizlerde kaybolmuşlar
Yollarından izlerini silmiş sert rüzgarlar
Gözlerim avunmaya çalışır… alın yazısı
Ve dudaklarımda keskin bir yürek sızısı
Pagină realizată de Nurgean Ibraim
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Sevgiler Günü’nün başlangıç tarihi eski Roma zamanına uzanıyor. Eski Roma’da 14 Şubat günü bütün Roma halkı için önemli bir gündü. Nedeni ise bu günde Roma tanrı ve tanrıçalarının kraliçesi sayilan Juno’ya duyulan saygıdan ötürü tatil yapılırdı. Juno ayrıca Roma halkı tarafından kadınlık ve evlilik tanrıçası olarak da biliniyordu. Bu günü takip eden 15 Şubat gününde ise Lupercalia Bayramı başlıyordu.
Bu bayram halkın genç nüfusu için büyük önem taşımaktaydı. Bunun nedeni ise yaşantıları kesin kurallar ile sınırlandırılmış, bunun doğal sonucu olarak bir birliktelik yaşama şansı olmayan bu gençler sadece bu bayram süresince bile olsa birbirlerinin partneri oluyorlardı.
Hangi genç bayanın hangi genç erkek ile bir çift oluşturacağı eski bir gelenek olan ve Lupercalia Bayramı’nın arife günü yapılan bir çekiliş ile belli oluyordu. Romalı genç kızlar isimlerini küçük kağıt parçalarının üzerine yazıp bir kavanoza koyuyorlardı. Genç Romalı erkkeler ise kavanozdan bu kağıtları çekerek üzerinde hangi kızın ismi yazıyorsa o kızla bayram eğlenceleri boyunca beraber oluyorlardı. Bu birliktelikler birbirine aşık olan çiftler için bayram süresinin dışına taşıp genellikle evlilikle sonlanıyordu.
O zamanın İmparatoru 2. Claudius, Roma’yı kendi katı kuralları ile zalimce yöneten bir hükümdardı. Onun için en büyük problem ordusunda savaşacak asker bulamamaktı. Ona göre bu durumun tek sebebi Romalı erkeklerin aşklarını ve ailelerini bırakmak istememeleriydi. İşte bu yüzden Roma’daki tüm nişan ve evlilikleri kaldırdı. Aziz Valentine de Claudius’un hükümdarlığı zamanında Roma’da yaşayan bir papazdı. Kendisi gibi papaz olan Aziz Marius ile birlikte Claudius’un yasağına rağmen gizlice çiftleri evlendirmeye devam etti. Ancak imparator bu durumu bir süre sonra öğrendi. Aziz Valentine insanları evlendirmeye devam ettiği için tutuklandı ve yaptıklarının cezası olarak sopa ile dövülerek öldürüldü. Milattan sonra 270 yılının 14 Şubatı Hristiyan şehitliğine gömüldü.
Aynı zamanlarda Roma’daki putperestler, şubat ayı içinde kutlanan Lupercalia Bayramı’nı kendi putperest tanrıları için kutluyorlardı. Bayram öncesi yapılan geleneksel çekilişi ise seromoniye bağlı kalarak kendileri için uygulamaya başladılar. Hristiyan Kilisesi’nin ilk kurulduğu yıllarda hizmet veren papazlar bu törenlerin, özellikle de evlenmemiş gençlerin putperestler ile birlikte anılmasından rahatsız oldukları için bir çözüm buldular. Bu gençlerin isimlerinin azizlerle birlikte anılmasını istedikleri için Lupercalia Bayramı’nın başladığı günü Aziz Valentine Günü olarak kutlamaya başladılar. O gün bugündür her yılın 14 Şubat’I Sevgililer Günü olarak kutlanmaya devam ediyor ve yeryüzünde kadın ve erkek beraber olduğu sürece de kutlanmaya devam edecek gibi.
Milattan sonra ilk yüzyıllardan beri her yıl şubat ayının ondördünde kutlanan Sevgililer Günü’nün başlangıcı ile ilgili o günden günümüze kadar gelmiş çeşitli efsane ve hikayeler var. Kesin olmamakla birlikte bazı kaynaklara göre bu özel günün kutlanma sebebi Hristiyanlığı seçtiği ve bu inancından vazgeçmediği için öldürülen Romalı Aziz Valentine. 14 Şubat 270 yılında ölen Valentine’nin ölüm günü o günden sonra Sevgililer Günü olarak kutlanmaya başlanmıştır. Efsanenin başka bir yönü ise Aziz Valentine’nin İmparator Claudius hükümdarlığı ile aynı dönemde bir tapınakta papaz olarak hizmet vermesi ile ilgili. Claudius Valentine’i emirlerine uymadığı ve kendisine başkaldırdığı için tutuklatıp öldürdü. Bu olaydan 226 yıl sonra 496’da Papa Gelasius Aziz Valentine’i onurlandırmak için Şubat 14’ü Aziz Valentine Günü olarak belirlemiştir.
Yıllar 14 Şubat aşıkların birbirlerine aşk mesajları yolladığı, şiirler okuduğu, beraber vakit geçirdiği bir gün olarak günümüze kadar geldi. Bununla pararel olarak Aziz Valentine de bütün sevenlerin koruyucu azizi haline gelip böyle anılmaya başlandı. Sevgililer Günü, 1800 yıllardan sonra Amerika’da Esther Howland’ın ilk Sevgililer Günü kartını yollamasından bu yana günümüzde daha çok sayıda insanın kutladığı toplumsal bir olay haline geldi.
Bunun doğal sonucu olarak olayın ticari yönü çok gelişti. Neredeyse herkes her yıl 14 Şubat’ta sevgililerine veya eşlerine bu günün ruhu ile bütünleşen, karşı tarafa sevgilerini anlatan hediyeler veriyor. Bu hediyelerin başında ise sade ama bir o kadar anlamlı çiçekler geliyor. Sevginizi anlatmanın bir çok yolu var fakat bir çiçekle de anlatabilirsiniz duygularınızı. Kısacası bu özel günde yanınızda gerçekten sevdiğiniz birisinin olması ve sevginizin karşılığının olduğunu bilmek herhalde hepsinden çok ama çok daha önemli olmakta.
Sevgililer Gününüz Kutlu Olsun…
Aşkınızı Dünyaya Duyurun!
Dünya dillerinde SENİ SEVİYORUM
| ALMANCA - | Ich liebe dich |
| ARAPÇA - | Ana Ba-heb-bak |
| ARNAVUTÇA - | Te dashuroj |
| BİRMANCA - | Chit pa de |
| BULGARCA - | Jbichim te |
| CAVACA - | Kulo tresno |
| ÇEKCE - | Miluju te |
| DANİMARKACA - | Jeg elsker dig |
| ENDONEZYACA - | Saya cinta kamu |
| ESTONYACA - | Mina armastan sind |
| FARSCA – | Asheghetam |
| FİLİPİNCE – | Iniibig Kita |
| FİNCE - | Mina rakastan sinua |
| FRANSIZCA - | Je t'aime |
| GALCE - | Rwy'n dy garu di |
| GRÖNLANDCA – | Asavakit |
| HAWAİİCE - | Aloha I'a Au Oe |
| HIRVATÇA - | LJUBim te |
| HİNTÇE - | Mai Tumhe Pyar Karta Hoon |
| HOLLANDACA - | Ik hou van jou |
| İBRANİCE - | Ani ohev otach |
| İNGİLİZCE - | I love you |
| İRANCA - | Mahn doostaht doh-rahm |
| İRLANDACA - | Taim i'ngra leat |
| İSPANYOLCA - | Te amo |
| İSVEÇÇE - | Jag alskardig |
| İTALYANCA - | Ti amo |
| İZLANDACA - | Eg elska thig |
| JAPONCA - | Ore wa omae ga suki da |
| KAMBOÇÇA - | Bon sro lanh oon |
| KATALANCA - | T'estim molt |
| KORECE - | Tangshin-i cho-a-yo |
| KORSİKACA - | Ti tengu cara |
| KÜRTÇE - | Ez te hezdikhem |
| LAOCA - | Khoi huk chau |
| LATİNCE - | Vos amo |
| LETONCA - | Es milu tevi |
| LİTVANYACA - | Tave Myliu |
| LÜBNANCA – | Bahibak |
| MACARCA – | Szeretlek |
| MAKEDONCA - | Sakam Te |
| MALAYCA - | Saya sayangkan mu |
| MALEZCE - | Saya cinta kamu |
| MAYACA - | Canda munani |
| NORVEÇÇE - | Jeg elsker deg |
| PAKİSTANCA - | Mujhe Tumse Muhabbat Hai |
| PERSCE - | Tora dost daram |
| POLONYACA - | Ja cie kocham |
| PORTEKİZCE - | Amo-te |
| ROMENCE - | Te Ador |
| RUSCA - | Ya vas liubliu |
| SIRPÇA - | Ljubim te |
| SLOVAKCA - | Lubim ta |
| SLOVENCE - | Ljubim te |
| SRİLANKACA - | Mama Oyata Arderyi |
| SURİYECE – | Bhebbek |
| TAHİTİCE - | Ua Here Vau Ia Oe |
| TAYLANDCA - | Phom Rak Khun |
| TUNUSCA - | Ha eh bak |
| UKRAYNACA - | Ja tebe koKHAju |
| VİETNAMCA - | Toi yeu em |
| YUGOSLAVCA - | Ya te volim |
| YUNANCA - | S'ayapo |
| ZULUCA - | Mena Tanda Wena |
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
İsrâiloğullarına gönderilen peygamberlerden. Hem peygamber, hem sultân yâni hükümdârdı. Soy bakımından Yâküb aleyhisselâmın Yehüda adlı oğluna dayanır. Süleymân aleyhisselâmın babsıdır. Kudüs’te doğdu. Orada yaşadı ve orada vefât etti. Kendisine İbrâni dilinde Zebür kitâbı verildi. Sesi çok güzel ve tesirliydi. İsmi Kur’ân-ı kerim’de on altı yerde geçmektedir. Allahü teâlâ, Müsâ aleyhisselâmdan sonra, İsrâiloğullarına birçok peygamberler gönderdi. Bu peygamberler insanları Tevrât’ın hükümleriyle amel etmeye dâvet ettiler. Fakat zaman geçtikçe azgınlaşan İsrâiloğulları, Tevrât’ın hükümlerini değiştirdiler, peygamberlerini dinlemediler, ahkâkları tamâmen bozuldu. Allahü teâlâ Amâlika kavmi hükümdârı Câlüt’u karşılarına belâ gönderdi. Câlüt, İsrâiloğullarını vatanlarından sürüp çıkardı. Daha sonra, Tâlüt isimli bir hükümdâr gelerek memleket işlerini ve orduyu düzene koydu. Câlüt’un üzerine yürüdü. Tâlüt’un ordusunda bulunan Dâvüd aleyhisselâm, Câlüt’u öldürdü. Tâlüt’un ölümünden sonra, Dâvüd aleyhisselâm İsrâiloğullarının hükümdârı oldu. Bir müddet sonra Allahü teâlâ kendisine peygamberlik vazifesi ve Zebür adlı kitabı verdi. İnsanları Allahü teâlânın dinine dâvet etti ve adâletle hükmetti. Filistin, Süriye ve Arap Yarımadasının birkısmını fethederek memleketi genişletti. Kudüs’ü başkent yaptı. Ayrıca Amman, Haleb, Nusaybin ve Ermenistan’ı da fethetti. Mescid-i Aksâ adıyla Kur’ân-ı kerimde bildirilen büyük bir mescidin inşâsını başlattı. Mescidin yapılıp bitirilmesi işini oğlu Süleymân aleyhisselâma vasiyet ederek, yüz yaşında vefât etti. Kabrinin Kudüs süru dışında olduğu rivâyet edilir. Dâvüd aleyhisselâmın çok güzel ve tesirli sesi vardı. Kendisine İbrâni dilinde Zebür kitabı geldi. Bu kitap, manzum şekilde olup, eski manzum kitapların en meşhurudur. Zebür, meşhur dört ilâhi kitapdan biri olup, Tevrât’tan sonra gönderilmiştir. Vâz ve nasihat şeklinde olup, Tevrât’ı kuvvetlendirdi. Onu açıklayıp onunla amel etmeye çağırdığından, Tevrât’ın hükümlerini yürürlükten kaldırmadı. Dâvüd aleyhisselâm, hazret-i Müsâ’nın getirdiği dini kuvvetlendirdiğinden resül olmayıp, Beni İsrâil’e gönderilen nebilerden biridir. Dâvüd aleyhisselâm çok ağlar, çok ibâdet ederdi. Gündüzü oruçla, geceyi namaz kılarak ibâdetle geçirirdi. Gecenin ancak üçte bir kısmında uyurdu. Bir gün oruç tutar, öbür gün tutmazdı. Allahü teâlâ mücize olarak dağları, taşları, kuşları onun emrine vermişti. Yanık sesiyle Zebür’u okumaya başlayınca, kuşlar havadan ağaçlara iner, hep birlikte, okunan Zebür’u tekrar ederlerdi. Allahü teâlâ Dâvüd aleyhisselâma demiri ateşe sokmadan ve dövmeden istediği şekli verebilme mücizesi verebilmişti. Demirden zırh yapar, elinin emeğiyle geçinir, devlet hazinesinden birşey almazdı. Yırtıcı hayvanlar, hazret-i Dâvüd’un huzüruna gelip, ona tam bir bağlılıkla hizmet ederlerdi. Kur’ân-ı kerimde Bakara, Nisâ, Mâide, En’âm, İsrâ, Enbiyâ ve Sâd sürelerinin birçok âyet-i kerimelerinde Dâvüd aleyhisselâmdan bahsedilmektedir.
Dâvüd Aleyhisselâm İsrâiloğullarına gönderilen peygamberlerden. Hem peygamber, hem sultân yâni hükümdârdı. Soy bakımından Yâküb aleyhisselâmın Yehüda adlı oğluna dayanır. Süleymân aleyhisselâmın babsıdır. Kudüs’te doğdu. Orada yaşadı ve orada vefât etti. Kendisine İbrâni dilinde Zebür kitâbı verildi. Sesi çok güzel ve tesirliydi. İsmi Kur’ân-ı kerim’de on altı yerde geçmektedir. Allahü teâlâ, Müsâ aleyhisselâmdan sonra, İsrâiloğullarına birçok peygamberler gönderdi. Bu peygamberler insanları Tevrât’ın hükümleriyle amel etmeye dâvet ettiler. Fakat zaman geçtikçe azgınlaşan İsrâiloğulları, Tevrât’ın hükümlerini değiştirdiler, peygamberlerini dinlemediler, ahkâkları tamâmen bozuldu. Allahü teâlâ Amâlika kavmi hükümdârı Câlüt’u karşılarına belâ gönderdi. Câlüt, İsrâiloğullarını vatanlarından sürüp çıkardı. Daha sonra, Tâlüt isimli bir hükümdâr gelerek memleket işlerini ve orduyu düzene koydu. Câlüt’un üzerine yürüdü. Tâlüt’un ordusunda bulunan Dâvüd aleyhisselâm, Câlüt’u öldürdü. Tâlüt’un ölümünden sonra, Dâvüd aleyhisselâm İsrâiloğullarının hükümdârı oldu. Bir müddet sonra Allahü teâlâ kendisine peygamberlik vazifesi ve Zebür adlı kitabı verdi. İnsanları Allahü teâlânın dinine dâvet etti ve adâletle hükmetti. Filistin, Süriye ve Arap Yarımadasının birkısmını fethederek memleketi genişletti. Kudüs’ü başkent yaptı. Ayrıca Amman, Haleb, Nusaybin ve Ermenistan’ı da fethetti. Mescid-i Aksâ adıyla Kur’ân-ı kerimde bildirilen büyük bir mescidin inşâsını başlattı. Mescidin yapılıp bitirilmesi işini oğlu Süleymân aleyhisselâma vasiyet ederek, yüz yaşında vefât etti. Kabrinin Kudüs süru dışında olduğu rivâyet edilir. Dâvüd aleyhisselâmın çok güzel ve tesirli sesi vardı. Kendisine İbrâni dilinde Zebür kitabı geldi. Bu kitap, manzum şekilde olup, eski manzum kitapların en meşhurudur. Zebür, meşhur dört ilâhi kitapdan biri olup, Tevrât’tan sonra gönderilmiştir. Vâz ve nasihat şeklinde olup, Tevrât’ı kuvvetlendirdi. Onu açıklayıp onunla amel etmeye çağırdığından, Tevrât’ın hükümlerini yürürlükten kaldırmadı. Dâvüd aleyhisselâm, hazret-i Müsâ’nın getirdiği dini kuvvetlendirdiğinden resül olmayıp, Beni İsrâil’e gönderilen nebilerden biridir. Dâvüd aleyhisselâm çok ağlar, çok ibâdet ederdi. Gündüzü oruçla, geceyi namaz kılarak ibâdetle geçirirdi. Gecenin ancak üçte bir kısmında uyurdu. Bir gün oruç tutar, öbür gün tutmazdı. Allahü teâlâ mücize olarak dağları, taşları, kuşları onun emrine vermişti. Yanık sesiyle Zebür’u okumaya başlayınca, kuşlar havadan ağaçlara iner, hep birlikte, okunan Zebür’u tekrar ederlerdi. Allahü teâlâ Dâvüd aleyhisselâma demiri ateşe sokmadan ve dövmeden istediği şekli verebilme mücizesi verebilmişti. Demirden zırh yapar, elinin emeğiyle geçinir, devlet hazinesinden birşey almazdı. Yırtıcı hayvanlar, hazret-i Dâvüd’un huzüruna gelip, ona tam bir bağlılıkla hizmet ederlerdi. Kur’ân-ı kerimde Bakara, Nisâ, Mâide, En’âm, İsrâ, Enbiyâ ve Sâd sürelerinin birçok âyet-i kerimelerinde Dâvüd aleyhisselâmdan bahsedilmektedir.
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
19 Şubat Milli Eğitim Bakanlığı Vakfı kuruluş günüdür. Her yıl bu gün okullarımızda, vakfın kuruluş amaçları anlatılır. Vakfın ülke, il, ilçe düzeyindeki çalışmaları sergilenir. Bu çalışmalardan örnekler sunulur.
Milli Eğitim Bakanlığı, anaokulundan üniversiteye kadar öğrenci ve yurttaşların her tür eğitimi ile görevlidir. Eğitim hizmetleri, diğer hizmetlere göre daha pahalı olduğundan bakanlık bütçesi bu konuda yetersiz kalmaktadır. Halkın ve öteki kuruluşların yardımlarını sağlamak amacı ile 19 Şubat 1981 tarihinde Milli Eğitim Bakanlığı Vakfı kurulmuştur.
Vakfın kurucuları gerçek kişilerle, Öğretmenler Bankası, İş Bankası, T.C. Ziraat Bankasıdır. Vakıf, kuruluşunu izleyen kısa sürede, il ve ilçe düzeyinde şubeler açmıştır. Eğitime katkıda bulunacak sosyal ve fiziki yapının geliştirilmesine yardımcı olur.
Milli Eğitim Bakanlığı Vakfı’nın amaçları şunlardır:
Vakıf, amacına ulaşabilmek için gerekli olan geliri aşağıda sayılan kaynaklardan sağlar.
Yurttaşların arsa, bina, bağ, bahçe gibi taşınmaz bağışları,
Kamu ve özel kuruluşlar ile kişilerin yaptığı yardımlar,
Basılı eğitim araçları ve ders kitaplarından elde edilen gelirler.
Eğitim kuruluşları ve okullarımızda yapılan bağışlar.
Milli Eğitim Vakfı kuruluşundan bu yana halkımız ve çeşitli kamu ve özel kuruluşlarından büyük ilgi ve yardım görmüştür. Vakıf, sağladığı gelirleri Milli Eğitimin amaçları doğrultusunda düzenli olarak değerlendirmektedir.
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Ştefan Luchian s-a născut la 1 februarie 1868, la Ştefăneşti, un sat (azi oraş) din Botoşani, ca fiu al maiorului Dumitru Luchian şi al Elenei Chiriacescu. Vocaţia viitorului pictor se declară încă din copilărie. El rezistă cu încăpăţânare eforturilor mamei sale de a-l înscrie la şcoala militară. În 1873 familia se mută la Bucureşti. Ştefan Luchian se înscrie în 1885 la clasa de pictură a Şcolii Naţionale de Arte Frumoase, pe care o absolvă în 1889, obţinând medalia de bronz pentru un Cap de expresie şi un Studiu după natură. Maestru nedisputat i-a fost, în această perioadă de formare, Nicolae Grigorescu, la care Luchian găsi încurajarea, fără să-i împiedice libera dezvoltare a personalităţii. În toamna anului 1889 pleacă la München, unde studiază două semestre la Academia de arte frumoase şi execută copii după operele lui Correggio şi Rembrandt, aflate la Muzeul de artă. Revine în ţară în 1890 şi participă la prima expoziţie a societăţii de artă Cercul artistic. Pleacă în anul următor la Paris, unde studiază la Academia Julian şi cunoaşte, în muzee şi expoziţii, viaţa artistică pariziană, aflată în acea perioadă în plină efervescenţă impresionistă. Tabloul Ultima cursă de toamnă arată influenţa evidentă a lui Manet şi Degas, dar şi ecoul unor predilecţii mondene, pe care Luchian va continua să le aibă pentru o vreme şi la Bucureşti.
Revenit la Bucureşti, va fi în 1896 principalul iniţiator al „Expoziţiei artiştilor independenţi“, care se va deschide chiar în faţa Salonului Oficial. Se înscrie la concursul pentru ocuparea catedrei de pictură a Şcolii de Belle-Arte din Iaşi, de la care se retrage însă, protestând împotriva maşinaţiunilor de culise. În 1900 participă cu două pasteluri la „Expoziţia Universală“ de la Paris. În acelaşi an apar primele manifestări ale unei afecţiuni ale măduvei spinării, maladie cunoscută sub numele de Scleroză Multiplă, care, după ameliorări trecătoare alternând cu noi agravări, îl lasă infirm pentru tot restul vieţii. Soarta îi este potrivnică, boala şi sărăcia materială mergând mână în mână. Continuă totuşi să lucreze cu frenezie şi până în anul 1915 expune neîntrerupt la diverse expoziţii. Prezenţă eminentă în viaţa artistică a timpului, Luchian nu cunoaşte pentru multă vreme succesul. Astfel, la expoziţia sa din 1905, singurul cumpărător al unui tablou a fost pictorul Grigorescu. Un grup restrâns de admiratori şi prieteni îl aclamă, condiţia sa materială continuă însă să fie dintre cele mai precare.
Din 1909 până la sfârşitul vieţii va fi ţintuit în fotoliu. Fixase însă în memorie „splendorile scânteietoare“ ale peisajului românesc, pe care îl va reda într-o serie întreagă de opere, adevărate miracole de simplitate şi de fineţe, de sinteză cromatică şi arhitecturală a formelor, de colorit strălucit şi delicat totodată. Tehnicii uleiului Luchian îi alătură, pentru peisaj şi pentru multe dintre naturile moarte cu flori, pastelul, cu care ajunge la o măiestrie neegalată. Fluiditatea contururilor, delicateţea catifelată a petalelor, le-a evocat cel mai bine prin intermediul pastelului. Luchian începuse să picteze flori mai dinainte, dar abia din 1908 el îşi concentrează în această direcţie toată energia creatoare, toată pasiunea pentru natură, toată dragostea pentru viaţă şi pentru frumos. Iată de ce „florile“ lui Luchian au acea intensitate aproape dramatică a sentimentului, acea lumină interioară, acea simplitate gravă care fac din multe dintre ele – este de ajuns să menţionăm Anemonele – adevărate capodopere.
Luchian a murit la 28 iunie 1916. Către sfârşitul vieţii nu mai putea ţine penelul cu degetele paralizate. Punea pe cineva să i-l lege de încheietura mâinii. Astfel sfârşea, în flacăra unei inepuizabile pasiuni pentru arta sa, viaţa unui pictor.
Lucian Grigorescu (n. 1 februarie 1894, Medgidia – d. 28 octombrie 1965, Bucureşti) a fost un pictor român postimpresionist.
Studiază pictura cu G.D. Mirea şi Gabriel Popescu între 1912 şi 1915 la Academia de Belle Arte din Bucureşti. După întreruperea cauzată de război, reia studiile în anii 1918-1920. Îşi continuă formaţia artistică la Roma (1921-1923) şi Paris (1924), unde frecventează atelierele de la „Grande Chaumière“ şi „Académie Ranson“, în atelierul lui Roger Bissière. Pe un drum urmat adesea de artişti, începând cu repezentanţii impresionismului, călătoreşte spre sudul Franţei, lucrând, între 1927-1939 la Cassis, fascinat de lumina intensă, de culorile proapete ale regiunii.
Participă la saloanele oficiale din România, la expoziţii organizate de „Tinerimea Artistică“, „Grupul nostru“, „Arta“ etc. Pictorul, pe care criticul N. Argintescu-Amza îl considera, în monografia ce i-a consacrat-o, „unul dintre cei mai interesanţi, mai complexi şi mai personali postimpresionişti în cadre mondiale“, rămâne credincios elanurilor sale din tinereţe, dăruindu-se cu o nedisimulată plăcere lucrului în „plain-air“ (Peisaj la Martigne, Mogoşoaia).
Lucian Grigorescu a fost înainte de toate un pictor al naturii, dar aici trebuie adăugată şi natura umană. Cele mai multe portrete aparţin perioadei târzii a artistului, totuşi şi în tinereţe a realizat unele portrete semnificative. Printre acestea este de menţionat „Arlechinul“, aflat în muzeul Zambaccian. Din tablou se degajează o tristeţe care nu este atenuată de îmbrăcămintea colorată a personajului, o lumină de pastel acoperă întreaga imagine, a cărei valoare cromatică este depăşită de semnificaţia umană vibrantă.
Trăind cu patetism miracolul inepuizabil al unei naturi exuberante, scăldată de soare, artistul dezvoltă, departe de experienţele de ultimă oră ale Parisului sau altor centre europene, idealurile devenite clasice ale impresionismului. Pe această direcţie, resimte şi ecouri din creaţia lui Paul Cézanne, deschizător de noi orizonturi pentru arta secolului al XX-lea. Realitatea este respectată, transfigurată însă de o puternică sensibilitate personală.
În 1948, Lucian Grigorescu a fost ale membru corespondent al Academiei Române.
„Nu vreau să fac alegorie; socot că acest nivel de exprimare este desuet, depăşit, pentru că e convenţional ca sens şi discursiv ca expresie plastică. Delacroix încercase cu „Libertatea pe baricade“ visul contemporanilor săi, Rosenthal crea tabloul „România rupând-şi cătuşele la Câmpia Libertăţii“. Ei s-au servit de alegorie pentru că n-au avut de model realitatea, ci idealul… Nu m-am documentat ad-hoc, cu popasuri „pe teren“ şi bloc de schiţe. Pe această temă documentarea se săvârşeşte perpetu, confundându-se cu viaţa.“ (Lucian Grigorescu, 1959)
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
O lume de altădată, cu sute de bieţi ambulanţi plimbându-şi în toată Valahia, de la Turnu Severin la Bucureşti şi de la Galaţi la Carmen Silva marmita cu bragă rece şi, bineînţeles, ieftină – ca braga! – agitându-şi strident legăturile cu covrigi şi cofiţele cu iaurt. Cine-o mai ştie, o lume împuţinată de bătrâneţe şi de invaziile agresive ale fast-food-urilor şi răcoritoare lor americane, ascunsă la colţul câtorva străduţe constănţene, sub firme scorojite de timp, o lume mică, de simigii pe cale de dispariţie.
Braga e o băutură tulbure, de culoarea cafelei cu lapte, dulce-acrişoară, care se face din cereale sparte gros (mai ales mei) dospite în apă şi un pic de miere. Nu reuşeşte oricui şi oricum, sunt proporţii şi timp de fermentare foarte precise. Puţinii turci bătrâni care-i mai ştiu secretul îl apără cu gelozie şi îndârjire, ca pe un monopol de familie. Braga adevărată, cea de dinainte de siropurile cu borviz sau de „cole“-Ie de tot felul, e aceea un pic fermentată, care pişcă la limbă (dar constănţenii de azi, cu maţele slăbite de chimicale şi diete, o preferă pe cea plată).
Braga o fac bragagii – care-s arnăuţi (albanezi, n.m.), turci, bulgari ori sârbi. Ea se face din meiu. Prin Muntenia se bea multă bragă. Moldovenii, numai cei ce au făcut armata o cunosc.
Din bucăţi de pâne de orişice făină, numai coaptă să fie, mai ales la nunţi, când rămâne pâne multă, se face braha. (Lupescu)
Şi grecul şi turcul fac, fiecare în felul lui, mâncarea asta, şi o fac prea de demult ca să putem noi măcar visa la vreun dreptuleţ de autor. Dar, cum se-ntâmplă de obicei în ţara asta destabilizantă – mi s-au plâns destui străini oneşti că „una vin şi alta pleacă“, că vin marţi cartezieni-sceptici şi pleacă joi balcanici-exaltaţi – n-am fost în stare să ţinem minte nimic, nici ce ne-au învăţat turcii şi grecii, nici ce înseamnă respectul faţă de copyright!
La nord de Dunăre, musacaua şi-a pierdut nu numai „K“-ul originar, ci şi mai toată tehnologia, păstrându-şi doar, asta-i drept, principiile primare.
E, ia să vedem, ce vin? Ce vin roşu, mai precis? Sunt mai multe care intră pe culoarul acestei foarte fine dar totuşi viguroase copturi.
Ce-aţi spune mai Întâi de un profund şi mătăsos Pinot Noir de pe aici, de pe lângă musaca, de la Murfatlar? Comparat adesea (de gurile bune şi antrenate) cu marile Bourgogne-uri, Pinot-ul Noir din Dobrogea şi din anii buni (căci e o viţă tare belalie: doi ani da, cinci ba) e fără cusur de „cald“, de armonios, de rafinat.
Sau, dacă facem câţiva paşi mai spre nord şi trecem Dunărea, o să bem un vin de la gurile Prutului, ceva mai vivace: Merlot de Oancea. Culoarea lui de mac fanat ascunde un corp de gladiator. E exploziv În arome silvestre, plăcut, şi uşor iuţit la gust, se lasă băut fără mofturi, deşi e vin din cea mai aleasă castă (poate cel mai convingător Merlot din ţară).
N-aş ocoli însă nici ideea unui Cabernet Sauvignon din nisipurile de la Sadova, vin robust, umblând sfătos în haine rubinii, dar având un suflet poetic, deprins cu luxul şi lenea. Sau, alt oltean brunet, necunoscut dar plin de merite, un Merlot cât de tânăr de Brădeşti, cu gust limbut şi acidulat, mărşăluind în zăngănitul militar al unor frunze de iederă prin pahare, prefăcându-se doar, din moment ce mascula sa forţă e sigur îngemănată cu ceva muieresc, blând şi alunecos.
Hotărâţi-vă, musacaua alege până la un punct, de acolo încolo e rândul dumneavoastră.
E, v-aţi hotărât? Din care vin beţi, ardento-rafinato-corpolent sau atletico-explozivo-generos? Eu unul, mai ales după ce am gustat lucrarea simplă, mai puţin prăjită şi mai mult coaptă, m-am hotărât să mă sucesc, să trec pe alb (asta numai ca să vă încurc): un Chardonnay sec şi strălucitor de la Medgidia, mi se pare născut pentru fineţea catifelată a musacalei de vinete.
Radu Anton Roman, Bucate, vinuri şi obiceiuri româneşti – 2001
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Bir zamanlar bir kadınla kocasının çocukları yokmuş ve çocuk sahibi olmayı çok istiyorlarmış. Gel zaman git zaman kadın sonunda bir bebek beklediğini fark etmiş.
Bir gün pncereden komşu evin bahçesindeki güzel çiçekleri ve sebzeleri seyrederken, kadının gözleri sıra sıra ekilmiş özel bir tür marula takılmış. O anda sanki büyülenmiş ve o marullardan başka şey düşünemez olmuş.
“Ya bu marullardan yerim ya da ölürüm” demiş kendi kendine. Yemeden içmeden kesilmiş, zayıfladıkça zayıflamış.
Sonunda kocası kadının bu durumundan öylesine endişelenmiş, öylesine endişelenmiş ki, tüm cesaretini toplayıp yandaki evin bahçe duvarına tırmanmış, bahçeye girmiş ve bir avuç marul yaprağı toplamış. Ancak, o bahçeye girmek büyük cesaret istiyormuş, çünkü orası güçlü bir cadıya aitmiş.
Kadın kocasının getirdiği marulları afiyetle yemiş ama bir avuç yaprak ona yetmemiş. Kocası ertesi günün akşamı çaresiz tekrar bahçeye girmiş. Fakat bu sefer cadı pusuya yatmış, onu bekliyormuş.
“Bahçeme girip benim marullarımı çalmaya nasıl cesaret edersin sen!” diye ciyaklamış cadı. “Bunun hesabını vereceksin!”
Kadının kocası kendisini affetmesi için yarvarmış cadıya. Karısının bahçedeki marulları nasıl canının çektiğini, onlar yüzünden nasıl yemeden içmeden kesildiğini bir bir anlatmış.
“O zaman,” demiş cadı sesini biraz daha alçaltarak, “alabilirsin, canı ne kadar çekiyorsa alabilirsin. Ama bir şartım var, bebeğiniz doğar doğmaz onu bana vereceksiniz.” Kadının kocası cadının korkusundan bu şartı hemen kabul etmiş.
Birkaç haftasonra bebek doğmuş. Daha hemen o gün cadı gelip yeni doğan bebeği almış. Bebeğe Rapunzel adını vermiş. Çünkü annesinin ne yapıp edip yemek istediği bahçedeki marul türünün adı da Rapunzel’miş.
Cadı küçük kıza çok iyi bakmış. Rapunzel oniki yaşına gelince, dünyalar güzeli bir çocuk olmuş. Cadı bir ormanın göbeğinde, yüksek bir kuleye yerleştirmiş onu. Bu kulenin hiç merdiveni yokmuş, sadece en tepesinde küçük bir penceresi varmış.
Cadı onu ziyarete geldiğinde, aşağıdan “Rapunzel, Rapunzel! Uzat altın sarısı saçlarını !” diye seslenirmiş. Rapunzel uzun örgülü saçlarını percereden uzatır, cadı da onun saçlarına tutuna tutuna yukarı tırmanırmış.
Bu yıllarca böyle sürüp gitmiş. Bir gün bir kralın oğlu avlanmak için ormana girmiş. Daha çok uzaktayken güzel sesli birinin söylediği şarkıyı duymuş. Ormanda atını oradan oraya sürmüş ve kuleye varmış sonunda. Fakat sağa bakmış, sola bakmış, ne merdiven görmüş ne de yukarıya çıkılacak başka bir şey.
Bu güzel sesin büyüsüne kapılan Prens, cadının kuleye nasıl çıktığını görüp öğrenene kadar hergün oraya uğrar olmuş. Ertesi gün hava kararırken, alçak bir sesle “Rapunzel, Rapunzel! Uzat altın sarısı saçlarını !” diye seslenirmiş. Sonrada kızın saçlarına tutunup bir çırpıda yukarı tırmanmış.
Rapunzelönce biraz korkmuş, çünkü o güne kadar cadıdan başkası gelmemiş ziyaretine. Fakat prens onu şarkı söylerken dinlediğini, sesine aşık olduğunu anlatınca korkusu yatışmış. Prens Rapunzel’e evlenme teklif etmiş, Rapunzel’de kabul etmiş, yüzü hafifce kızararak.
Ama Rapunzel’in bu yüksek kuleden kaçmasına imkan yokmuş. Akıllı kızın parlak bir fikri varmış. Prens her gelişinde yanında bir ipek çilesi getirirse, Rapunzel’de bunları birbirine ekleyerek bir merdiven yapabilirmiş.
Her şey yolunda gitmiş ve cadı olanları hiç farketmemiş. Fakat bir gün Rapunzel boş bulunup da. “Anne, Prens neden senden daha hızlı tırmanıyor saçlarıma?” diye sorunca herşey ortaya çıkmış.
“Seni rezil kız! Beni nasıl da aldattın! Ben seni dünyanın kötülüklerinden korumaya çalışıyordum!” diye bağırmaya başlamış cadı öfkeyle. Rapunzel’i tuttuğu gibi saçlarını kesmiş ve sonrada onu çok uzaklara bir çöle göndermiş.
O gece cadı kalede kalıp Prensi beklemiş. Prens, “Rapunzel, Rapunzel! Uzat altın sarısı saçlarını !” diye seslenince. cadı Rapunzel’den kestiği saç örgüsünü uzatmış aşağıya. Prens başına neler geleceğini bilmeden yukarıya tırmanmış.
Prens kederinden kendini pencereden atmış. Fakat yere düşünce ölmemiş, yalnız kulenin dibindeki dikenler gözlerine batmış. Yıllarca gözleri kör bir halde yitirdiği Rapunzel’e gözyaşları dökerek ormanda dolaşıp durmuş ve sadece bitki kökü ve yabani yemiş yiyerek yaşamış.
Derken bir gün Rapunzel’in yaşadığı çöle varmış. Uzaklardan şarkı söyleyen tatlı bir ses gelmiş kulaklarına.
“Rapunzel! Rapunzel!” diye seslenmiş. Rapunzel, prensini görünce sevinçten bir çığlık atmış ve Rapunzel’in iki damla mutluluk göz yaşı Prensin gözlerine akmış. Birden bir mucize olmuş, Prensin gözleri açılmış ve Prens görmeye başlamış.
Birlikte mutlu bir şekilde Prensin ülkesine gitmişler. Orada halk onları sevinçle karşılamış. Mutlulukları ömür boyu hiç bozulmamış.
Kışın her yer bembeyaz,
Kardan adam yapar çocuklar.
Ellerinde eldiven, başlarında başlık,
Kartopu oynar çocuklar.
Sinan Güler
sınıf II, Mangalia 1nolu Okulu
Kış kış güzel kış
Kar süt gibi beyaz
Kar topu hepsi büyük ve soğuk
Küçüğü büyüğü hepsi soğuk.
Kış küçük yıldızlar gibi kar
Düşüyor toprağın üstüne binlerce
Toprak geliyor ve toplaşıyorlar
Küçük yıldızlar gibi parlıyorlar.
İliaz Salia Emel
sınıf IV Köstence, „İon Creanga“ Okulu
Soğuk geldi, kış geldi
Bütün çocuklar dışarı çıkıyorlar.
Kar topu ile atıyorlar
Kızak kayıyorlar
Büyük dağlarda
Evler buz tutuyorlar.
İusuf Filiz
sınıf IV Köstence, „Ion Creanga“ Okulu
Lapa lapa kar yağıyor,
Kışı sevıyoruz.
Sade ona düşünüyoruz
Kardan adam yapıyoruz.
Çocuklar buzda kayıyor
Camlar buz tutuyor
Buzdan çiçekler oluyor
Kardeşim görünce seviniyor.
Kış sert olsa da,
Nöel Baba yıl başında.
Çuvalla hediyeler getiriyor
Akıllı çocuklara!
Mustafa Eda Melisa
sınıf IV Köstence, „Ghe. Ţiţeica“ Okulu