Cu prilejul Zilei Naţionale a României, pe data de 1 decembrie a.c., a avut loc la Constanţa un ceremonial de depunere de coroane la mormintele eroilor români căzuţi în Primul Război Mondial în lupta de reîntregire naţională.
La ceremonialul care a avut loc la Cimitirul Central din Constanţa au participat reprezentanţi ai diverselor instituţii locale dar şi organizaţii ale minorităţilor naţionale. Conducerea Uniunii Democrate Turce din România a participat la această acţiune solemnă prin depunerea unei coroane de flori. De asemenea d-nul deputat U.D.T.R. Ibram Iusein a depus o coroană de flori în memoria reîntregitorilor de patrie.
Au participat la această ceremonie din partea U.D.T.R., d-nul Osman Fedbi – preşedinte, d-nul Asan Murat – prim-vicepreşedinte, d-na Sureia Şachir – secretar general, d-nul Ibram Iusein, deputat U.D.T.R., d-nul Ervin Ibraim – preşedintele Comisiei de Învăţământ, d-na Melek Osman – şef de cabinet al deputatului U.D.T.R.
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Miercuri, 16 noiembrie, a avut loc, la Palatul Victoria, sedinta plenara a Consiliului Minoritatilor Nationale.
La lucrarile plenarei au participat Marko Bela, ministru de stat pentru coordonarea activitatilor din domeniul culturii, invatamantului si integrarii europene, Attila Markó, secretar de stat la Departamentul pentru Relatii Interetnice (DRI), Zeno Karl Pinter si Valentin Platon, subsecretari in cadrul DRI, precum si reprezentanti ai organizatiilor minoritatilor nationale.
Pe ordinea de zi a sedintei s-au aflat urmatoarele teme: discutii cu privire la proiectul de lege privind statutul minoritatilor nationale; informari cu privire la aplicarea unor reglementari cuprinse in Legea invatamantului nr. 84/1995 republicata; informari privind sedinta comuna a guvernelor Romaniei si Ungariei din octombrie 2005; prezentarea proiectelor legate de Presedintia Romaniei la Comitetul de Ministri ai Consiliului Europei.
Marko Bela a prezentat sugestiile Comisiei de la Venetia cu privire la proiectul privind statutul legii minoritatilor nationale, sugestii menite sa imbunatateasca acest proiect. Organizatiile minoritatilor nationale si-au exprimat solidaritatea in privinta sustinerii legii si au adoptat, in aceste sens o declaratie, prin care subliniaza ca acest proiect de lege este în folosul tuturor minoritatilor din Romania si nu doar în folosul minoritatii maghiare. Din partea U.D.T.R. au participat d-nul Osman Fedbi şi d-nul Asan Murat.
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Consiliul Minoritatilor Nationale constata cu profunda ingrijorare escaladarea discursului nationalist in legatura cu proiectul legii privind statutul minoritatilor nationale din Romania. Avand in vedere faptul ca acest proiect a fost elaborat prin contributia efectiva a tuturor minoritatilor nationale din Romania, consideram ca reactiile potrivnice acestui proiect sunt adresate tuturor minoritatilor nationale din Romania, nu numai minoritatii maghiare.
Consideram ca o societate pluralista si democratica trebuie sa respecte identitatea etnica, culturala, lingvistica si religioasa a fiecarei persoane apartinand minoritatilor nationale si sa creeze conditiile corespunzatoare care sa le permita sa isi exprime, sa pastreze si sa dezvolte aceasta identitate, astfel incat minoritatile nationale sa se poata manifesta pe deplin in sfera culturii, limbii, religiei, educatiei, vietii publice si social-economice in conformitate cu Programul de guvernare şi angajamentele Romaniei in procesul de integrare in Uniunea Europeana.
Organizatiile membre ale Consiliului Minoritatilor Nationale saluta si susţin in continuare demersurile Guvernului Romaniei, precum si ale formatiunilor politice din coalitia guvernamentala, in vederea adoptarii proiectului de lege privind statutul minoritatilor nationale. Totodata resping cu fermitate toate incercarile prin care se creaza false probleme si se readuc in discursul politic accentele nationalist-extremiste menite sa deterioreze climatul de convietuire intre toti cetatenii Romaniei. Credem in continuare cu tarie ca aceasta lege nu creaza nici un prejudiciu societatii romanesti, ci va contribui la participarea efectiva la viata publica a minoritatilor nationale, respectiv la intarirea increderii reciproce.
Consiliul Minoritatilor Nationale adreseaza un apel public catre toate formatiunile politice parlamentare sa tina cont de punctul nostru de vedere si sa participe cu maturitate politica la adoptarea acestui proiect de lege in forma prezentata de guvern si sustinuta de toate minoritatile nationale.
Bucuresti, 16.11.2005
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Un exemplu foarte clar pentru o societate musulmană ce încearcă să menţină neschimbată legislaţia islamică este Republica Islamică Iran cea mai de reprezentativă ţară pentru ramura shia a islamului, singura unde aceasta controlează puterea. Numele „Iran” acoperă o noţiune în acelaşi timp geografică, istorică şi politică. Din punct de vederc geografic termenul “Iran” se confundă cu actualul Iran ce se mărgineşte la nord cu republica exsovietică Azerbaidjan, cu Marea Caspică şi republica Turkmenistan, la rândul său un fost stat sovietic, cu puternice legături culturale şi politice atât cu Federaţia Rusă cât şi cu Republica Turcia, la est cu Afganistan şi Pakistan, la vest cu Irakul dominat în acest moment de către coaliţia condusă de SUA, la nord-vest, cu Turcia ţi la sud cu Golful Persic, ce reprezintă principala cale de acces din punct de vedere comercial ,în special pentru exportul produselor petroliere. El se întinde, în linii mari, pe teritoriile marilor imperii persane din antichitate. începând din secolul al XI-lea, el este guvemat de dinastii turce, mongole, turkmene. Imperiul sefevid al Persiei este cel care instaurează şiismul ca religie de stat (1501) şi care lasă Iranului, în linii mari, frontierele sale actuale şi o parte a simţului şi a nevoi de a se afirma ca o putere regională. Putem vorbi foarte uţor de o personalitate iraniană, diferită din multe puncte de vedere de alte civilizaţii musulmane. De exemplu triburi indo-europene „ariene” medice şi persane, venite din Rusia meridionalâ şi din Transcaucazia în cursul mileniului II î. Hr„ au colonizat platourile înalte iraniene care domină câmpia mesopotamiană şi indo-gangetică, de la lanţul munţilor Zagros la Hindu-Kuş pregătind terenul pentru naşterea unor civilizaţii cu adevărat magnifice. Aceste triburi au înlocuit strălucitele civilizaţii proto şi preistorice (elamiţii, asirienii, babilonienii, urartienii), mult mai vechi, ale căror tradiţi culturale care le convin le asimilează, una din carac-teristicile iraniene deosebit de folositoare pentru asimilarea minoritaţilor etnico-religioase prezente în numar mare în aceste zone geografice.Înaintea erei creştine, iranienii vestici constituie imperii vaste cum ar fi Imperiul med (cca 612-550 î. Hr.), aflat în război cu Atena, dinastia achemenidă (559-331 î. Hr.), cea mai glorioasă dintre statele antice, care domină teritoriile dintre Indus ţi Bosfor ţi din Caucaz pănă în Libia. Doar cuceririle lui Alexandru cel Mare sunt cele care pun capăt Imperiului ahemenid în 331 î. Hr. ţi deschid o nouă cale pentru Iran care este elenizat superficial sub succesorii săi seleucizi (301 î. Hr-41 d. Hr.), stabiliţi în regiunea Fars („Persia”, în persană, de unde şi numele Imperiului persan, derivat din terminologia greco-romană). O dinastie originară din răsăritul Iranului, parţii (247 î. Hr.-224 d. Hr.) îşi câştigă independenţa faţă de seleucizi ţi, în secolul 1 d. Hr., după ce a învins pe romani, stabilesc graniţele definitive cu Imperiul Roman.
Dinastia sasanidă (224-651) restaurează grandoarea marilor săi predecesori aheme-nizi, ca şi valorile iraniene bazate pe religia mazdeeană, datorată lui Zoroastru (cca 660-583 î. Hr.), care devine cultul naţional pentru a ajuta la întărirea propriilor structuri de putere ţi a înlătura posibilitatea răscoalelor interne ce puteau fi uţor alimentate de diferenţele religioase. Intoleranţa religioasă a sasanizilor – chiar dacă ei acceptă un timp pe creştinii nestorieni alungaţi de Bizanţ – îndepărtează pe supuşii nonmazdeeni: budhiţti, maniheeni, evrei ţi creţtini. Ei trebuie de altfel să mai înfrunte valurile nomazilor turci sau înrudiţi cu turcii, venite din est şi din Asia Centrală. Aceste înfruntări vor lua, la marele poet Ferdowsi (secolul al X-lea), dimensiunile unei lupte titanice mereu reluate între „Iranul” civilizat ţi „Turan”, barbarii turci (marile bătălii ale dinastiilor şi ale eroilor iranieni ai trecutului vor deveni tema poeziei epice după reînnoirea limbii persane, în secolul al X-lea) .În secolele anterioare aparitiei islamului, Persia sasanidă ţi Imperiul bizantin, succesor al Imperiului roman, s-au epuizat reciproc în războaie pentru dominarea Orientului Apropiat, războaie mereu încheiate nedecis, războaie ce erau reluate la intervale devenite regulate.În cadru acestui proces fiecare imperiu ţi-a subordonat state-tampon „clientelare”, care păzeau frontierele respective sau dădeau posibilitatea stabilirii unor baze ce puteau ajuta la pregătirea lansării unor atacuri asupra duţmanilor. Aceste state sunt populate şi conduse de arabii infiltraţi în pieţele siro-mesopotamiene ale Arabiei antice ce nu ţineau seama de frontiere lingvistice sau etnice astfel dinastia lakhmizilor (în Mesopotamia) este aliata perşilor, dinastia ghasanizilor (Siria) este de partea bizantinilor. Apariţia islamului şi fulgerătoarea expansiune arabă dublată de victoriile în faţa unei armate persane superioare în numar, dar compusă în mare parte din mercenari, în două bătălii: Qadisya, în 637, apoi Nehavend, în 642 au însemnat crearea unei noi civilizatii. Ultimul împărat sasanid, Yazdagerd, s-a refugiat în Asia Centrală, înainte de a muri asasinat, în 651 înlăturând orice ameninţare din partea vechii Persii şi a fostei familii domnitoare la adresa noi societăţi islamice.
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Hz. Mevlana’da insan, ölümlü ile ölümsüzü, iyi ile kötüyü, ilahi ile beşeri benliğinde toplayan bir birleştiricidir. İnsan ölümsüzlüğün, ölümlü beden içinde tekamül seyrini yaşamak için bu alemdeki görünümüdür. İnsan varlık ağacının meyvesidir. Bir rubaisinde şöyle seslenir:
“Suret suretsizlikten meydana geldi. Varlık peteğini ören arıdır. Arıyı vücuda getiren, mum ve petek değildir. Arı biziz, şekil ve çokluk sadece bizim imal ettiğimiz mumdur. Şekil ve cisim bizden vücuda geldi. Biz onlardan değil; şarap bizden sarhoş oldu, biz şaraptan değil.”
Hz. Mevlana varlığın özü, yani yaratıcı kudretle insanın özünü birleştirmiştir. İnsanın şeref ve yükümlülüğü, zevki ve çilesi işte bu birlikten kaynaklanmaktadır. Bu birlik insanı varlığın gayesi yapmıştır. Varlık, anlamını insanla kazanır. Yaratıcı eserini insanla seyreder, zira insan hakkın gözü ve aynasıdır.
Hz. Mevlana şöyle seslenir: “Sen cihanın hazinesisin, cihan bir yarım arpaya değmez. Sen cihanın temelisin, cihan senin yüzünden taptazedir. Diyelim ki âlemi meşale ve ışık kaplamış; çakmaksız ve taşsız olduktan sonra o, iğreti bir rüzgârdan başka nedir?”
Yüce Hüdavendigar “Mümin müminin aynasıdır” hadisini açıklarken şöyle konuşur:
“Tanrı’nın adlarından biri de el-mümin’dir. İman eden kula da mümin denir. Mümin müminin aynasıdır demek, Tanrı onda, o aynada tecelli etti demektir.” O halde Hakk’ı insanda görmek gerekir. Bunu yapmayan, görmesini bilmiyor demektir.
Yine Mevlana şöyle seslenir: “Murat sensin. Neden oraya buraya koşuyorsun? O, sen demektir. Ama sen, sakın ben deme, hep sen diye söyle. Göz dürüst görürse, sen O olursun. O da sen olur.”
“Ey Tanrı kitabının örneği insanoğlu! Ey şahlık güzelliğinin aynası mutlu varlık. Her şey sensin. Âlemde ne varsa senden dışarı değil. Sen ne ararsan kendinde ara, çünkü her varlık sende.”
İnsanın bu şerefi bedava değildir. Bu şerefin beraberinde getirdiği sorumluluk ve ıstırap da büyüktür. İnsanın şerefi gibi, sorumluluğu ve ıstırabı da varlığın en büyük sorumluluk ve ıstırabıdır. Mevlana’nın kavgası eşyaya boyun eğen insanı, eşyayı boyun eğdiren bir yaratıcı benlik haline getirmek içindir.
İnsan, ne olduğunu anlamak için nereden geldiğini anlamak zorundadır. Mevlana’ya göre böyle bir anlayış Yaratıcı kudretten koptuğunun bilincinde olan insanın nasibidir.
“Tanrı, ululuk sırlarını insanda belirtmiştir. İnsanın önünde canla, gönülle, bedenle gerçekten bir secde ettin mi ne yana dönersen orası gönlüne Kabe olur.”
Mevlana yine bir beytinde: “Bedenin her zerresinden bir feryat duy, bir inilti işit; çünkü sen büyük bir şehirsin; belki de bir şehir değil, binlerce şehirsin sen. Her şey sensin; her şeyden öte ne varsa o da sensin; O da senden ibaret.”
İnsan geçirdiği bu kadar maceraya rağmen kendi değerinin henüz farkında değildir. Kendisini kuşatan dünyanın nice tufanına tanık olmasına rağmen kendi içinde sakladığı tufanların henüz idrakine varamamıştır.
“Âdemoğlu dediğin, dünya sandığına konmuş bir aslandır. Sandık kapanmış, kilitlenmiştir. O da kendisini yorgun ve bitkin göstermektedir. Ama günün birinde bir coştu, bir kükredi de sandığı kırıp parçaladı mı nelere gücü yettiğini, ne işler edeceğini o vakit görürsün.”
“İnsanların taş yüreklerinde öylesine bir ateş vardır ki perdeyi kökünden yakar. Perde yandı mı, insan Hızır hikâyelerini de tamamen anlar. O eski aşktan gönlün içinde yeniden şekiller meydana gelir.” Ve yine şöyle seslenir yüce Mevlana:
“Sen ya Tanrı nurusun ya da Tanrısın; onun mazharısın. Şu dönen göğü Tanrı’ya layık görme, yıldızlarla ayda irade, bir özgürlük var sanma. Güneşlerin güneşi sensin. Şu gök kubbede dönüp duran güneş başı bağlı bir topal eşek gibidir.”
Din, dil, ırk ayırmayan, her şeyi ve herkesi Tanrı’nın bir parçası olarak gören yüce Mevlana’nın kadını bu düşüncenin dışında tutmadığını anlatmaya herhalde gerek yoktur. Her zerrenin Tanrı’nın birer parçası olduğunu belirten bu büyük insanın cinsiyet ayrımı yapabileceğini düşünmek ancak cahilliktir. O’na göre Tanrı katında cinsiyet yoktur. Dolayısıyla maddi âlemde de cinsiyet ayrımının getirdiği davranış farklılıkları olmamalıdır.
Hz. Mevlana aşkla, müzikle, sema ve şiirle beslenip gelişen bu dinler üstü yolda kadına da büyük bir önem vermiş, her konuda olduğu gibi bu konuda da çağın ötesinde düşünmüş ve uygulamıştır. Kadını hayatın diğer parçaları gibi, belki de daha fazla önemsemiştir. Onları hayatın içine çekmeye çalışmış ve devrin şartlarına aldırmadan, hiç çekinmeden insanlığın kadınla birlikte var olduğu mesajını tüm âleme vermiştir.
Mesnevisinde, “Kadın bir Nur’dur sevgili değil, kadın yaratıcıdır yaratılmış değil…” sözleriyle kadına bakışını çok net olarak tanımlayan Hz. Mevlana, onu “yaratan kudret” mertebesine çıkarmış ve yaratıcılığın simgesi olarak göstermiştir. O her şeyden önce, kadının kapanmasının ve örtülmesinin aleyhindeydi. “Fi-hi Mafih” adlı eserindeki bir fasılda, karısını örten kapatıp kimseye göstermeyen erkeği ‘koltuğunun altına bir somun ekmeği saklamaya çalışan insan’a benzeterek kınamıştır. Gizlenmenin ve örtünmenin karşısındaki insanın daha çok merakını arttıracağını ve görme duygusunu kamçılayacağını belirten Mevlana bunun sadece kötülüğü arttıracağını ifade etmiştir.
Kadının veya erkeğin değil, insanın iyisi ve zararlısı olduğunu söyleyen Mevlana, bu görüşlerini hayatında da uygulamıştır. O’nun bir çok kadın müritleri vardı ve onların davetlerine hep uyar, aralarına katılır onlarla şiirler okur ve onlarla sema derdi. Hz. Mevlana’yı seven kadınlar onun başına güller serperdi.
Hz. Mevlana tek kadınla yaşamış, cariye ve köle kullanmamıştır. Oğlu Sultan Veled‘e yazdığı bir mektupta zevcesini hoş tutmasını, ona saygı göstermezse kendisini de incitmiş olacağını belirtmiştir.
Hz. Mevlana öyle bir potadır ki oraya atılan her madde, orada yeteneğine göre en uygun gelişimini bulmuştur. Oraya düşen her zerre güneşlere ışık salan bir hal almış, padişahlara buyruk yürütmüş, tahtsız taçsız gönüller hakanı sayılmış, ya da yokluğa karışmış, addan sandan geçmiş, insanlığa bir iksir olmuş, soluk alanların ciğerlerine işlemiş, yeni bir arayış gücü vermiştir.
En güzel görüş Mevlana’nın nazarıyla beslenmiş, gelişmiş, en tatlı ses Mevlana’nın konservatuarında ahenkleşmiş, beste olmuş, en gerçek bilgi Mevlana enstitüsünde metodlaşmış, şaheser vermiş, en insani duygu Mevlana hareminde olgunlaşmış, kudret haline gelmiştir. Mevlana, kendisine gönül verenleri hem kendi asıllarına kavuşturan, hem içinde bulunduğu çağa göre, topluma göre en yararlı olacak şekilde yetiştiren bir “İnsanlık üniversitesidir”.
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Hac, İslam dininin beş temel esasından biridir. Hicretin 9.yılında farz kılınmıştır. Hem mali hem de bedeni bir ibadettir. Bu ibadet, ergenlik çağına gelmiş, akıllı, sağlıklı, hür ve gücü yeten her Müslümana farzdır. Yüce Allah Kur’an-ı Kerim’de: “Gücü yetip de, oraya ulaşabilen insan Allah için Beytullah’ı (Kabeyi) haccetmesi gereklidir” buyurmaktadır. Mü’minlerin gayesi, Allah’ın rızasına ermektir. Onları bu gayeye ulaştıracak amellerden biri de hac ibadetidir. Nitekim Hz.Peygamber (s.a.v.), bir hadis-i şeriflerinde: “Günahdan ve noksanlıklardan uzak makbul bir Haccın karşılığı, ancak cennettir” buyurmuştur. Dünyanın dört bir yanında yaşayan, renkleri, ırkları, dilleri, kültürleri ve âdetleri farklı binlerce Müslüman, Hac sayesinde bir araya gelir. Aynı ibadeti yapmanın ve tevhid inancına sahip olmanın mutluluğuna erer. Hac, bir Müslüman’ın, malını ve canını Allah rızası için feda edebileceğini gösteren büyük bir kulluk göstergesidir. Günlük giysilerini çıkararak ihrama giren bir Mümin, dünyanın geçici olduğunu, makam, mevki gibi bütün varlığını burada bırakacağını, ahirete sadece kefenle gideceğini yaşayarak hisseder. Manevi duyguları doruk noktasına ulaşır. Diğer bütün Müminlerle birlikte, hep bir ağızdan; “Lebbeyk, Allahümme lebbeyk!” “Buyur Allahım davetine uydum, emrine âmadeyim. Senin eşin ve ortağın yoktur” anlamına gelen “Telbiye”yi okur. Yüce Rabbinden af ve mağfiret diler. Aynı şekilde Kabe’yi tavaf ederken, Arafat’ta vakfe yaparken kendisi, aile fertleri ve tüm Müslümanlar için dua eder. İşte bu coşku ve heyecanla gözlerden akan yaşlar, günahlara keffaret ve ruhlara şifa olur. Sevgili Peygamberimiz Hz.Muhammed (s.a.v.); “Kim Allah için hacceder de bu sırada kötü söz ve davranışlardan sakınırsa (kul hakları hariç) annesinden doğduğu gün gibi (temiz ve günahlarından arınmış olarak evine) döner” buyurarak, haccın günahlara keffaret olacağını açıklamıştır. Maddi ve manevi çeşitli sıkıntılara katlanarak hacca giden bir müminin, kötü söz ve davranışlardan uzak durması gerekir. Hacca gitmeden önce, mümkün mertebe bu ibadetin âdâbı ile birlikte esaslarını ve orada hangi fiillerin cezayı gerektirip hangilerinin haccı ifsat edeceğini öğrenmelidir. Bu mübarek yolculuğa çıkan bir Mü’min, sabırlı ve hoşgörülü olmalıdır. Kendisini ve temsil ettiği milletini küçük düşürücü davranışlardan sakınmalıdır.
Hazırlayan:Firdevs Veli
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Kurban, insanın Allah’a yakınlaşmasına vesile olan bir ibadettir. Kurban ibadeti; kurban olarak kesilmesi uygun olan hayvanın ibadet niyetiyle, usulüne uygun şekilde kesilmesidir. Bunun başlıca çeşitleri; kurban bayramında kesilen kurban, adak kurbanı, çocuğun doğumundan sonra kesilen akika kurbanı ve hacda kesilen hedy kurbanlarıdır. Kurban ibadeti, hicretin ikinci yılında eda edilmeye başlanmış ve Hz.Peygamber (a.s.) bu tarihten itibaren her yıl kurban kesmiştir. Kurban gerek fert, gerekse toplum açısından çeşitli yararlar taşıyan mali bir ibadettir. Kişi kurban kesmekle Allah’ın emrine boyun eğmiş ve kulluk bilincini koruduğunu canlı bir biçimde göstermiş olur. Kurban toplumda kardeşlik, yardımlaşma ve dayanışma ruhunu canlı tutar, Sosyal adaletin gerçekleşmesine katkıda bulunur. Özellikle et satın alma imkânı bulunmayan veya çok sınırlı olan yoksulların bulunduğu ortamlarda kurbanın bu rolünü daha belirgin biçimde görmek mümkündür. Kurban zengine malını Allah’ın rızası için, başkalarıyla paylaşma yolunda harcama alışkanlığını verir; zengini cimrilik hastalığından, dünya malına tutkunluktan kurtarır. Fakirin de varlıklı insanlar aracılığıyla Allah’a şükretmesine vesile olur. İslâm’da kurbanın kesilmesine dair Kur’anda ve Hz.Peygamberin sünnetinde pek çok hükümler bulunmaktadır. Kevser Suresinin ikinci ayetinde Yüce Allah şöyle buyuruyor:
“Rabbin için namaz kıl, kurban kes”
Hac Suresinin 28,34,36 ve 37.ayetlerinde de şöyle buyurulmaktadır: “…Kendilerine rızık olarak verdiği kurbanlık hayvanlar üzerine belirli günlerde Allah’ın adını ansınlar. İşte bunlardan yiyin, sıkıntı içindeki fakiri de doyurun.”
“Her ümmet için Allah’ın kendilerine rızık olarak verdiği kurbanlık hayvanların üzerine O’nun adını anarak kurban kesmeyi meşru kıldık.”
“Biz büyük başş hayvanları da sizin için Allah’ın (dininin) işaretlenlerinden kıldık. Sizin için onlarda hayır vardır…”
“Bu hayvanların ne etleri ve ne de kanları Allah’a ulaşacaktır. Allah’a ulaşacak olan ancak, sizin onun için yaptığınız gösterişten uzak amel ve ibadettir.”
Yukarıda sıralanan ayet-i kerime anlamlarından da anlaşılacağı üzere; kurban, hiçbir şekilde vazgeçilmemesi gereken sosyal yönü ağırlıklı bir ibadettir. Kurban insanlar arasında sevgi ve dayanışma ruhunu güçlendirir. Böylece kardeşlik duyguları kuvvetlenerek zengin, fakir arasındaki farklılığın ortadan kalmasına vesile olur:
Kurban kesiminde:
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
İslam Peygamberi Muhammed’in doğum tarihi ile ilgili olarak kesin bir bilgi yoktur.. 579 yılından önceki döneme rastlayan Kisra Enuşirevan devrinde doğduğu bilinir.. Doğumu ile ilgili olarak bir çok tarihçi için kabul edilen tarih 571 yılı olmakla birlikte 570 tarihini kabul eden tarihçiler de vardır. Muhammed’in babası Abdullah, o doğmadan önce Medine’de ölür. Babası öldüğünde annesine bir köle ile bir kaç deve ve koyun bırakır.. Muhammed’in annesi Amina’da, Muhammed daha 6 yaşındayken ölür..8 yaşına kadar dedesi Abdülmuttalib’in yanında kalır. Dedesi öldükten sonra, amcası Ebu Talib’in himayesi altına girer.. Muhammed’in çocukluk dönemi ile ilgili olarak tam bir bilgi olmamakla birlikte 25 yaşına kadar amcası Ebu Talib’in yanında kalarak deve çobanlığı yaptığı ve belli bir süre de, daha sonra kendisi ile evleneceği Hatice’nin deve kervanlarını yönettiği bilinir… Muhammed, Hatice ile 595 yılında evlendiğinde kendisi 25, Hatice ise 40 yaşındadır.. Hatice, Kureyş’ın ileri gelenlerinden, Esed kabilesinden, Hüveylid bin Esed bin Abduluzza bin Kusay’in kızıdır.. İlk evliliğini Temim kabilesinden Ebu Hala ile yapmış, onun ölümünden sonra da Mahzum kabilesinden Atik ibn Aziz ile evlenmiştir.. İkinci kocasının ölümünden sonra da, Muhammed ile evlenene kadar dul olarak yaşamıştır.. Önceki kocalarından kendisine büyük bir servet kaldığı bilinir..
Muhammed ile olan evliliğine Hatice’nin yakın dostu Nüfeyse’nin ve bir Hristiyan olan yeğeni Varaka bin Nefvel’in yardımcı olduğu söylenir.. Bu evlilikden ikisi erkek dördü kız 6 çocukları olur. Erkek çocukları küçük yaşlarda ölürler, kızları Zeynep, Ümmü Gülsüm, ve Rukiye daha sonra Muhammed’in yakın arkadaşları ile, Fatima’da Halife Ali ile evlenirler.
Tarihçilerden aktarılan bilgilere göre, Hatice çok zengin bir kadındı.. Önceki kocalarından kendisine kalan serveti yok etmemiş, bunu daha da arttırmıştı. Arabistan içinde çeşitli bölgelere deve kervanları ile mal gönderiyor ve oldukça geniş çapta ticaret yapıyordu.. Hatice’nin sosyal konumu bir bakıma İslam öncesi kadının durumunu yansıtması açısından da önemlidir.. Buradan şunu anlayabiliriz ki, Cahiliye döneminde, sanıldığının aksine kadın ticaret yapabiliyor, idareci olabiliyor ve toplumu içinde bulunduğu konuma göre belli bir saygınlık kazanabiliyordu..
Devir, İslam öncesi Cahiliye devridir.. Birliğin ve beraberliğin temeli kabile bağlarında yatmaktadır.. Namusu korumak, cesaret, düşmana karşı savaşmaya her an hazırlıklı olmak, intikam almak, kan davası gütmek, Bedevi anlayışının temel kavramlarıdır.. Bu anlayışlar genel de kabileler arasında bitmeyen çatışmaların kaynakları olmuştur..
Kutsal yerlerin ziyaret edilebilmesi için senenin 4 ayı savaşın haram olduğu aylar ilan edilmişti.. Bu haram aylarda insanlar kutsal bildikleri yerleri ziyaret ederler ve panayırlarda rahatça alışveriş yaparlardı.. Tek Tanrılı bir dine bağlı olmakla beraber Mekke’de 360 tane putları vardı ve bu putları ibadetlerinde en büyük Tanrı’ya yaklaşmak için şefaatçi sayıyorlardı.. Bugünkü İslam anlayışındaki yanlış kanı, cahiliye dönemi insanlarının bir Allah’a inanmadıkları ve sadece putlara taptıkları şeklindedir..
Gene o dönemin insanları, dünyanın, cin adını verdikleri, bazen hayvan seklinde görülebilen ruhlarla dolu olduklarına inanıyorlardı.. Gökyüzünde Tanrılık makamında olan yıldızlar vardı.. Bu tür ilahi varlıkların sayısı, kabileden kabileye çeşitlilik ve değişkenlik göstermekle birlikte, bütün bunların üzerinde, evrenin ve herşeyin yaratıcısı en büyük Tanrı gene El-İlah’dı..
Mekke’deki en büyük put Hübel’di.. Ancak, El-İlah’ın kızları olarak adlandırdıkları El Lat, Menat ve Uzza en büyük Tanrıçaları temsil ediyorlardı.. Bu Tanrıçalar daha sonra Şeytan ayetlerine konu olan putlardır.. Kuran’da Necm suresinin 19-23 ayetlerinde isimleri geçer..
19. Gördünüz mü o Lât ve Uzzâ’yı?
20. Ve üçüncüleri olan ötekini, Menât’ı.
21. Demek erkek size, dişi O’na öyle mi?
22. O zaman bu, insafsızca bir taksim!
23. Bunlar (putlar), sizin ve atalarınızın taktığı isimlerden başka bir şey değildir. Allah onlar hakkında hiçbir delil indirmemiştir. Onlar ancak zanna ve nefislerinin arzusuna uyuyorlar. Halbuki kendilerine Rableri tarafından yol gösterici gelmiştir.
El-Lat, ilahe anlamına geliyordu ve sabah yıldızı Venüs’ü temsil ediyordu.. Bazı Arapların El-Lat’ı Yunan Tanrıçalarından Atena ile özdeştirdikleri söylenir.. Uzza ise güçlü anlamına geliyordu.. Üçüncü Tanrıça ise, kader iplerini kesen makası elinde tutan Kader Tanrıçası Menat’tı. Tanrı veya Tanrıçaları temsil eden putların bulundukları yerlerde hiçbir canlı öldürülemiyeceği için, canlarını kurtarmak için kaçanlar genelde bu tür yerlere sığınırlardı.. Erkek çocuklar törenlerle bu tür yerlerde sünnet edilirlerdi.. abe’nin kelime anlamı küb’dür.. 1621 yılında büyük bir depremde Makamı İbrahim ile Kabe’nin 3 tarafı tamamen yıkılmıştır. 1629 yılında 4.Murad tarafından yeniden yaptırılmıştır.. Kabe’ye cahiliye döneminde hediye getirmek ve adak sunmak geleneği vardı. Bu eski gelenek, İslam dininin ortaya çıkışından sonra da korundu ve uygulanmıştır.. Kabe’ye sunulan hediyeler, adaklar sonucu büyük bir servet birikmeğe başlayınca, Ömer oraya konan altın ve gümüşleri kaldırmak istemiş, ancak Ali’nin direnişi karşısında bu isteğinden vaz geçmiştir..
Peygamber İbrahim zamanından beri buranın kutsal bir yer olarak kullanıldığı bilinir.. Kutsal inanca göre, Tanrı, Kabe’nin yapılması için İbrahim’i görevlendirmiştir..
Bakara 127. Bir zamanlar İbrahim, İsmail ile beraber Beytullah’ın temellerini yükseltiyor (şöyle diyorlardı:) Ey Rabbimiz! Bizden bunu kabul buyur; şüphesiz sen işitensin, bilensin.
Rivayete göre, İbrahim, İsmail ile Arabistan’a gelir.. Kendilerine Sakina adında iki başlı bir yılan eşlik etmekte ve yol göstermektedir… Kabe’nin bugünkü bulunduğu yere gelince, yılan durur ve yapının inşa edileceği yeri gösterir.. İbrahim ve oğlu İsmail yapıda kullanılan taşları 5 ayrı dağdan taşır.. Bunlar, Sabir, Lübnan, El-Cebelü’l Ahmer, Zeytindağı ve Hira’dır. Bugün Makam-ı İbrahim olarak bilinen ve üzerinde İbrahim’in ayak izleri bulunan taşı, binanın yapımında bir iskele olarak kullanarak yapıyı İsmail’in de yardımları ile bitirir.. Hacer-i Esved adlı siyah taşı Kabe’ye koyar. Binanın yapım işi bittikten sonra, damı olmayan Kabe’nin üzerine çıkarak, insanları hacca davet eder.. O günden beri Kabe insanların ziyaret ettiği kutsal bir yer olarak kalır..
605 yılında Mekke’de çıkan bir yangın ve arkasından gelen sel felaketinden dolayı, Kabe büyük bir hasar görür.. Mekkeliler kendi aralarında topladıkları yardımlarla Kabe’yi onarırlar ve Muhammed’de bizzat kendisi bu onarımda çalışır.. Onarım bittikten sonra, tavafın başlangıcını gösteren Hacer-i Esved adlı siyah taşın Kabe’nin duvarına yerleştirilmesi konusunda, Kabe’nin onarım işlerinde çalışan kabileler arasında bir ihtilaf çıkar.. Her kabile bu taşın yerleştirilmesini bir kutsal görev olarak görür ve bu görevin kendilerine ait olduğunu iddia ederler.. Çünkü biliniyordu ki, taşı yerleştiren kabilenin diğerlerine karşı bu konuda belli bir ayrıcalığı olacaktı.. Sonuçta aralarında bir anlaşmaya varamayınca, Mekke içinde dürüst olarak bilinen ve Kabe’nin de yapımında bizzat çalışmış olan Muhammed’i bu konuda hakem tayin ederler.. Bunun üzerine Muhammed taşı bir örtü üzerine koydurur ve kabile reislerine örtüyü uçlarından tutup kaldırmalarını söyler.. Kendiside taşı alarak yerine koyar.. Bu olaydan sonra, Muhammed’in Mekke içinde itabarı ve kişilerin kendisine karşı besledikleri güven artar ve giderek kendini daha çok ibadete verir.. Mekke yakınlarındaki Hira dağına giderek bu dağdaki bir mağarada ibadet eder.. Bazen bu mağarada uyuduğu söylenir.. Hira Dağındaki ibadetinden dönüşünde, her seferinde evine gitmeden önce 7 kere Kabe’nin etrafında dönerek Kabe’yi tafav eder. Bu arada zaman zaman, kendisine kayalardan ve ağaçlardan görünmeyen bir varlığın adını seslenerek selam verdiğini söyler..
Bu tür selamlama hikayelerine benzer şekilde Eski Yunan Mitolojisinde de rastlanmaktadır. Zeus, düğününü yapmak için karısı Hera’yı Kitheron dağına götürür ve buna sevinen ağaçlar onları dallarını eğerek selamlarlar..
Gene bir gün ibadet sonrası dağdan çıktıktan sonra bir süre yürür ve dağın ortasına doğru gider.. Bu sırada ansızın gökten bir ses işitir. Ses, “Ey Muhammed sen Tanrı’nın elçisinin” der.. Muhammed, eve döner ve bu yaşadığını iddia ettiği olayı karısı Hatice’ye anlatır.. Bu olaya Muhammed’in kendisinden başka tanık olan yoktur ama Hatice inanır ve kendisine ilk iman eden kişi olur.. Daha sonra Muhammed bu olayı başkalarına da anlatır ve anlattıkları Mekke’de yayılır.. Bir kısım insanlar Muhammed’in deli olduğunu, bazıları kahin olduğunu, bir kısmı da şarlatan olduğunu söylerler..
Ve Muhamed’in Peygamberliği bu şekilde başlar.
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Kabe’nin bir çok isminin olması, dikkati çeken hususlardan biridir. Ona Kabe, Beytullah, Mescidü’l-Haram vs. denir. Konumuz itibariyle, bunlardan Mescidü’l-Haram isminin özel bir ehemmiyeti vardır. Çünkü, İslamiyette ibadetten ve İslamî bir müessese olarak camiden söz etmek istediğimde, Kabe’den başlamak zorundayım. Kabe’nin kendisi de zaten Mukaddes mescid olarak adlandırılır. Yani Mescidü’l-Haram. Bir müslümanın, Rabbi’nin önünde ibadet etmesi lazımdır, yani bizzat Allah’ın önünde. Çünkü bizler, O nun kullarıyız: Kur’an-ı Kerim’in dediği gibi «Ben cinleri de, insanları da ancak bana kulluk etsinler diye yarattım.» (Zariyat süresi, 56). İnsanın bizzat yaratılış gayesi, Allah’a ibadet etmek içindir. Bu ibadetin de Rabb’in önünde yapılması lazımdır. Fakat Allah bizim için gaibdedir, görünmez. Bu gayeyle, Hz. Adem’den beri insanlar, Allah’a ibadeti bir bina vasıtasıyla sembolleştirmek istemişlerdir, yani evle, Allah’ın eviyle.
Diğer din salikleri Tanrıyı putlar vasıtasıyla sembolleştirmişlerdir. Bu putlarla Tanrı’nın herhangi bir sıfatını sembolleştirmek istemişler ve sanatkârane putlar yapmışlardır. Hatta bildiğiniz gibi Hristiyanlar da haç’a hürmet ederler. Bu haç onlar için, Tanrı’nın bir sıfatını temsil etmektedir. Diğer dinlerde, mesela Brahmanizm’de dört elli bir put varsa bu demektir ki, Tanrı insanlardan daha kuvvetlidir. Hristiyanlarda bunun aksine, Tanrı insanlara karşı olan merhametini günahkar insanlara göstermek için öz oğlu olan Hz. İsa’yı kurban etmiştir. Hristiyan inancına göre Hz. İsa haç’ın üzerinde öldüğü için bu haç, Tanrı’nın merhamet sıfatını temsil eder. Bunların aksine Hz.Adem’le başlayan İslam dini, bir put değil, fakat Allah’ın evini seçmiştir. Bundan kasıt şudur: Her evde, mutlaka evin reisi olur. Bundan hareketle, ne Allah’ın ve ne de sıfatlarının resimlerinin yapılmasına lüzum kalmamıştır. Bizzat ev reisinin yani Allah’ın sembolik olarak kaldığı bu yere Mescidü’l-Haram denmektedir, yani mukaddes cami.
Mescid’in kelime manası, secde edilen yer demektir. Bu ıstılah, İslamiyet’ten evvel, değişik dinlerde de kullanılmıştır. Mesela; Kur’an-ı Kerim Ashab-ı Kehfden bahsetmektedir. Ashab-ı Kehfin yeniden canlandırıldığı ve mağaradan çıktıkları öğrenilince, onların mezarının üzerine cami yapıldı. «Onların işine galib (ve vaakıf) olanlar ise; «Mutlaka yanlarında bir mescid edineceğiz» dedi. (Kehf süresi,21). Şu halde Ashab-ı Kehf zamanında, «Mescid» kelimesi kullanılıyordu. «Es-senian» diye bir din daha vardır. Bu belki bir nevi Hristiyan mübeşşiri veya bir yahudi mezhebidir. Yakın bir zamanda Lut gölünde bunlara ait bazı vesikalar bulundu. Onlarda da «Mescid» kelimesi kullanılmıştır. Onlar diyorlar ki; Bizim ibadet ettiğimiz yer, Tanrı için başımızı yere koyduğumuz yerdir.
Ne olursa olsun «Mescid» kelimesi, Rabbimize karşı olan hürmetimizin en iyi sembolüdür. İbadet, çeşitli dinlerde ayrı ayrı şekillerde yapılmaktadır. Bu konuda bir kaç misal vermek istiyorum. Hindistan’daki Brahmanlarda, bir puta yaklaşınca gürültü yapılır, eller çırpılır, naralar atılır. Bunun izahını da şöyle yaparlar: «Biz bu hareketimizle şeytanı uzaklaştırıp, sadece Tanrı’ya ibadet etmek istiyoruz». Muhtemelen, İslamiyet’ten evvel Mekkelilerde de bu adet vardı.
Çünkü Kur’an-ı Kerim’de şunu okuyoruz. «Onların Kabe önündeki ibadetleri ıslık çalmaktan, el çırpmaktan başka bir şey değildir.» (el-Enfal süresi, 35).
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Kendine has nimetlerin ihsan edildiği belli mevsimler, bazı ibâdet ve önemli işlerin îfâ edilmesi kendine bağlanan muayyen vakitler vardır. Bir günde kılınan beş vakit namaz, her hafta kılınan Cuma namazı, Bayram günlerinde Bayram namazı, Ramazan ayının gecelerinde Teravih namazı, Oruç için Ramazan ayı, Hac için, hac günleri, işte bu belirli vakitlerdendir. Nitekim Kur’an-ı Kerim’de şöyle buyurulmuştur: “Akşama ulaştığınızda ve sabaha kavuştuğunuzda, gündüzün sonunda ve öğle vaktine eriştiğinizde, Allah’ı tesbîh edin (namaz kılın). Göklerde ve yerde hamd O’na mahsustur.”Üç aylar, Mevlid, Regâib, Miraç, Berât kandilleri ile Kadir gecesi gibi vakitler de müslümanların özel olarak, Cenâb-ı Hakk’a yönelip tevbe ve istiğfarda, duâ ve niyâzda bulundukları, nâfile ya da kazâ namazı gibi ibadetlerle değerlendirdikleri, bereketli zamanlardır. Yüce Allah; Cennet nimetlerinin, “Ey Rabbimiz! İman ettik; bizim günahlarımızı bağışla, bizi ateş azâbından koru diyen; sabreden, dürüst olan, huzürda boyun büken, hayra harcayan ve seher vaktinde Allah’tan bağış dileyenler” için olduğunu bildirmektedir.
Sevgili Peygamberimiz ise;Hazırlayan:Firdevs Veli
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
7- 11 kasım 2005 tarihler arasında, Mecidiye’deki ”Lucian Grigorescu ” Müzesinde, R.D.T.B.- Mecidiye şubesi ile T.C. Başkonsolosluğun destekleriyle, “Aydın Doğan” Gurubun Karikatür sergisi düzenlendi.
Serginin açılış törenine Mecidiye belediye başkan yardımcısı sayın Mircea Talaşman , “İ. N. Roman” Kültür Merkezin müdürü- sayın Ion Crişu , Mecidiye’deki okul ve lise müdürleri ve öğretmenleri, “Kemal Atatürk” Kolejin müdürü- sayın Akşit Tahsin, Türkçe ve din öğretmeneleri , şubemizin üyeleri ve özel davetiyelerimiz Köstence’den ve Mecidiye’den ressamcılar ve karikatüristler.
VILDAN BORMAMBET
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
În data de 3 decembrie 2005, la Colegiul Naţional „Kemal Atatürk” din Medgidia, a avut loc şedinţa cu privire la reînnoirea Protocolului de funcţionare a Colegiului Naţional „Kemal Atatürk” din Medgidia. Protocolul va trebui refăcut până în data de 31 decembrie 2005 deoarece au trecut 5 ani de la încheierea Protocolului dintre Ministerul Învăţământului şi Cercetării din România şi Ministerul Învăţământului din Turcia.
La şedinţă au participat d-nul Haluk Ağca Consul General al Republicii Turcia la Constanţa, d-nul Murat Başar- viceconsulul Republicii Turcia la Constanţa, d-nul Ahmet Erdem- ataşatul pe probleme de religie şi cult din cadrul Consulatului General al Republicii Turcia , d-nul Akşit Tahsin dir. adj. Colegiului Naţional „Kemal Ataturk” din Medgidia, d-nul Erdin Chengiali- dir Colegiului Naţional „Kemal Ataturk” din Medgidia, d-na Leman Ali - insp. gen. M.E.C., d-na Ulgean Ene metodist I.S.J. C-ta, d-nul Ervin Ibraim preş. Comisia de învăţământ a a UDTR, d-na Vildan Bormambet vicepreş. Comisia de învăţământa a UDTR, d-nul Agiacai Saladin preş. U.D.T.T.M.R., d-na Zulfie Seidali – preş. Comisia de învăţământa a UDTTMR.şi d-nul Ablachim Onder- consilier pe probleme de cult din cadrul Muftiatului cultului musluman din România.
În cadrul celor 6 ore de discuţii s-au propus 20 de articole şi ca noutate începând din anul şcolar 2006-2007, în cadrul Colegiului Naţional „Kemal Ataturk” din Medgidia, pentru liceu se vor introduce secţiile de matematică-informatică şi contabilitate. Totodată se va înfiinţa grupa pregătitoare care va funcţiona în cadrul liceului.
Tot ca o noutate s-a propus ca în cadrul Comisiei de evaluare al Colegiului vor face parte şi câte un reprezentant al U.D.T.R. şi U.D.T.T.M.R.
Vildan Bormambet
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
În 18 decembrie 1992, Adunarea generala a ONU a adoptat Declaratia cu privire la drepturile persoanelor apartinand minoritatilor nationale, etnice, lingvistice si religioase. Documentul international ofera o garantie a drepturilor minoritatilor in general, astfel incat mai multe state i-au recunoscut importanta prin declararea zilei de 18 decembrie ca Zi a minoritatilor nationale.
Romania s-a raliat acestui context international prin aprobarea HG nr. 881/1998 pentru declararea zilei de 18 decembrie ca fiind Ziua minoritatilor nationale din Romania.
Cu acest prilej, Departamentul pentru Relatii Interetnice a organizat in Bucuresti, in perioada 9–14 decembrie o serie de manifestari cuprinse sub denumirea “Etnoritm – Ziua minoritatilor nationale 2005”.
Proiectul este initiat de un grup de organizatii neguvernamentale format din Uniunea de Creatie Interpretativa a Muzicienilor din Romania, Asociatia Romana a Femeilor de Arta, Uniunea Polonezilor din Romania “Dom Polski”, Uniunea Armenilor din Romania.
Programul cultural propus pentru perioada 9 – 14 decembrie 2005 a cuprins:
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Mecidiye’deki Türkçe öğretmenleri güzel bir ortamda “Öğretmenler Gününü” kutladılar. “Kemal Atatürk” Kolejin müdür yardımcısı Tahsin Akşit Beyın, RDTB Mecidiye şubesinin başkan yardımcısı Vildan Bormambet Hanım ve R D TT B Mecidiye şubesinin Eğitim komisiyonun başkanı Şakir Bunian Hanımın destekleriyle bu faaliyet düzenlendi. Milli Eğim Bakanlığı’ndan sayın Leman Ali Hanım, Müfettişlikten sayın Ulgean Ene Hanım,. ‘”Kemal Atatürk” Kolejin müdürü sayın Erdin Chengiali Bey ve Türkçe ve Din öğretmenleri, R.D.T.B. Mecidiye şubesinin Eğitim Komisyonun başkanı Rukiye Şakir hanım ve Mecidiye’deki tüm Türkçe ve din öğretmenleri katılıp bayram havasında güzel anlar geçirdiler bayram havasında güzel anlar geçirdiler.
Vildan Bormambet
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
(Çocuk elinde bir demet çiçekle girer. Sağa sola bakar. Aradığını bulamamış gibidir.)
Çocuk: Öğretmenim
Canım benim.
Seni ben pek
Çok severim!
Elini öpmek, çiçeğimi vermek istermiştim. Ama sizi göremiyorum. (Seyircilere)
Öğretmenimi gören yok mu içinizde?
Öğretmen: Buradayım yavrum! (Çıkar, öğrencisinin yanında yerini alır.) Ne oldu? Bir şey mi var?
Çocuk: (Öğretmenninin eline sarılır, öper.) Çok şey var öğretmenim. Önce siz varsınız. Sonra yetiştirmeye çalıştığınız öğrenciniz var.
Öğretmen: Bır şey oldu diye korkmuştum…
Çocuk: korkmayın, sevinin öğretmenim! Bugün Öğretmenler Günü. Gününüzü kutlamak istemiştim. (Çiçeği verir.) Gününüz kutlu olsun! Işıklı, gülen yüzünüz hep gülsün!
Öğretmen: Öğretmenimi (Çiçeği seyircilere göstererek) İşte, çiçeklerden gelebilecek en güzel çiçek! Sağ ol yavrum! (Çocuğu iki yanağından öper.)
Çocuk: Bir çiçekle bizden kurtulamazsınız, öğretmenim. Bizi kendi çocuğunuzmuş gibi yetiştirmeye çalışıyorsunuz. Eğitiyor, öğretiyorsunuz. Biz üzülünce üzülen, sevinince sevinen öğretmenimizi çok seviyoruz. Bize sevgiyi, barışı, üretken olmayı öğreten sizsiniz. Yurdu, insanları sevmeyi öğreten yine sizsiniz. İyiyi, güzeli, doğruyu sizden öğreneceğiz. Sizi birkaç çiçekle bırakır mıyız öğretmenim! (Eliyle ‘gelin’ diye işaret eder. Sınıfın bütün öğrencileri sahneye dolar. Öğretmenlerini kucaklarlar. Öğretmen de sevgilerine karşılıklı verirken perde kapanır.)
AZIZ SİVASLIOĞLU
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Romanya Demokrat Türk Birliği, 2005 yılında gerçekleşen işbirliği için aşağıdaki kurumlar, dernekler ve vakıflara teşekkür eder:
Umarız ki 2006’da işbirliğimiz ve bağlatılarımız devam edecek. Tüm kurumlara ve derneklere 2006 yılı sağlık, mutluluk va başarılar getirsin dileriz.
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Uniunea Democrată Turcă dinRomânia mulţumeşte instituţilor, asociaţiilor şi fundaţiilor cu care a colaborat în mod deosebit în anul în curs exprimându-şi speranţa într-o continuare a relaţiilor şi în anul 2006.
Enumerăm în continuare numele acestora, ne exprimăm scuze dacă din întâmplare am omis vreuna dintre acestea:
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Aşk kendinden emin bir şekilde sorar:
Ben senden daha candan ve daha yakınım, sen niye varsın ki bu dünyada?
Arkadaşlık cevap verir:
“Sen gittikten sonra bıraktığın gözyaşlarını silmek için….”
Bütün sevdiklerinize ithaf en şunları göz önünde bulundurun:
Eğer bu sabah hastalıklı değil de sağlıklı uyanmış iseniz, bir hafta sonrasını göremeyecek olan bir milyon insandan daha şanslısınız.
Bir harp tehlikesi ile, işkence görmek ihtimali ile sağ kalma korkusu ile karşı karşıya değilseniz, 500 milyon insandan daha iyisiniz.
Buz dolabınızda yiyeceğiniz, üzerinizde elbiseniz ve başınızı sokup uyuyabileceğiniz bir eviniz varsa, dünyadaki insanların çoğundan daha zenginsiniz.
Bankada ve cüzdanınızda para varsa, dünyanın en imtiyazlı %8’i arasındasınız.
Anneniz, babanız sağ ise ve boşanmamışlarsa, siz bu dünyada nadir kişilerden birisiniz.
Bu mesajı okuyabiliyorsanız bu demektir ki; Birisi sizi düşündü ve bunu gönderdi, ve çünkü okuma-yazma bilmeyen 2 milyar kişiden biri değilsiniz.
Paraya ihtiyacın yokmuş gibi çalış.
Kimse seni üzmemiş gibi sev.
Kimse seni seyretmiyormuş gibi dans et.
Kimse seni dinlemiyormuş gibi şarkı söyle.
Cennet dünyadaymış gibi yaşa.
Bu mesajı dostlarına gönder. Göndermezsen hiç bir şey olmaz korkma ama gönderirsen, belki bunu okuyan birisi gülümser…
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Fırtına apansız bastırınca, koca gemi bir anda denizin dibini boyladı.
Adam, ıssız bir adanın sahilinde gözlerini açtı.
Ne gelen vardı ne giden…
Ne araç vardı ne gereç…
Istersen muz ve hindistan cevizi, istemezsen muz ve hindistan cevizi… Hayatı boyunca evi dışında beş yıldızlı otellerden baska yere adımını atmadığından, bir sure ne yapacağını bilemedi…
Sonra dört ay boyunca muz yeyip, hindistan cevizi suyu içti.
Geçmişte kalan o güzel günleri düşünerek gözlerini denize dikip, kendisini kurtaracak gemiyi beklemeye koyuldu…
Bir gün sahilde uzanmış yatarken, gözünün ucunda bir hareket hissetti.
O da ne?
Bir sandal ve kürekte o güne dek gördüğü en muthiş kadın…
Son surat geliyor…
Inanamadı… “Nereden geliyorsun ?” diye haykırdı ve ekledi “Buraya nasıl geldin?”
“Adanın oteki tarafından…” dedi kadın, “gemi batınca oraya çıktım.”
“Ne şans, benden başka kimsenin kurtulduğunu sanmıyordum. Kaç kişisiniz?”
“Başka kimse yok, sadece benim. Sandal da gemiden değil.
Gemiden çop yok…
“Adamın aklı karıştı… “O halde sandalı nereden buldun?”
“Basit” dedi kadın.
“Adada bulduğum malzemeyle yaptım…
Kürekler sakız ağacı…
Zemini palmiye dallarından ördum, yanlar okaliptus…”
“Ama, ama bu imkansız, aletlerin yok nasıl becerdin ?” dedi adam.
“Pek de sorun olmadı.
Oteki tarafta sıra bir aluvyon kaya oluşumu var.
Fırında belli dereceye ısıtılınca işlenebilir yumuşaklıkta demir elde ediliyor.
Alet yapmak için kolayca kullandım…
Boşveer bunları. hadi göster, nerede yaşıyorsun?”
Son bir ifadeyle orada yaşadığını itiraf etti adam…
Aylardır oracıkta sahilde yatıp kalktığını…
“Öyleyse bana gel benim yerime…” diyerek kadın küreklere asıldı.
Birkaç dakika sonra küçücük bir iskeleye yanaştılar…
Adam sahile göz atınca az daha sandaldan düşüyordu.
Mavi beyaz boyali kulubeyle, iskele arasına taş döşeli yürüme yolu bile yapılmıştı!
Eve girerlerken kadın omuzlarını silkti, “Pek rahat sayilmaz ama ben yine de ev diyorum işte…
Otur lütfen, bir şey içer misin ?”
“Hayır, hayır teşekkürler…” dedi adam.
Şaşkınlığını hala üzerinden atamamıştı.
“Daha fazla hindistan cevizi suyu içemeyecegim artık…
Tahammulum kalmadı…”
“Hindistan cevizi suyu değil ki…
Imbiğim var, Pink Colado’ya ne dersin?”
Adam hayretini gizlemeye çalışarak ikrami kabul etti.
Kanepeye oturarak sohbete daldılar.
Ikisi de birbirlerinin hayat hikayesini dinledikten sonra kadın, ”üzerime rahat bir şey giyeceğim” diyerek ayağa kalktı.
“Duş yapıp traş olmak ister misin? Üst kattaki banyo dolabında jilet var.
Adam artık olayı sorgulamaktan tamamen vazgeçmişti…
Banyoya girdi, dolapta kemik bir sapın içine sıkıştırılmış oynak mekanizmalı iki deniz kabuğundan yapılma ustura onu bekliyordu..
“Bu kadın inanılmaz” diye mırıldandı…
“Bakalım bundan sonra ne var?”
Döndüğünde kadın onu gardenya kokuları içinde, stratejik bölgeleri üzüm yapraklarıyla ortulu olarak karşıladı… Sadece üzüm yaprakları…
Yanına oturmasını istedi. Sonra yavaşça sokularak fısıldadı…
“Söyle bana yakışıklı, ikimiz de uzun süredir bu adadayiz…
Çok yalnız olmalısın, eminim şu anda yapmak için kıvrandığın bir şey var…
Hani burada tek başına geçirdiğin aylar boyunca en çok yapmak istediğin…
Anlıyorsun değil mi?
Gözlerinin içine bakıyordu..
Adam duyduklarına inanamadı..
“Yani…” dedi… “Buradan e-mailimi kontrol edebilir miyimmm?”
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Aralık ayının son günü gece yarısından sonra yeni bir yılın ilk günü başlar. Ocak ayının birinci gününden Aralık ayının 31. günü gece yarısına kadar geçen süreye bir yıl denir Dünyanın; biri Güneş, öbürü kendi ekseni çevresinde olmak üzere iki türlü hareketi vardır. Dünyanın Güneş çevresinde bir kez dolanması bir yılda tamamlanır. Bu hareketten mevsimler oluşur. Dünyanın kendi çevresinde dönmesinden gece – gündüz meydana gelir.
Dünyamız Güneş çevresindeki dolanımını 365 gün 6 saatte tamamlar. Her yıl 365 günden artan 6 saatler 4 yılda bir 24 saat, yani 1 gün eder. Bu bir gün 4 yılda bir Şubat ayına eklenir. Böylelikle, 28 gün olan Şubat ayı 4 yılda bir 29 gün olur. Buna artık yıl denir. 4’le bölünebilen yıllar artık yıldır.
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Este poet, scriitor, jurnalist. S-a născut în Istanbul. Studiile le-a făcut în oraşul natal. Este absolvent al Facultăţii de Drept. Timp de câţiva ani a muncit ca funcţionar. Şi-a dat seama că are altă vocaţie şi s-a dedicat jurnalisticii. Uneori singur, alteori împreună cu Yusuf Ziya Ortac au editat următoarele reviste:
Hiyaban 1911 revistă bilunară de literatură
Akbaba 1919 revistă de umor
Papagan 1924-1927
Edebiyat Gazetesi 1932 revistă literară
Aydabir 1935-1944 revistă literară
Cinaralti 1941-1944 revistă literară
Majoritatea operelor sale le-a publicat în revistele conduse de el. În 1946 devine deputat în Marea Adunare Naţională. Se ocupă de politică, dar după 4-5 ani din nou se întoarce la vechea sa ocupaţie. Continuă activitatea sa de jurnalist şi până la sfârşitul vieţii sale aditează revista “Son Havadis” (ultimile ştiri).
Principalele opere ale lui Orhan Seyfi Orhon sunt următoarele:
Firtina ve kar (Furtuna şi zăpada)
Peri Kizi ile Coban Hikiyesi ( Povestea Zânei şi ciobanului)
Gonulden Sesler (Voci din inimă)
Kulaktan Kulaga (De la ureche la ureche)
Orhan Seyfi a scris mult dar puţine opere a rezistat timpului. Poetul are imaginaţie. Abordează teme istorice într-o lume a feeriei. Nu abordează teme sociale. Personajele lui au alte idealuri decât să ajungă la iubitul sau iubita.
Cea mai celebră operă a lui cu caracter fantezist este poemul Peri Kiyi ile Coban Hikayesi. Cândva în zona Turan a trăit o fată frumoasă. Toţi flăcăii care au văzut-o s-au îndrăgostit de ea. Însă fata nu răspunde la dragostea niciunuia.
Vestea frumoasei s-a răspândit până la Oguz Han. Curios Hanul o invită la el.
Oguz Han propune şi insistă ca fata să-şi găsească perechea. Atunci fata spune povestea sa: cândva a fost îndrăgostită şi fericită, însă într-o zi jignit de un cuvânt al ei iubitul o părăseşte şi de atunci umblă tristă singură prin munţi.
Oguz Han din nou o îndeamnă să nu fie singură. Fata este de acord. se anunţă un cocurs la care peţitorii trebuie să înţeleagă şi să răspundă la vrăjile ei.
Toţi o doresc, tineri şi vârstnici se adună, dar nici unul nu poate să răspundă la vrăjile ei. Spre sfârşit când zâna şi Hanul sunt dezamăgiţi apare un cioban. Acesta doreşte şi el să-şi încerce norocul. Hanul nu este de acord şi acuză pe băiat de îndrăzneală faţă de asemenea frumuseţe. Fata spune că şi el are suflet şi dreptul să-şi încerce norocul. Începe examinarea: ea se transforma într-o pasăre, iar băiatul într-o colivie, apoi fata devine perlă, iar ciobanul scoică, ea o floare, el un fluture. După a treia încercare zâna recunoaşte pe fostul ei iubit, dar fiind supărată nu este de acord sa-l ia ca soţ.
Intervine Oguz Han care îi împacă şi poemul se termină cu o nuntă care ţine 40 de zile.
În operele sale Orhan Seyfi a ales ca temă: dragostea, marea, clarul de lună. Descrie fel de fel de frumuseţi feminine, plimbări pe mare.
Deşi a avut talent poetul nu a reuşit să dea profunzimea necesară. Din loc în loc îi lipsesc rime. Sub influenţa poeziei populare a scris mani.
Sistemul metric pe care l-a folosit a fost hece. Limbajul este purificat curgător.
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Çok eski zamanda,
Oguz Han Hükümdarmis.
Isitmistim Turan’da
Bir peri kizi varmis.
Bu nazli peri kizi,
Bu güzellik yildizi,
Her gönülde bir sizi
Birakarak yasarmis.
Issiz daglarda gezer,
Yokmus izinden eser,
Bazen göründügü yer,
Bir sihirli pinarmis.
Yüzü penbe bir safak,
Gülse güller açacak…
Yasarmis Elden uzak,
Dostlari çobanlarmis.
Bu kiz öyle güzel ki:
Çildirtir aski belki.
O kadar muhayyel ki:
Akillara zararmis.
Cefa imis adeti!
Hiç yokmus merhameti.
Sevmeyen bu afeti,
Sevenden bahtiyarmis.
Vururlurmus kalbinden,
Bir kere onu gören,
Asiklari tahminen,
Gür saçlari kadar mis.
Gençlerin yüzü solmus,
Gözleri yasla dolmus.
Aski bir afet olmus,
Bütün cihani sarmis…
Ulu Hakan Oguz Han,
Bu kizi merak eder,
Görmek ister yakindan.
Çagirtir yanina.. Der:
Hayılazan Gafar Serin
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Genç adamın biri,
Dermiş babasına her gün;
“Benim de dostlarım var, sendeki dost gibi”
Baba, itiraz eder,
“Olmaz öyle çok dost, hakikisi
Belki bir, belki iki,
Fazlasını bulamazsın gerçek, hakiki…”
Devam eder durur konuşma…
Aralarında başlar bir tartışma,
Karar verirler bir sınava,
Dostun hakikisini anlamaya…
Bir akşam bir koyun keserler,
Ve koyarlar çuvala.
Baba der ki oğluna,
“Hadi al bu çuvalı, şimdi götür dostuna.”
Çuvaldan kanlar damlamakta,
Sanki öldürmüşler de bir adamı,
Koymuşlar çuvala,
Dıştan böyle sanılmakta.
Delikanlı sırtlar çuvalı,
Gider en iyi bildiği dostuna, çalar kapıyı.
O dost, bakar ki bir çuvala hem de kanlı,
Kapar hızla kapıyı delikanlının suratına,
Almaz içeri arkadaşını,
Böylece tek tek dolaşır delikanlı,
Kendince tanıdığı, sevdiği dostlarını.
Ne çare, hepsinde de sonuç aynıdır.
Evlat geriye döner.
Ama içten yıkılır…
Babasına dönerek; “Haklıymışsın baba” der.
“Dost yok mu? bu dünyada ne sana, ne de bana.”
Baba “Hayır evlat” der, “Benim bir dostum var bildiğim.
Hadi, çuvalı al da bir kerede git ona.”
Genç adam, çuvalı sırtlar tekrar.
Alnından ter, çuvaldan kanlar damlar…
Gider, baba dostuna. Kabul görür, sevinir.
O dost, delikanlıyı alır hemen içeri.
Geçerler arka bahçeye.
Bir çukur kazarlar birlikte,
Çuvaldaki koyunu gömerler adam diye,
Üzerine de serpiştirirler toprak.
Belli olmasın diye dikerler sarımsak…
Genç adam gelir babasına;
“Baba, işte dost buymuş” diye konuşunca,
Babası; “Daha erken, o belli olmaz daha.
Sen yarın git O’na, çıkart bir kavga,
Atacaksın iki tokat, hiç çekinmeden ona,
Işte o zaman anlaşılacak, dostun hakikisi.
Sonra gel olanları anlat bana…”
Genç adam, aynen yapar babasının dediğini,
Maksadı anlamaktır dostun hakikisini,
Babasının dostuna istemeden basar iki tokadı!
Der ki tokadı yiyen dost;
“Git de söyle babana, biz satmayız sarımsak tarlasını böyle iki tokada!”
Sevilecek biri olmadığın zamanlarda bile seni sevmeli…
Sarılacak biri olmadığın zamanlarda bile sana sarılmalı…
Dayanılmaz oldu?un zamanlarda bile sana dayanmalı…
Dost dediğin; fanatik olmalı;
Bütün dünya seni üzdüğünde sana moral vermeli.
Güzel haberler aldığında seninle dans etmeli,
Ve ağladığında, seninle ağlamalı…
Ama hepsinden daha çok; dost matematiksel olmalı;
Sevinci çarpmalı…
Üzüntüyü bölmeli…
Geçmişi çıkarmalı…
Yarını toplamalı…
Kalbinin derinliklerindeki ihtiyacı hesaplamalı…
Ve her zaman bütün parçalardan daha büyük olmalı…
Işi bitince seni bir tarafa atmamalı…
Mevlana
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
“Gene gel! gene gel! her ne isen gene gel!
Kafirsen, atese tapiyorsan, puta tapiyorsan da, gene gel,
Bu bizim dergahimiz umutsuzluk dergahi degil,
Yüz kere tövbeni bozmussan da gene gel!”
Hz. Mevlana
Mevlana’nin asil adi Muhammed Celaleddin’dir. Mevlana ve Rumi de, kendisine sonradan verilen isimlerdendir. Efendimiz manasina gelen Mevlana ismi O’na daha pek genç iken Konya’da ders okutmaya basladigi tarihlerde verilir. Bu ismi, Semseddin-i Tebrizi ve Sultan Veled’den itibaren Mevlana’yi sevenler kullanmis, adeta adi yerine sembol olmustur. Rumi, Anadolu demektir. Mevlana’nin, Rumi diye taninmasi, geçmis yüzyillarda Diyar-i Rum denilen Anadolu ülkesinin vilayeti olan Konya’da uzun müddet oturmasi, ömrünün büyük bir kisminin orada geçmesi ve nihayet türbesinin orada olmasindandir.
Mevlana’nin dogum yeri, bugünkü Afganistan’da bulunan, eski büyük Türk Kültür merkezi Belh’tir. Mevlana’nin dogum tarihi ise 30 Eylül 1207 (6 Rebiu’l-evvel, 604) dir.
Asil bir aileye mensup olan Mevlana’nin annesi, Belh Emiri Rükneddin’in kizi Mümine Hatun; babaannesi, Harezmsahlar (1157 Dogu Türk Hakanligi) hanedanindan Türk prensesi, Melike-i Cihan Emetullah Sultan’dir. Babasi, Sultanü’l-Ulema (Alimlerin Sultani) ünvani ile taninmis, Muhammed Bahaeddin Veled; büyükbabasi, Ahmet Hatibi oglu Hüseyin Hatibi’dir. Eflaki’ye göre Hüseyin Hatibi, ilmi deniz gibi engin ve genis olan bir alim idi. Din ilminin üstadi ve alimlerin büyüklerinden sayilan, güzel siirler söyleyen Nisaburlu Raziyüddin gibi bir zat da talebelerindendi. Kaynaklar ve Mevlana’nin sevgi yolunda gidenler eserlerinde Sultanü’l-Ulema Bahaeddin Veled’in nesebinin, anne cihetiyle ondördüncü göbekte Hazret-i Muhammed’in torunu Hazret-i Hüseyin’e, baba cihetiyle de onuncu göbekte Hazret-i Muhammed’in seçilmis dört dostundan ilki Hazret-i Ebu Bekir Siddik’a ulastigini kaydediyorlar.
“Cömertlik ve yardim etmede akarsu gibi ol,
Sefkat ve merhamette günes gibi ol,
Baskalarinin kusurunu örtmede gece gibi ol,
Hiddet ve asabiyette ölü gibi ol,
Tevazu ve alçak gönüllülükte toprak gibi ol,
Hosgörülükte deniz gibi ol,
Ya oldugun gibi görün, ya göründügün gibi ol.”
Hazırlayan Gafar Serin
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
18 Decembrie este ziua minorităţilor naţionale. Faptul că există o zi a minorităţilor naţionale e un prilej de a aduce, în mod periodic, în atenţia opiniei publice problematicile legate de respectarea drepturilor minorităţilor naţionale. Cu această ocazie se organizează conferinţe de presă, dezbateri publice şi alte evenimente similare. Totodată ziua are şi un caracter festiv. Ziua minorităţilor naţionale din România arată respectul populaţiei majoritare faţă de minorităţ
La 18 decembrie 1992, Adunarea generală a ONU a adoptat Declaraţia cu privire la drepturile persoanelor aparţinînd minorităţilor naţionale, etnice, religioase şi lingvistice. Recunoscînd importanţa acestui document, primul care oferă o garanţie a drepturilor minorităţilor în general, mai multe state au declarat ziua de 18 decembrie ca zi a drepturilor minorităţilor naţionale. România este o ţară multietnică, în care trăiesc 20 de comunităţi etnice care au un număr suficient pentru a fi reprezentaţi în parlament. În ordine alfabetică, minorităţile reprezentate sînt: albanezii, armenii, bulgarii, cehii, croaţii, evreii, germanii, grecii, italienii, maghiarii, macedonenii slavi, polonezii, romii, ruşii-lipoveni, rutenii, sîrbii, slovacii, tătarii, turcii, ucrainenii
Cu ocazia zilei minorităţilor Departamentul de Relaţii Interetnice a marcat această festivă zi la Biblioteca Judeţeană Constanţa într-un cadru festiv. Printre partenerii s-a aflat şi organizaţia de tineret Ataturk a U.D.T.R. La această festivă zi au participat consuli generali, secretari de stat, demnitari cât şi oficialităţi din partea minoritîţilor. Din partea D.R.I a participat d-nul Platon Valentin subsecretar de stat, confirmând că este o realitate că în ţara nostră minorităţile au posibilitatea să producă în libertate valori, astfel contribuind la tezaurul spiritual al României iar majoritatea să beneficieze de aceste valori.
Consulul General al republicii Chineze a precizat că în China trăiesc peste 50 de minorităţi ce se bucură de drepturi şi dau culoare, fiind comparate cu flori diferite ce înfrumuseţează grădina marii Chine, iar înţelepciuna chineza spune că această grădină ar fi mai săracă fără aceste flori.
Consulul General al republicii Turcia d-nul Haluk Ağca chiar dacă şi-a preluat postul de 20 de zile a observat că relaţia dintre majoritate şi minoritate este extraordinară.
D-nul Lucian Băluţă Directorul Institutului de Marină Civilă a subliniat că modelul multicultural pentru România este Constanţa.
D-na Accoiun Durie şi-a prezentat expoziţia personală cu obiecte specifice turcilor, păstrate cu sfinţenie din zestrea de valori a bunicilor această expoziţie bucurându-se de admiraţia invitaţilor.
În încheiere oaspeţii s-au bucurat de un moment artistic prezentat de d-na Accoiun Durie şi d-na Gafar Serin.
Gafar Serin
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Bütün dünyada Noel Baba olarak tanınan Aziz Nicholaos, Türkiye’nin Akdeniz kıyılarında önemli bir Lykia kenti olan Patara’da doğmuştur. M.S. 300’e doğru Patara refah içindeyken kentte yaşayan zengin buğday tüccarının bir oğlu olur ve ona Nicholaos adı verilir.
Doğduğunda göğün bir hediyesi, ana-babasının dualarının ve sundukları adakların bir meyvesi, fakirlerin bir kurtarıcısı olarak dünyaya geldiğine işaret edilmiştir. Daha gençliğinde bile mucizeler yarattığına inanılır. Bu inanca göre inşa halindeki bir kilisenin yıkılmasıyla enkaz altında kalan Nicholaos, annesi ağlayıp inlerken, üzerine yığılan taşların altından sağlam olarak kurtulmuştur. Bir süre sonra babası öldüğünde büyük bir servetin tek mirasçısı olmuş ve servetini yoksullara yardım için harcamaya karar vermiştir.
Bu sırada Patara’da önceleri çok zengin olan bir şahıs fakirleşmiş ve kızlarının çeyizini yapamayacak duruma gelmiştir. Çaresizlikten kızlarını satmayı bile düşündüğü bir anda, Nicholaos durumu görerek onlara yardım etmeye karar verir. Kendini belli etmemek ve aynı zamanda gururlarını kırmamak için kızların evine gece gider. Onlar uykuda iken büyük kızın açık olan penceresinden çeyizine yetecek olan bir kese altını içeri atar. Sabah parayı bulan büyük kız çok sevinir ve kötü durumdan kurtulur. Daha sonra ortanca ve küçük kızınçeyiz paralarını da karşılamak isteyen Nicholaos, pencereleri kapalı olduğu için bacadan atar. Işte Noel Baba’nın yılbaşında hediye bırakma öyküsü böylece doğar. Ikonalarda ve resimlerde de Nicholaos’ın üç altın top ile gösterilmesi bu yüzdendir.
Aziz Nicholaos’un yaşamıyla ilgili bir öykü de şöyledir; Nicholaos hacı olmak üzere Kudüs’e gider.
Geri dönüşünde fırtınaya tutulan gemiyi dualarıyla batmaktan kurtarır, ayrıca denize düşerek boğulan bir denizciyi de diriltir. O günden sonra Aziz Nicholaos denizcilerin de koruyucu azizi olarak kabul edilmiştir. Nicholaos bir müddet sonra Patara’nın komşu kenti Myra’ya göç eder. Myra Başpiskoposu ölmüş yerine geçecek kişi üzerinde anlaşma sağlanamamıştır. Bunun üzerine sabah kiliseye ilk gelen kişinin başpiskopos olması kararlaştırılır.
Aziz Nicholaos kiliseye ilk gelen kişi olarak başpiskopos seçilir. Burada da mucizelerine devam ederek üç generali ölümden kurtarır. Diğer bir öyküsü ise şöyledir:0 yıl Myra’da kıtlık çıkar.
Iskenderiye’den Byzantion’a mısır götüren bir filo Myra’nın limanı olan Andriake’ye uğrar. Nicholaos hemen limana koşar ve her gemi başına bir miktar mısır vermelerini ister. Gemiciler Byzantion’a vardıklarında istemeyerek verdikleri mısırların yerlerinde olduğunu hayretle görürler. Hıristiyanlara karşı olan Imparator Diocletianus ve Licinius zamanında Nicholaos da diğer Hıristiyanlar gibi bir ara hapsedilmiştir.
M.S. 325 tarihinde Hıristiyanlık içindeki problemleri çözmek için Iznik’teki (Nikaea) meclis toplantısına Myra Başpiskoposu olarak katılır. Yolda giderken bir handa öldürülerek salamura yapılmış üç çocuğu dirilttiği daha sonra Bonaventure adlı bir kilise adamı tarafından iddia edilmiştir. Ögrencilerin de koruyucusu olduğuna inanılan Aziz Nicholaos’un 6 Aralık 343’te 65 yaşında iken öldüğü sanılmaktadır.
Myralılar onun adına bir kilise yaparak içindeki lahitte onu sonsuz uykusuna bırakmışlardır. Haçlı Seferleri sırasında 20 Nisan 1087’de Bari’den gelen tüccarlar kemiklerini çalıp Bari’ye götürmüş ve yaptıkları bazilikaya gömmüşlerdir. onun olduğu sanılan geride kalmış bir kısım kemik ise bugün Antalya Müzesi’nde saklanmaktadır.
Gafar Serin