23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı, 23 Nisan 1935 yılından itibaren kutlanan, Türkiye Cumhuriyeti'nin millî bayramıdır. Aynı zamanda dünya Türk toplumlarındada bu gün kutlanmaktadır.
23 Nisan 1920 yılında TBMM'nin açılışının birinci yılında kutlanmaya başlanan Hakimiyet-i Milliye Bayramı ile Himaye-i Etfal Cemiyeti'nin 23-30 Nisan'ı Çocuk Haftası ve haftanın ilk gününü de çocuk bayramı ilan ettiği 1929'den itibaren kutlanmaya başlanan bayramdır. Bu iki bayram 23 Nisan 1935 yılında 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı adı altında bir araya getirilmiştir.
Hakimiyet-i Milliye bayramı, Türkiye Cumhuriyeti'nin kuruluşunu gerçekleştiren TBMM'nin açılışını kutlamak amacını taşırken; Çocuk bayramı savaş sırasında yetim ve öksüz kalan yoksul çocukların bir bahar şenliği ortamında sevindirmek amacını taşımakta idi.
Bizde Romanya Demokrat Türk Birliği olarak, büyük önderimiz Mustafa Kemal Atatürk çocuklara armağan ettiği bu önemli günü çeşitli faaliyetlerle kutladık.
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Din seria acţiunilor cu tradiţie din cadrul U.D.T.R se numără şi sărbătorirea copilăriei pe data de 23 aprilie. Această zi importantă a fost scrisă cu litere de aur în istoria Turciei, când pentru prima oară în lume, marele om de stat Mustafa Kemal Atatürk a dedicat o zi copiilor pe data de 23 aprilie 1928. De atunci a fost sărbătorită această zi în fiecare an, aniversându-se copiii, prin diferite manifestări cultural artistice. Anul acesta sărbătoarea a avut o notă de competiţie, entuziasm şi bună dispoziţie, participanţii simţind bucuria copilăriei. Astfel în sala de festivităţi al Palatului Copiilor peste 100 de copii de şcoală generală, s-au întrecut la diferite concursuri: dans tradiţional, interpretare muzică tradiţională şi recitare. Pentru fiecare secţiune s-au înscris elevi plini de emoţie. Dar, ca la fiecare întrecere cei mai buni au fost premiaţi, iar restul au fost stimulaţi cu mici atenţii din partea organizatorilor.
Marii câştigători ai acestei zile au fost:
Acţiunea „23 Aprilie – Sărbătoarea Copilăriei” a fost realizată de către Uniunea Democrată Turcă din România în parteneriat cu Inspectoratul Şcolar Judeţean Constanţa, prin d-na prof.Ene Ulgean, inspector de specialitate.
Din partea Uniunii Democrate Turce din România au participat: d-l Osman Fedbi-preşedinte, Asan Murat – preşedinte onorific, Ibraim Ervin- secretar general, Iusein Ibram- deputat. Invitaţii de onoare au fost ataşatul de cult islamic d-l Ismail Özkan din cadrul Consulatul General al Republicii Turcia la Constanţa, dl. Zeki Uysal vicepreşedinte al Asociaţiei Oamenilor de Afaceri Turci Dobrogea şi d-na Leila Hagi-Salim consilier în cadrul Prefecturii Constanţa.
Emoţii, bucurii, soarele blând al lui aprilie a făcut această zi de neuitat.
Nilgun Panaitescu şi Omer Minever
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
„Ziua Copilului din Republica Turcia” a fost marcată la Hârşova unde preşedintele filialei U.D.T.R. din localitate, Memet Reduan a ţinut să fie alături de copiii de etnie turcă din localitate.
Cu acest prilej, preşedintele filialei U.D.T.R. Hârşova a organizat în parteneriat cu Şcoala Generală nr. 1, din localitate, pentru copiii de etnie turcă, o expoziţie de desene şi un spectacol de dansuri tradiţionale turceşti. La eveniment a fost prezent şi consulul general al Republicii Turcia la Constanţa, Haluk Ağca împreună cu soţia care au oferit din partea instituţiei pe care o reprezintă, cadouri elevilor participanţi.
Ziua de 23 aprilie este o zi cu profunde semnificaţii pentru turcii de pretutindeni, deoarece în 1920, la această dată s-a reunit pentru prima dată Parlamentul, consfinţind independenţa şi suveranitatea Turciei. În 1928, Mustafa Kemal Atatürk, fondatorul Turciei moderne a dedicat această zi copiilor în semn de respect pentru generaţiile tinere care reprezintă viitorul unei naţiuni.
Pe 23 Aprilie, consulul general al Republicii Turcia la Constanţa Haluk Ağca a fost alături şi de etnicii turci din comuna Castelu. La Castelu, copiii de etnie turcă din localitate au urcat pe scena Căminului Cultural într-un spectacol interetnic, alături de români, tătari şi rromi. La eveniment a mai luat parte alături de oficialităţile locale şi muftiul cultului musulman din România, Iusuf Muurat.
Sorina Asan
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Ajunsă la a VIII-a ediţie, „Primăvara Comunitară“ a reunit în perioada 3-5 aprilie 2009 reprezentanţi ai mai multor comunităţi etnice din Dobrogea. Evenimentul având ca organizator Uniunea Democrată Turcă din România, a pus accent atât pe promovarea obiceiurilor de primăvară, cât şi pe etalarea tradiţiilor în cadrul unui spectacol multietnic.
La simpozionul care a debutat sâmbătă, 4 aprilie, au participat pe lângă turci, tătari, italieni, greci, ruşi-lipoveni, cât şi reprezentanţi ai comunităţii majoritare. De asemenea, pe lângă participanţii din ţară, am avut onoarea de a găzdui o delegaţie din Bulgaria. După lucrările prezentate în cadrul simpozionului, a avut loc o dublă lansare de carte. D-na Ghiulten Abdula a adus în atenţia publicului lucrarea „Tradiţii şi obiceiuri de primăvară în lumea turcă: Nevruz şi Hîdîrlez“, iar d-na Fatma Sadâc şi-a lansat următoarele cărţi: „Răsfăţica“, „Coaja pergamentului“ şi „Arkadaşlık ve Sevgi Bağları“. Simpozionul s-a bucurat de o participare numeroasă, atât persoane oficiale, cum ar fi consulul general al Republicii Turcia la Constanţa d-nul Haluk Ağca împreună cu soţia, consilierul superior al Departamentului pentru Relaţii Interetnice d-nul Aidun Curt-Mola, muftiul cultului musulman din România d-nul Iusuf Murat, deputatul U.D.T.R. Ibram Iusein, preşedintele U.D.T.R., d-nul Osman Fedbi, secretarul general al U.D.T.R., d-nul Ibraim Ervin.
În cadrul simpozionului a avut loc o proiecţie cu imagini care au adus în atenţia celor prezenţi momente sugestive din timpul ediţiilor precedente. În incinta sălii unde s-a desfăşurat simpozionul a fost aranjată o expoziţie foto-documentară şi obiecte de artizanat.
„Primăvara Comunitară“ a continuat sâmbătă după amiază cu spectacolul de gală, găzduit de Cercul Militar Constanţa. Pe scenă privirile şi auzul spectatorilor au fost încântate de ansamblurile: Delikanlilar, Kardelen, Mehtap, Karadeniz, Lotca, Elpis, Luceafărul, Dobrogeanca, Magic Stars. Una din surprizele spectacolului a fost şi un grup de copii români de la Liceul Internaţional de Informatică din Constanţa, care au prezentat un dans tradiţional turcesc.
Participarea numeroasă la simpozion şi la spectacol atestă succesul de care s-a bucurat acest eveniment, precum şi articolele publicate în presă şi materialele difuzate la TV.
Minever Omer
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
În perioada 20-25 aprilie, 50 de elevi din patru şcoli din oraşul Medgidia au întreprins o excursie de studii în Turcia, în oraşele Istanbul, Bursa şi Gemlik. Astfel, elevii români majoritatea de etnie turcă de la Şcolile: „Constantin Brâncuşi”, „Lucian Grigorescu”, „Mihail Sadoveanu” şi „Mircea Dragomirescu” au marcat împreună cu elevii de la Şcolile:„Mahmut Çatalkaya”,„Yaşar Edem”, „Fikret Yusatlı”, „Bahçeli Evler”, Ziua Copilului din Republica Turcia, sărbătorită în fiecare an la 23 aprilie.
Ansamblul folcloric format din 18 elevi ai Şcolii „Constantin Brâncuşi”a onorat invitaţia profesoarei Muge Canar de la „Şehit Öğretmen Mahmut Çatalkaya” de a participa la Festivalul Internaţional „23 Nisan -Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayram”, desfăşurat la Bursa. Elevii din Medgidia au prezentat pe scena festivalului o suită de cântece şi dansuri populare româneşti. Alături de ei au intepretat cântece şi dansuri tradiţionale elevi din ţara gazdă dar şi din Kîrdjali, Bulgaria. Pentru elevii participanţi la festival au fost organizate cursuri în limbile turcă, şi engleză astfel încât copiii să depăşească barierele comunicaţionale în ceea ce priveşte limba maternă. Cursurile de informatică la care au luat parte le-au oferit elevilor posibilitatea de a folosi un canal comun de comunicare.
În cadrul aceluiaşi program educaţional, elevii români au vizitate obiective turistice din Iznik şi Bursa şi au fost primiţi de reprezentanţi ai oficialităţilor locale. Primăria din Bursa a oferit delegaţiei din România o masă cu specific turcesc la care oaspeţii au avut oportunitatea să guste din delicioasele produse culinare: iskender kebabı, ayran, kemal paşa şi kadayf.
Cadrele didactice şi elevii din România au vizitat şi Inspectoratul Şcolar Judeţean Yıldırım din Bursa unde au purtat discuţii cu inspectorul general Sebahattin Gencel. În cadrul întrevederii au fost făcute propuneri de proiecte educaţionale care pot fi derulate în comun de elevii şi profesorii din România şi Turcia.
Cu acest prilej a fost semnat de prof. Vildan Bormambet-preşedinta comisiei de învăţământ din cadrul U.D.T.R. acordul de înfrăţire şi protocolul de colaborare dintre Şcoala „Constantin Brâncuşi” din Medgidia şi „Sehit Öğretmen Mahmut Çatalkaya”.
Delegaţia din România a mai participat şi la emisiunea „Gecenin Rengi” produsă de OLAY TV în cadrul căreia invitaţii au vorbit despre importanţa Zilei de 23 Aprilie cât şi despre necesitatea dezvoltării proiectelor de parteneriat educaţional cu şcolile din România. Din delegaţia română condusă de prof. Vildan Bormambet au făcut parte: prof. Zişan Sicu, Abduraman Mariana, Cristina Belu, Crişu Ion, directorul Casei de Cultură „I.N.Roman” din Medgidia şi Ene Dumitru, instructor de dansuri populare.
În perioada 23-29 Octombrie o delegaţie compusă din elevi şi cadre didactice din Bursa va participa la manifestările prilejuite de sărbătorirea „Zilelor Medgidiei”, la invitaţia conducerii Şcolii „Constantin Brâncuşi”.
Sorina Asan
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Am hotărât ca în numărul acesta al revistei noastre să vă facem cunoştinţă cu noul inspector de limbă turcă din cadrul Ministerului Educaţiei, Cercetării şi Inovării. În continuare vă prezentăm interviul acordat în exlusivitate revistei „Hakses“ de către domnul inspector Osman Orhan.
N.I.: Să facem cunoştinţă cu domnul inspector de limbă turcă din cadrul Ministerului Educaţiei, Cercetării şi Inovării.
O.O.: Mă numesc Orhan Osman, m-am născut la 15.09.1973 în localitatea Băneasa, jud. Constanţa. Am absolvit Facultatea de Ştiinţe şi Literatură din cadrul Universităţii Erciyes – secţia Limbă şi Literatură Turcă din Turcia.
După absolvire mi-am desfăşurat activitatea la Şcoala de Arte şi Meserii Dobromir, judeţul Constanţa ca profesor titular de limba turcă.
Din ianuarie 2009 am fost numit inspector de specialitate în cadrul Direcţiei Generale Învăţământ în Limbile Minorităţilor Naţionale şi Relaţia cu Parlamentul – Ministerul Educaţiei şi Cercetării şi Inovării.
N.I.: Ce înseamnă această funcţie pentru dumneavoastră şi ce implică?
O.O.: Pe lângă minoritatea turcă unde sunt responsabil de predarea limbii turce şi a religiei islamice răspund şi de minoritatea elenă şi cea italiană.
Această funcţie implică o responsabilitate foarte mare, un timp de lucru îndelungat şi de multe ore petrecute în rândul minorităţilor pentru a putea soluţiona eventualele situaţii problemă.
Am răspuns invitaţiilor celor două uniuni ori de câte ori am fost solicitat şi am avut deosebita plăcere de a cunoaşte activitatea acestora şi membrii lor.
La numai trei zile după numirea în funcţie, respectiv pe data de 30 februarie a acestui an, am fost delegat din partea Ministerului Educaţiei şi Cercetării şi Inovării să urmăresc desfăşurarea activităţii în cadrul Olimpiadei de Limba şi Literatura Turcă, faza naţională. Aici am fost prezentat cu noua funcţie şi am făcut cunoştinţă atât cu cadrele didactice de limba turcă dar şi cu părinţi, elevi, personalităţi marcante locale. Totodată s-a remarcat prezenţa consulului general al Republicii Turcia la Constanţa care a apreciat activitatea organizată. Preşedinţii celor două uniuni au fost alături de organizatorii olimpiadei şi au susţinut câte un discurs cu acest prilej.
N.I.: Cu ce probleme se confruntă învăţământul în limba turcă dacă există, şi cum se pot reglementa?
O.O.: După cum se ştie limba turcă se predă în şcoli conform ordinului 3553 al Ministerului Educaţiei, Cercetării şi Inovării şi acest lucru se respectă întocmai de către directorii unităţilor şcolare unde se predă limba turcă, astfel cadrele didactice îşi pot desfăşura activitatea în condiţii optime.
N.I.: Cum apreciaţi folosirea la cursuri în ceea ce priveşte manualul de istorie a minorităţilor naţionale?
O.O.: Consider că tipărirea şi folosirea acestui manual este benefică pentru procesul educaţional. Manualul se adresează în special elevilor majoritari precum şi celor aparţinând comunităţilor etnice şi are ca scop stimularea interesului şi deschiderea elevilor români faţă de cei minoritari din punct de vedere al apartenenţei etnice.
N.I.: Ce proiecte de viitor aveţi în ceea ce priveşte învăţământul în limba turcă?
O.O.: Unul dintre proiecte pe care aş vrea să-l promovez este tipărirea unui nou set de manuale de limba şi literatura turcă în conformitate cu noile programe şi standarde educaţionale. Consider că cele existente ar trebui îmbunătăţite şi reeditate atât din punct de vedere al numărului redus cât şi al calităţii acestora.
N.I.: Domnule inspector vă mulţumesc pentru timpul acordat revistei noastre şi vă doresc succes în activitatea dumneavoastră.
O.O.: Şi eu vă mulţumesc.
Nurgean Ibraim
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Devenită tradiţie, comemorarea erolior căzuţi în Primul Război (1914-1919) în localitatea dobrogeană Măcin a constituit un eveniment semnificativ pentru comunitatea turcă, care numără un număr de 21 de eroi din rândurile etniei turce.
Filiala Măcin a U.D.T.R. a fost reprezentată de preşedintele filialei d-na Talip Leman împreună cu membrii săi. Acţiunea s-a desfăşurat în faţa monumentului ce este ridicat în onoarea eroilor din cele două războaie mondiale. Anul acesta, ca o premieră reprezentanţii celor două culte cea creştin ortodoxă şi cea islamică au comemorat împreună eroii oraşului.
La ceremonial au participat primarul oraşului Măcin, d-nul Ichim Andone, viceprimarul d-nul Topoleanu Nicolae, consilieri din cadrul primăriei, veterani ai celui de-al Doilea Război Mondial, elevi, cadre didactice şi un numeros public.
Un sobor de preoţi a ţinut slujba de comemorare cu mijloace specifice religiei ortodoxe, urmat de imamul oraşului Măcin, d-nul Talip Revan care a citit versete din Coran în memoria eroilor turci.
Un grup de doamne din comunitatea turcă au pregătit punguţe cu dulciuri (conform tradiţiei locale) care au fost împărţite musulmanilor, veteranilor şi altor persoane în varstă. Toate persoanele au fost servite cu dulciuri.
În continuare vă prezentăm lista eroilor turci:
Mulţumin d-nei Nagia Memet pentru informaţiile furnizate revistei noastre.
Nurgean Ibraim
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Timp de cinci zile, Grupul de Cooperare Navală din Marea Neagră Blackseafor a efectuat o escală în portul militar Constanţa. Flotila a fost compusă din nava de comandament Slavutich din Ucraina, corveta Smeli din Bulgaria, corveta Contraamiral Eustaţiu Sebastian din România, nava de debarcare a desantului Azov din Federaţia Rusă şi fregata Fatih din Turcia.
Programul escalei a cuprins şi întâlniri cu comandantul Flotei şi cu reprezentanţii autorităţilor locale.
În perioada în care s-au aflat pe mare, navele au executat – printre altele – exerciţii de căutare şi salvare, de asistenţă umanitară şi de protecţia mediului.
Uniunea Democrată Turcă din România a fost prezentă la eveniment prin participarea preşedintelui acesteia, domnul Osman Fedbi, a secretarului general Ervin Ibraim, redactori ai postului de radio „Radio T“ şi redactori ai revistei „Hakses“.
În cinstea sosirii fregatei consulul general al Republicii Turcia la Constanţa, d-nul Haluk Ağca a organizat un cocktail unde au participat oficialităţi ale lumii constănţene şi conducerea Uniunii Democrate Turce din România.
Nurgean Ibraim
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Goran Bregovic şi Wedding and Funeral Orchestra au concertat duminică, 19 aprilie la Mamaia, într-un spectacol organizat de Ministerul Turismului. Denumit „Prinţul muzicii balcanice”, Goran Bregovic a urcat pe scena construită pe plajă special pentru concert, alături de membrii formaţiei sale multietnice, aducând fanilor săi de la Malul Mării Negre, armoniile muzicii balcanice.
Peste 10.000 de spectatori au cântat şi-au dansat timp de două ore împreună cu Goran Bregovic pe melodii precum: Tis Agapis, Ton Risko, Death, Gas, Ederlezi, sau binecunoscuta Kalashnikov.
Cel mai complex şi modern compozitor din Balcani s-a născut la 22 Martie, 1950 la Sarajevo dintr-o mamă sârboaică şi un tată croat, ofiţer în armata iugoslavă. A compus muzică de film pentru binecunoscutul regizor Emir Kusturica, pentru filmul Regina Margot a lui Patrice Chereau, distins cu două premii la Festivalul de la Cannes, dar şi pentru regizorul român Radu Mihăileanu. Goran Bregovic a lucrat şi pentru producţii de film din Turcia cumpunând muzica filmului Mustafa, regizat de Can Dündar dar şi pentru albumul „Düğün ve Cenaze“ al interpretei Sezen Aksu.
Muzica lui Goran Bregovic este de inspiraţie balcanică şi preia teme muzicale sârbeşti, bulgăreşti, greceşti, turceşti, româneşti şi romani într-un melanj ce aduce bucurie în sufletelor ascultătorilor indiferent de naţionalitate. Bregovic este compozitorul care te face să pluteşti, să pătrunzi în tărâmul de vis al Balcanilor, al diverselor comunităţi etnice care populează această zonă de sute de ani. Există un plâns înfundat înlăuntrul melodiilor sale dar şi exuberanţă şi bună dispoziţie, trăsături atât de caracteristice, comune, popoarelor balcanice.
Cu Goran Bregovic eşti trist şi vesel în acelaşi timp, eşti contemplativ şi visător dar mai presus de toate pluteşti în mixtura de armonii balcanice, în fuziunea de muzică populară sau în cea polifonică tradiţională, simţind că eşti puţin din fiecare naţiune din Balcani.
Concertul susţinut de Goran Bregovic a fost un cadou minunat oferit de Ministerul Turismului, Dobrogei, ţinutul românesc unde convieţuiesc douăzeci de comunităţi etnice fără să fi înregistrat în decursul istoriei vreun conflict interetnic.
Sorina Asan
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
La începutul lunii aprilie, Barack Obama a participat la cea de a doua ediţie a Forumului Alianţa Civilizaţiilor, desfăşurat în Turcia, prima ţară musulmană pe care preşedintele american a ales să o viziteze în turneul său european, programat cu prilejul summitului NATO.
Analiştii politici sunt de părere că vizita lui Obama în Turcia va relansa raporturile bilaterale dintre cele două state şi că Statele Unite ale Americii vor recâştiga încrederea deplină a Turciei, care după opinia Washingtonului, tinde să se îndepărteze de Occident. „La Washington se crede din ce în ce mai mult că SUA sunt pe cale să piardă Turcia” spune Söner Çağaptay, de la Institutul de politici din Orientul Mijlociu, din Washington. El argumentează, subliniind că cele două ţări au poziţii diferite faţă de Iran, Sudan sau mişcarea palestiniană Hamas.
Pentru a-şi consolida simpatia de care se bucură în Turcia, Obama a vizitat locuri simbolice, care ating sufletul turcilor de pretutindeni: mausoleul lui Atatürk, Moscheea Albastră, Palatul Dolmabahçe şi a ţinut un discurs în Parlamentul ţării. În faţa membrilor Marii Adunări Naţionale preşedintele american a declarat:„Statele Unite nu sunt şi nu vor fi niciodată în război cu islamul”.„Vrem să ne demonstrăm prin acţiuni concrete, angajamentul pentru o lume mai bună” a mai declarat Obama în faţa deputaţilor turci, anunţând un program pentru a veni în sprijinul ţărilor care se află în dificultate. „Vrem să ajutăm mai mulţi copii să-i îndreptăm spre o educaţie care să le deschidă calea spre o reuşită.” La întâlnirea avută la Ankara cu şefii de stat şi de guvern, precum şi cu deputaţii, preşedintele american a afirmat că Turcia este un aliat determinant care constituie o parte integrantă a Europei. Obama a cerut consolidarea legăturilor deja „solide” cu acest aliat musulman al SUA, încurajând procesul de normalizare a relaţiilor dintre Ankara şi Erevan.
Discursul preşedintelui american s-a axat în principal pe relaţia pe care o are Turcia cu SUA, acesta fiind folosit ca o şansă de a-i apropia pe musulmani şi de a semnala o apropiere faţă de această regiune, bazată pe pragmatism şi nu pe ideologie. Totodată Obama a mai declarat că: „va susţine eforturile Turciei de a accede în Uniunea Europeană.”
În cadrul vizitei la Istanbul, preşedintele american a avut o întrevedere şi cu liderii studenţilor. Conform Tribune Review, studenţii care au luat parte la discuţii au fost aleşi din 20 de universităţi din Turcia, fiecare dintre ei bucurându-se anterior întâlnirii cu proaspătul preşedinte american, de o vizită sau de un stagiu de perfecţionare în SUA. Obama le-a spus studenţilor: „scopul vizitei mele este de a destrăma stereotipurile despre SUA. Poate există percepţia că SUA a devenit o ţară egoistă şi nepoliticoasă şi că nu mai este interesată de lumea din jurul ei. Nu aceasta este ţara pe care o cunosc eu şi pe care o iubesc. SUA a făcut propriile greşeli, la fel ca fiecare ţară din lume şi nu este perfectă…dar, ne gândim să construim o comunitate mai bună şi să atingem o lume mai bună în următorii 200 de ani. Oricine depune efort şi luptă să realizeze ceea ce şi-a propus, poate reuşi. Altfel, cineva care poartă numele de Barack Hussein Obama n-ar fi fost ales preşedinte al SUA.”
Principalul mesaj pe care l-a transmis Obama în timpul vizitei sale este că Turcia şi-a câştigat locul în lumea occidentală prin democraţia laică instituită de Mustafa Kemal Atatürk. Dincolo de caracterul strategic al vizitei preşedintelui american, afirmaţiile publice ale acestuia aduc un bonus de capital Turciei, în negocierile de aderare la Uniunea Europeană care, conform agenţiilor de presă din Europa, se află în acest moment, în impas.
Sorina Asan
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Cu un program bine stabilit de doamna Derya Ağca, soţia consulului general al Republicii Turcia la Constanţa, comisia de femei a U.D.T.R., membre ale T.I.A.D. şi ale consulatului turc au pornit spre capitala ţării, acolo unde au fost invitate de către d-na ambasador Ayşe Sinirlioğlu, la sediul ambasadei turce. Un alt obiectiv a fost vizitarea Muzeului Municipiului Bucureşti unde s-au delectat cu profundele schimbări ambientale petrecute în Bucureşti în secolul al XIX-lea, clădirile, elementele de urbanism păstrate din secolul al XIX-lea şi altele.
În încheierea programului delegaţia a fost primită la sediul Palatului Parlamentului de domnul deputat al U.D.T.R., Ibram Iusein care le-a prezentat doamnelor sălile Palatului Parlamentului, arhitectura şi activitatea desfăşurată de politicieni în cadrul instituţiei.
Vizita s-a încheiat cu o masă oferită de d-nul deputat Ibram Iusein la restaurantul Palatului Parlamentului.
Din partea U.D.T.R. au participat şef comisie femei d-na Amet Melek împreună cu membrele comisiei sale şi d-na Gülten Abdula preşedinte filiala Galaţi.
Nurgean Ibraim
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
İsrâiloğullarına gönderilen peygamberlerden. Hazret-i İshâk’ın oğlu Iys’ın neslindendir. Kendisine yedi kişi îmân etti. Yüzkırk sene yaşadı. Sabrı ile insanlık tarihinde darbımeselle anılan Eyyüb aleyhisselâm, Kur’ân-ı kerîmde zikredilmiştir.
Eyyüb aleyhisselâmın çok mal ve serveti ile oğlu vardı. Sürü sürü hayvanları, bağları ve bahçeleri bulunuyordu. Şam civarında Beseniyye mevkiindeki çiftliklerinde binlerce insan çalışırdı. Fakat servetinin çokluğu onu Allah yolundan alıkoymadı. Eyyüb aleyhisselâm Şam civarında yaşayan insanlara peygamber olarak gönderildi. Onları Allahü teâlâya îmân ve ibadet etmeye çağırdı. Bu uğurda pek çok zahmet çekti. Sonra malı, evladı ve bedeni ile imtihan edildi. Eyyüb aleyhisselâm çok büyük sıkıntılara göğüs gerdi. Sabrı, kullukta kusur etmeyip şikâyette bulunmayışı ve başka güzel vasıfları ile ibadet ehline ve akıl sahiplerine örnek oldu.
Allahü teâlâ hazret-i Eyyüb’u imtihan etmeyi murâd etti. Onun malarını çeşitli vesilelerle elinden aldı. Koyunları sel, ekinleri ise rüzgar ile telef oldu. Şeytan çoban suretinde ağlayarak Eyyüb aleyhisselâmın yanına geldi. O sırada insanlara vaaz nasihatte bulunan Eyyüb aleyhisselâma mallarının ve servetinin telef olduğunu söyledi. Hezret-i Eyyüb bu heber kerşısında hiç şikayette bulunmayarak Allahü teâlâya hamd ve şükürde bulundu ve “Üzülme! O malı mülkü bana Rabbim vermişti. Şimdi de aldı. Çünkü sahibi O’dur. “ dedi. Bu sözleri ve hareketi karşısında şeytan perişan olup, geri gitti.
Sonra Allahü teâlâ Eyyüb aleyhisselâmın, hocaları ile ders okuyan çocuklarının da zelzeleyle ruhlarını aldı. Bu defa hoca şekline giren şeytan feryâd ve figân ederek Eyyüb aleyhisselâmın yanına geldi;”Ey Eyyüb!Allahü teâlâ evini zelzele ile yıktı. Çocukların öldü. Her biri parça parça oldular. “ dedi. Çocuklarına olan şefkatından dolayı gözlerinden yaşlar gelen Eyyüb aleyhisselâm sabır ve tevekkül ederek, Allahü teâlâya teslimiyetini bildirdi. Şeytana da: “Ey mel’ün!Sen İblissin. Beni Rabbime isyana teşvik etmek istiyorsun. Şunu bil ki, evladım bir emanet idi. Rabbime niçin inciniyim. Rabbime hamd ederim. “ buyurdu. Bundan sonra Allahü teâlâ Eyyüb aleyhisselâmın vücuduna hastalık verdi. Hazret-i Eyyüb’un hastalığı gün geçtikçe şiddetlendi. Akrabaları, komşuları ve başkaları yanına uğramaz oldu. Yalnız hanımı Rahîme Hatün onu terk etmedi. Ona hizmetine devam edip, ihtiyaç için neyi varsa sarf etti. Hazret-i Eyyüb bu halinde de şikâyet ve feryâdda bulunmayıp, hamd etti ve sabır gösterdi. Bu defa şeytan Eyyüb aleyhisselâmın bulunduğu şehir halkına vesvese vererek;” Onun hastalığı size geçer, onu şehrinizden çıkarın. “ dedi. Şehir halkı Eyyüb aleyhisselâmı ve hanımı Rahîme’yi şehirden dışarı çıkardılar. Rahîme Hâtun şehrin dışında bir yerde hazret-i Eyyüb’a hizmete devam etti. Hazret-i Eyyüb, yedi yıl dert ve bela içinde kaldı. Hâlinden hiç şikâyet etmedi. Şeytan, bu defa insan suretinde Rahîme Hâtunun karşısına çıkıp onu Eyyüb aleyhisselâmın hizmetinden alıkoymaya çalıştı. Ona;” Kendine yazık ediyorsun. Hastalığı sana geçer. “ dedi. Rahîme Hâtun ise, şeytana;” Onun üzerimdeki hakkı çoktur, ödeyemem. Nîmet ve rahat vaktinde onunla yaşadım. Bu hastalık hâlinde onu bırakamam. “ dedi. Dönüşte, onları hazret-i Eyyüb’a anlattı. Eyyüb aleyhisselâm da onun iblîs yani şeytan olduğunu ve onun vesvesesinden sakınmasını söyledi. Şeytan daha sonra da Rahîme Hâtunun karşısına çıkarak, vesvese vermeye çalıştıysa da aldırış etmedi.
Hazret-i Eyyüb’un hastalığı gittikçe şiddetlendi. Onun bu hâli beden, kalp ve lisanıyla yaptığı kulluk ve peygamberlik vazifelerini iyice zorlaştırdı. O zaman Allahü teâlâya duâ ve niyazda bulundu: “Bana gerçekten hastalık isabet etti. Sen merhamet edenlerin en merhametlisisin.” dedi. Allahü teâlâ onun duâ ve niyâzını kabül etti. Birgün Eyyüb aleyhisselâmın hanımı Rahîme Hâtun yiyecek aramaya çıkmıştı. İkindi vakti Allahü teâlânın lütuf ve müjdesi ulaştı. Cebrâil aleyhisselâm gelerek Allahü teâlâdan; Ey Eyyüb! Belâ verdim sabrettin. Şimdi ben sihhat ve nîmet vereceğim. “haberini getirdi. Allahü teâlâ;” (Ey Eyyüb!) Ayağını yere vur. Çıkan sudan gusleyle ve soğuğundan iç. “(Sâd süresi: 42) buyurdu. Bu emr-i ilâhî üzerine Eyyüb aleyhisselâm ayağını yere vurdu. Biri sıcak, biri soğuk, iki pınar fışkırdı. Sıcak sudan gusl edince bedenindeki, soğuk sudan içince içindeki hastalıklardan kurtuldu ve sıhhate kavuştu. Kuvveti geri geldi. Taze bir genç oldu. Elinden alınmış olan mallarını Allahü teâlâ geri iâde etti. Çok sayıda evlâd ihsân etti veya bir rivâyette ölmüş olan oğullarını diriltti. Yüz çeviren dostları kendisine muhabbetle yöneldiler.
Eyyüb aleyhisselâmın hastalığı afiyet haline dönüşünce, o gece seher vaktinde bir âh eyledi. Sebebini sorduklarında;” Her gece seher vaktinde diye ses duyardım. Şimdi o vakit geldi; sesini duyamadım. Onun için ağlıyorum.” buyurdu.
Eyyüb aleyhisselâm ömrünün sonunda en olgun evladı olan Havmel’i vâsi tâyin etti. Tehiz ve tekfin işlerini ona ısmarladı. Yüzkırk sene ömür sürdükten sonra vefât etti. Bişr isimli bir oğlunun peygamberliğinde ihtilâf olunmuştur. Onun yaşıyla ilgili başka rivâyetler de vardır. Hazret-i Eyyüb’un kabri Şam’da Beseniyye denilen yerdedir.
Mucizeleri: Eyyüb aleyhisselâm Allahü teâlânın emirlerini tebliğ ederken biçok mücizeler gösterdi. Bunlardan bazıları şöyledir.
Eyyüb aleyhisselâm güzel huylu, cömerd ve çok merhametliydi. Fakirlere, misafirlere, yetimlere çok yerdım ederdi. Bedenine, malına ve evlâdına gelen musibetlere sabredip ilahî takdire rızâ gösterirdi. Bundan dolayı insanlık tarihinde, “Eyyüb aleyhisselâmın sabrı gibi” darbımeseliyle anıldı. Allahü teâlâ onu bu güzel vasıfları sebebiyle Kur’ân-ı kerîmde şöyle mehd ü senâ buyurdu: “ Biz onu (belâlara) hakikaten sabırlı bulduk. O ne güzel kuldu. Şüphe yok ki o tamamen Allah’a dönen (bir zât) idi. “ (Sâd süresi: 44) Eyyüb aleyhisselâmla ilgili olarak Kur’ân-ı kerîmin En’âm, Nısâ, Sâd ve Enbiyâ sürelerinde bilgi verilmiştir.
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Bayram Akça
Müttefikiniz olan ve ittifak uğrunda maddi manevi tekmil mevcudiyetini mahveden Türkiye’ye karşı tarihin bilmem hangi devrinde mevcut olduğunu iddia eden ve bu mevcudiyetini ihya etmek için dünyayı aldatmaya çalışan Ermeniler lehine konuşmak fikri size nereden geliyor? dedi.
Mustafa Kemal Paşa daha sonra da konuşmasını bitirmek için valiye;
-Vali hazretleri,biz cepheleri dolaşan bir heyetiz;buraya Ermeni meselesini konuşmak için değil,fakat müttefikirniz olan ve kendisine dayanmakta olduğumuz Alman ordusunun hakiki vaziyetini anlamaya geldik; onu anladık, kafi bir vukufile memleketimize dönüyoruz1.
Böylece Mustafa Kemal Paşa daha I. Dünya Savaşı sırasında Ermeni meselesi ile ilgili tavrını ortaya koymuş oldu.
Milli Mücadelenin daha başından itibaren Mustafa Kemal Paşa Ermeni meselesi konusunda Türkiye’nin haklılığını vurgulamaya çalıştı
Mustafa Kemal Paşa’nın Ermeni meselesi ile ilgili olarak Anadolu’daki kongreler döneminde tavrı şöyleydi:
Milli mücadele tarihinde önemli bir yere sahip olan Erzurum Kongresi 23 Temmuz 1919’ da toplandı ve 7 Ağustos 1919’ da Mustafa Kemal Paşa’nın önemli bir söyleviyle son buldu. 7 Ağustos 1929’da yayınlanan 10 maddelik bir beyannamenin 3. maddesinde Ermeni meselesi ile ilgili olarak; „Her türlü işgal ve müdahale Rumluk ve Ermenilik teşkili gayesine ma’tuf telakki edileceğinden müttehiden savunma ve direnme esas kabul edilmiştir. Hıristiyan halka siyasi hakimiyet ve sosyal dengeyi bozacak surette yeni imtiyazlar verilmeyecektir.” denildi2.
Yine Milli Mücadele tarihinde çok önemli bir yeri olan ve Anadolu’da işgalcilere karşı oluşturulan bölgesel savunma teşkilatlarını tek bir çatı altında toplayan Sivas Kongresi 4 Eylül 1919’da Mustafa Kemal Paşanın bir söylevi ile açıldı Mustafa Kemal Paşa bu söylevinde Ermenilerle ilgili olarak; Doğuda Ermeniler, Kızılırmak’a kadar genişleme hazırlıklarına ve şimdiden sınırlarımıza kadar dayanan katliam siyasetine başladı dedi3 11 Eylül 1919’da son bulan Sivas Kongresi’nin sonuç bildirgesinde Ermeni meselesi ile ilgili olarak; Erzurum Kogresi ‘nde yer alan; Her türlü işgal ve müdahale Rumluk ve Ermenilik teşkili gayesine ma’tuf telakki edileceğinden müttehiden savunma ve direnme esas kabul edilmiştir, maddesi biraz değiştirilerek; Her türlü işgal ve müdahalenin ve bilhassa Rumluk ve Ermenilik teşkili gayesine ma’tuf harekatın reddi hususlarında müddehiden müdafaa ve mukavemet esası kabul edilmiştir, denildi. Bu iki cümledeki fark mana itibarıyla birincisinde İtilaf Devletlerine karşı hasmane tutum takınılırken ikincisinde tüm dünyaya bu hasmane tutum ilan ediliyordu4.
Mondros Mütarekesi’nden sonra Türk kuvvetlerinin Elviye-i Selase’den çekilmek zorunda kalmaları üzerine bu bölge tekrar Ermeni ve Gürcü birliklerinin kontrolüne geçti. Bunun üzerine Ermeniler Taşnak Partisi’nin idaresinde bölgedeki Müslüman Türk halkına karşı katliamlara başladı.Ermenilerin bu saldırı ve katliamları Mustafa Kemal Paşa tarafından dünya devletleri nezdinde protesto edildi. Mustafa kemal Paşa ilgili devletlere telgraflar çekerek Ermenilerin yaptığı zulüm ve katliamları anlatıyor ve bunlara engel olunmasını istiyordu. Bu protesto telgrafları etkili oldu ve nitekim Amerika Birleşik Devletleri, General Harlbord başkanlığındaki bir heyeti Anadolu’ya göndererek olayların araştırılmasını ve bu konuda bir rapor verilmesini istedi5. Donanması, ordusu ve parası olan General Harlbord’un heyetine ABD Başkanı Woodrow Wilson’un verdiği talimat; Eğer Türk topraklarının bir bölümü üzerinde kurulması düşünülen müstakil bir Ermenistan Devleti ‘nin varlığı için ileri sürülen gerekçeler yerinde ise,yani o bölgelerde Ermenilerin nüfus, tarih, kültür, etnik değerler bakımından iddiaları haklı ise,bu devletin Wilson İlkeleri’ne göre kurulması hazırlıklarını yapma ve Orta Anadolu Bölgesi’ne sıkıştırılmış Türkiye’yi Amerikan mandasına alabilme imkanlarını yerinde tetkik etme ve durumu Başkan Wilson’a bildirmekti6. General Harlbord’un başkanlığındaki ABD heyeti Eylül başlarında İstanbul’a geldi. Heyet burada padişah Vahideddin ve Sadrazam Damat Ferit Paşa ile görüştükten sonra 20 Eylül 1919 gecesi Mustafa Kemal Paşa ile görüşmek için Sivas’a geldi ve 21 Eylül 1919’de bir görüşme yaptılar7. Mustafa Kemal Paşa bu görüşmeyi şöyle anlatır:
General Harbord mahiyetiyle dün buraya geldi. Kendi arzusu üzerine gayet gizlice 3-4 saat kadar konuştuk Adı geçenin sorduğu soruların başlıcaları şunlardır:
2-Müslüman olmayan unsurlar ve bilhassa Ermeniler hakkındaki görüşleriniz.
Bu sorulara uzun uzadı ya verilen izahatlı cevaplarda aşağıdaki noktalar anlatılmıştır.
Memleketimizde yaşayan bütün Müslüman olmayan unsurlara olduğu gibi Ermenilere de hiçbir kötü kastımız yoktur. Bilhassa onların her türlü tabiiyet haklarına tamamen riayetkarız Bunun aksi olan yayınlar,düzmeceden ve İngilizlerin aldatmacasından ibarettir.
General ayrıca, Erzurum’da kırk bir kişilik bir kuvvetin toplanarak Ermenistan’a saIdıracağı ve bu şekilde Turanilik gayesinin elde edilmeye çalışılacağı hakkında söylentiler mevcut olduğunu ifade etmiştir. Cevaben, bunun katiyen asıl ve esası olmadığı ve tekmil doğu vilayetlerindeki kuvvetin on bin kadar bulunduğu ifade edilmiştir. Refakatlerindeki Hüseyin Bey’i Erzurum Heyeti Merkeziyesi ile temasa getirerek, oradaki Ermeni facialarının hala mevcut eserlerinin gösterilmesi uygun olur. Hüseyin Bey’e gereken şeyler söylenmiştir. General Harbord Sivas’tan bereberindeki heyetle birlikte Erzurum’a geçti8 ve burada 15. Kolordu Kumandanı Kazım Karabekir tarafından karşılandı ve kendisine Erzurum ve havalisinde Ermenilerin Müslüman-Türklere karşı gerçekleştirdiği katliamların arda kalan izleri gösterildi. Bunun üzerine General Harbord yaptığı inceleme ve görüşmeler sonucu hazırladığı raporunda Ermeni meselesi konusunda Türklerin haklılığını belirtti9.
20-22 Ekim 1919’da Mustafa Kemal Paşa ile İstanbul Hükümeti’nin Bahriye Nazırı Salih Paşa arasında yapılan Amasya Görüşmeleri’nin gizli sayıldığı için imza altına alınmayan dördüncü protokolünde Mustafa Kemal Paşa İstanbul Hükümeti’nden; Ermeni meselesi de dahil olmak üzere çeşitli nedenlerle ordudan atılan subayların durumunun düzeltilmesi, Malta Adası’na sürülen kişilerin İstanbul’a getirilerek Türk mahkemelerinde yargılanmaları ve Müslüman Türklere zulüm yapmış olan Ermenilerin de yargılanmalarını istedi10.
20 Ekim 1919’de, Amasya’da görüşmelerin başladığı sırada Türkiye’deki Ermeni meselesi ile ilgili genel durumu Mustafa Kemal Paşa şöyle özetler; Efendiler, İstanbul’ da Hürriyet ve İtilaf Fırkası, Askeri Nigehban Cemiyeti ve İngilizler Muhipler Cemiyeti bir blok kurdular. Bu blokta Ali Kemal ve Sait Molla gibi kişiler azınlıkları sürekli Kuva-yı Milliye aleyhine kışkırtmaya başladılar. Rum ve Ermeni patrikleri, Kuva-yı Milliye aleyhine İtilaf Devletleri temsilcilerine başvurdular. Ermeni Patriği Zaven Efendi Neologos Gazetesi’nde yayınladığı bir mektubunda, son milli mücadele hareketinden dolayı Ermenilerin göç etmeye başladıklarını iddia etti11.
Yine Mustafa Kemal Paşa 1919’un sonlarında İstanbul Hükümeti üyelerinin Ermeni meselesi ile ilgili olarak tutumlarını Büyük Nutkunda şöyle açıklar; “Efendiler İstanbul’da vatanın kurtarılması için uğraşan kişilerin kafalarının ne kadar karmaşık olduğuna dair bir örnek olmak üzere daha Sivas’tayken karşılaştığım küçük bir olayı aktarmak istiyorum. Ayan üyesi Çürüksulu Mahmut Paşa, Bosphoro gazetesine siyasi durumla ilgili olarak bir demeç vermiştir. Mahmut Paşa’nın o sıralar Barış Komisyonu Üyesi olduğunu hatırlarsınız. Paşa’nın 31 Ekim 1919 ‘daki Tasvir-i Etkar Gazetesi’ndeki demecini okudum. Ermenilerin aşırı isteklerine hak vermemekle birlikte sınırlarda bazı düzeltmeler yapılmasına razı oluruz. ifadeleri dikkatimi çekti. Toprak talebinde bulunma anlamına gelen bu durum üzerine paşaya Erzurum ve Sivas Kongrelerinde alınan kararlar gereğince Ermenilere asla toprak terk edilemeyeceğini, eğer İstanbul Hükümeti böyle bir karar alırsa bu defa millet top yekün vatanını savunacağını belirttim”12.
16 Mart 1920’ de İstanbul İtilaf Devletleri tarafından işgal edildikten hemen sonra Mustafa Kemal Paşa, Anadolu ve Rumeli Müdafa-yı Hukuk Cemiyeti Başkanı olarak, Doğu Anadolu Bölgesi ‘nde Ermenilerin Müslüman Türklere yaptığı zulüm ve katliamlara dikkatleri çekmek için yabancı devlet temsilcilerine birer protesto telgrafı çekerek bu hareketi şiddetle protesto ettiklerini ve bu tecavüzün önü alınmazsa cihanın pek büyük facialar doğmasına tanık olacağının bağlı olduğunuz Hükümetlere süratle ulaştırılmasını rica ederiz, dedi. Böylece Mustafa kemal Paşa tüm dünyanın dikkatini Doğu Anadolu’daki Ermeni zulüm ve katliamına çekmeye çalıştı13.
23 Nisan 1920’de Ankara’da TBMM açıldıktan sonra seçilen İcra Vekilleri Heyeti 5 Mayıs 1920’de ilk toplantısını yaptı. Bu toplantıda tartışılan en önemli konu Yunan’a karşı yapılacak bir savaşta Ankara Hükümeti’nin yalnız kalmamasını temin etmeki. İşte bu amaçla TBMM Hükümeti Sovyetler Birliği ile siyasi ilişki kurma kararı aldı ve ardından da 11 Mayıs 1920’de Hariciye Vekili Bekir Sami Bey Başkanlığı’nda bir heyeti Moskova gönderdi. Heyet zorlu bir yolculuktan sonra Moskova’ya ulaştı ve burada da görüşmeleri kolay geçmedi. Türk Heyeti Moskova’da iken Katkasya’da önemi değişiklikler oldu. Önce 28 Nisan 1920’de Azerbaycan’da Bolşevik Hükümeti iş başına gelmiştİ. Sonra da 10 Ağustos 1920’de yaptıkları bir anlaşma ile Sovyet Hükümeti Ermenistan Hükümeti üzerindeki nüfuzunu artırdI. Bunun üzerine Chicerin 13 Ağustos 1920’de Moskova’da bulunan Türk Heyeti Başkanı Bekir Sami Bey ile bir görüşme yaparak heyetten Bitlis, Van ve Muş gibi vilayetlerin Ermenilere terk edilmesini istedi. Fakat Bekir Sami bey bu isteği Mustafa Kemal Paşa’dan aldığı bir şifre telegrafı ile ret etti14.
Bu durum üzerine Mustafa Kemal Paşa Sovyet Dışişleri Komiseri Çhiçerin’e Bekir Sami Bey Ankara’ya döndükten sonra 27 Aralık 1920’de bir nota göndererek; “Birkaç asırdan beri şark vilayetlerimizin hiç birinde hiçbir vakit bir Ermeni çoğunluğu olmamıştır.Ve Çarlık idaresi ve Garp Emperyalistleri tarafından teşvik edilen Türk ve Ermeni halklarının girişmiş oldukları kanlı mücadeleler bir tarafa olduğu kadar, öteki tarafa da can kaybına mal olmuştur. 1917’ de Rusların çekilmesinden sonra Ermeni çetelerinin şark vilayetlerimizi ne halde bıraktıkları bunun kafi derecede ispatıdır Ermenistanı Mezopotamya’da yerleşmiş İngilizlere yaklaştıracak surette uzatmak, Moskova ve Ankara hükümetlerine pek çok nahoş sürprizler yaratmak demek olur”, dedi15.
Bu arada İstanbul Hükümeti İtilaf Devletleri ile Sevr Antlaşması’nı imzaladı. 10 Ağustos 1920’de Paris’te imzalanan Sevr Antlaşması’nın 9.maddesinde Ermenilerle ilgili olarak;Van-Erzurum ve Trabzon illerinin bulunduğu alanda bir Ermenistan Devleti kurulacak ve bu devletin sırırlarının tayinin ABD Başkanı’nın hakemliğine bırakılacak,denildi.Ancak Sevr Antlaşması’nın yürürlüğe girebilmesi için Osmanlı Anayasası’nın 7.maddesinde yer alan barışla ilgili atlaşmanın parlamentoca onaylanması ön görülüyordu. Ancak bu tarihte İstanbul’da bir Osmanlı parlamentosu yoktu. Ankara’daki TBMM ne gelince o da tutumunu daha 18 Temmuz 1920’ de açıklamıştı. Böylece Sevr Antlaşması daha imzalanmadan anlamını yitiren bir antlaşma oldu16.
Bekir Sami Bey daha Moskova’da iken Haziran 1920’de Ermeniler Kafkasya’da Türk azınlığa karşı katliamlara başladı ve Kuzey-Doğu Anadolu’yu işgal teşebbüsüne girişti. Bunun üzerine TBMM Başkanı olarak Mustafa Kemal Paşa 13-14 Haziran 1920’de Erivan Cumhuriyeti Askeri Komutanlığı’na bir nota çekerek; “Daha önce harp tazminatına karşılık olarak verilmişken, Brest-Litovsk Antlaşması ile Türkiye’ye geri verilen ve ayrıca Türkiye’ye ait olduğu Erivan Cumhuriyeti tarafından da kabul edilmiş bulunan üç sancaktaki Türk halkı, Ermeniler tarafından devamlı olarak katliam edilmektedir. Ermenilerin böyle hareketlerini Avrupalılar da kabul etmektedir. Uyruğumuz bu katliamlara karşı yardım istemektedir. Uyruğumuzun hayatlarını korumak için bir askeri harekat yapmak zorundayız. Eğer kan akmasını istemiyorsanız hemen askeri kıtalarınız! çekmenizi, hükümetimden aldığım emir üzerine bildiririm” dedi. Böylece Mustafa Kemal Paşa Doğu Cephesi’nde Ermenilere karşı yapılacak bir askeri harekattan önce bir nevi onları uyarmış oldu17.
Türk kuvvetleri Mondros Mütarekesi’nden sonra Kafkasya’yı boşaltırken bir çok yerde Türk Hükümetleri kurulmuştu. Ermeniler Haziran 1920’de bu hükümetlerin bulunduğu yerlerden biri olan Oltu’yu işgal etti. TBMM Hariciye Vekili 7 Temmuz 1920’de Taşnak Ermeni Hükümeti nezdinde bunu protesto etti. Gerçekten Doğu cephesindeki Ermeni saldırıları Batı cephesindeki Yunan saldırıları ile aynı zamana rastlar. Ancak Mustafa Kemal Paşa bazı Türk Kumandanıarın Ermenilere karşı saldırıya geçilmesi isteklerini karşı bunun içte ve dışta siyasi ve askeri sıkıntılara neden olacağını düşünerek geciktirdi. Bu nedenle Eylül sonunda Erzurum’daki 15.Kolordu Kazım Karabekir komutasında Ermenilere karşı saldırıya geçti. Bunun sonucu Türk ordusu 30 Eylül’de Sarıkamış’ı, 30 Ekim’de Kars’ı ve 7 Kasım’da da Gümrü dahilolmak üzere Arpa çayı’nın doğusunu Ermenilerin elinden kurtardı. Bunun üzerine 6 Kasım 1920’de Ermeniler Ankara Hükümeti’nden barış istedi. Gümrü’de yapılan barış görüşmeleri sonucu taraflar 3 Aralık 1920’de Gümrü Antlaşmasını imzaladı. Buna göre; İstanbul Hükümeti’nin 10 Ağustos 1920’de imzalamış olduğu Sevr Antlaşması ile Ermenilere verilen bir çok yer Türkiye’ye kaldı. Ermenistan Hükümeti Sevr Antlaşmasını tanımayacağını açıkladı18.
9-10 Ocak 1921 ‘de Ankara Hükümeti düzenli orduyla Batı Cephesi’nde Yunanlılara karşı ilk zaferini kazandı. Bunun üzerine Batılı Devletler Ankara Hükümeti’ni ilk defa bir barış görüşmesi için Londra’ya davet etti. Bu konferansta Dışişleri Bakanı Bekir Sami Bey’in Batılı Devletlerle yapmış olduğu antlaşmalarla ilgili olarak Mustafa Kemal Paşa Nutkunda şöyle der; Efendiler Birinci İnönü zaferinden sonra Londra Konferansı’ na gitmiş olan Dışişleri Bakanı Bekir Sami Bey burada İngiliz,Fransız ve İtalyan temsilciler ile görüşmelerde bulunarak bunlarla ayrı ayrı sözleşmeler imzaladı. Bekir Sami Bey’in İngilizlerle imzaladığı sözleşme gereğince;e1imizde bulunan bütün İngiliz esirler iade edilecekti. Buna karşılık İngilizler bize kendi ellerindeki esirlerimizi verecekti. Ancak Türk esirler arasında Ermeniler ve İngiliz esirlere zulüm ve kötülük yapmış olduğu iddia edilenler serbest bırakılmayacaktı. Hükümet böyle bir sözleşmeyi kabul edemez. çünkü onaylarsak Türk uyruklu olanların, Türkiye içindeki hareketleri üzerinde, yabancı bir hükümetin bir eşit yargı hakkını onaylamış oluruz19.
Milli Mücadele Dönemi’nin bir başka cephesi de güneydeki Türk-Fransız harbi idi. Burası ikinci derece bir cephe olup büyük ve düzenli kuvvetler kullanılmadı ve savaş sadece şehir muharebeleri şekli cereyan etti. Bu cephede savaş süresi de kısadır ve savaş ocak 1920’ de başlayıp Mart 1921’ de son buldu. Halbuki savaşa yol açan işgaller ise Mondros Mütarekesi’nden sonra başladı ve 20 Ekim 1921 ‘de Fransızlarla yaptığımız Ankara Antlaşması ile son buldu. Güney Anadolu’daki Fransız işgaline ve Ermeni hareketlerine karşı Milli Mücadele liderlerinin ilk ilgisi Sivas Kongresi’nden sonra ortaya çıktı ve bunun üzerine bölgede teşkilat yapmak üzere üç subay görevlendirildi. Bu subaylar öncülüğünde Adana, Antep, Urfa ve Maraş’ta Fransız birliklerine karşı önce gerilla savaşı sonra da düzenli birliklerle cephe savaşı verildi. Bu savaşta Fransız birlikleri içinde 3.000 den fazla Ermeni kıtası ve milis kuvveti mevcuttu20.
– devam edecek –
Sayfayı hazırlayan Nurgean Ibraim
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Kömür çalan çingeneleri, çöplükten beslenen çocukları, yağlı saçlı bıçkın delikanlıları, aşüfte kızları,at boku kokan sokakları, ortasından kavak ağacı yükselen konduları, arabesk müziği… Dörtyol’u Yenidoğan’ı ile bir başkadır.
Yazma isteğim Çinçin’le başlamıştı. Yıllar sonra dostlarımla sohbetlerimde: ‘İşte yaşamı öğrendiğim yer’ diye gururla anlatacaktım. ‘Beni adam etmedi’ ama duygularımın,düşüncelerimin, ilk acemi öykülerimin, şiire benzemeyen şiirimsilerimin doğurgan anasıydı Çinçin. Heyecanlı, utangaç, atak… On altı yaşındaydım. Yazdıklarımdan aldığım övgü, yarışmalardaki derecelerim, öykülerimi dinleyenlerin verdiği coşkuyla kendimi yazar gibi duyumsamaya başlamıştım. O uçsuz bucaksız derya bana çoktan yapacağını yapmıştı. Kesekağıtlarının gazete boşluklarının, eski defterlerin dili olsa da söylese.
Öykülerimi kesinlikle birileri okumalıydı. Arkadaşlarım, edebiyat öğretmenlerim, iyi okurlar yetmedi. Kuşkusuz bir yazar olmalıydı bu. Anlasa beni bir yazar anlardı.
Annemin verdiği harçlıkları kitaplara aktarıyor, çıkmıyordum kitapçılardan. Bir gün dalgın dalgın kitapları izlerken camdaki afişe gözüm takıldı. Kocaman harflerle ‘imza günü’ yazıyordu. Ünlü mizah yazarlarından birinin imza günüydü. Buraya gelecekti..
Hayatımda ilk defa yakından görecektim. Belki de konuşabilecek, yazılarımı okutacaktım. İmzaya daha on gün vardı. Biter mi?
Gözüme uyku girmiyordu. Yazdıklarımı her akşam yastığımın altına koyuyor, onları severek uyuyordum. Görüşme nedenimdi ya! Kış azgın. Görüşmeye gidecek ne elbisem, ne ayakkabılarım, ne de mantom vardı. Bir mantom olsaydı hepsini örterdi. Mantom… Mantom olmazsa….? Büyük gün yaklaşıyordu. Anneme yalvarıyordum: “Ne olursun anne, bana bir manto…Başka bir şey istemem.” Annem: “Alamam” diyor da başka bir şey demiyordu.
Gidemeyecektim… Annem o akşam elinde buruşuk naylon bir torbanın içinde yeşil bir manto, getirdi. Eski, demode. Yengeminmiş. Düğmelerini sıkıştırdı, astarını yamadı, lekelerini sildi. Kürk giysem bu kadar mutlu olmazdım.
Elimde yazılarımla durmadan görüşme provaları yapıyor, konuşacağım kelimeleri ezberliyordum. Zavallı annemse hem cık cık çekiyor, hem de gülüyordu bıyık altından. Botları Halime’ den ödünç aldım. Zeytinyağı ile parlattım. Yoldayım. Kapıdaki kuyruğu yarıp, bir köşeye iliştim. Tüm konuşmaları hırsız gibi dinledim. En son kitap da imzalandı. Heyecandan ne konuşacağımı unutmuştum. Söze nereden başlayacağımı da bilmiyordum. Anımsadığım tek cümle, ‘beynime atılacak bir imza istiyorum’ demek oldu. Büyük yazar ertesi gün yazılarımla birlikte saat ondörde Urat Sanat Galerisi’ne randevu verdiğinde dünyalar benim olmuştu.
Yeşil mantomun uğuruydu bu!… Yaşasın!…. Galeriyi araya araya bulmuş, vaktinden de önce gelmiştim. İmgelerim gerçekleşiyordu… Büyük görüşme üç dakikadan az sürdü.!
Çıktığımda başım dönüyordu. Bütün evren simsiyahtı. Çamura bulanmıştım, saçlarımdan ayakuçlarıma değin. Ağlıyordum. Mantom beni boğuyordu. Onu sorumlu tutuyor, iğreniyordum ondan. Eve döndüğümde annemin terzi makasıyla yeşil mantomu doğradım. Uzun yıllar bir daha manto giymedim. Yazılarım mı? Onları çoktan Çankaya’nın kaldırımlarında un ufak etmiştim. Yirmi üç yıl sonra bugün o yeşil mantoyu aslında hiç çıkarmadığımı ayırtına vardım.
GÜLŞEN ŞİMŞEK
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
În Dobrogea migraţiile şi mişcările de populaţii au fost neobişnuit de dese, mai ales pentru un tărâm atât de ostil şi de stâncos. Regiunea s-a populat şi s-a pustiit repetat, de-a lungul întregului mileniu doi, ca un fel de loc al nimănui. Au venit, au plecat sau au fost gonite tot felul de neamuri şi seminţii. Marile mişcări de populaţii se întind chiar şi până în secolul douăzeci, când fuge de „ciuma roşie“ un alt val de tătari din Crimeea (după amplele colonizări de pe la 1830), sunt aduşi şi aromânii, mai transhumanţează nişte ardeleni şi sunt „repatriaţi“ nemţii de prin Tariverde, printr-o înţelegere Antonescu-Hitler.
Vreo douăzeci de neamuri de religii şi limbi diferite trăiesc azi între Dunăre şi mare, în bună pace şi discretă neînţelegere şi izolare, deşi asta n-are, aparent, nici o legătură cu airanul, care amestecă un ulcior de iaurt gros ca o amarnică piftie în tot atâta apă şi gata (dar să nu uităm că trebuie băut rece ca inima unui mamut congelat acum douăzeci de milenii în inima unui gheţar care s-a scufundat, la rându-i, în inima glacială a Siberiei).
Aşa e orientul (chiar dacă a băjenit către apus, cu hangerul în mână şi carnea sub şaua calului, şi a oropsit om căsaş): te confiscă, ca şi deşertul, cu goliciunea infinită, te obligă la experienţa limită, frustrantă dar copleşitoare, a zădărniciei, te capturează cu tentaţia lucie către zero (dar absolut), te farmecă cu nimicul acestor (alte) plăcinţele tătărăşti care nu au nimic deosebit, doar că sunt irezistibile
În limba de origine, tătara, şuberec înseamnă… Nu, mai bine nu, dacă aş scrie exact ce înseamnă ar roşi hârtia, pixul, literele normale ale calculatorului, ba chiar şi „bold“-urile cele mai groase…
Mă mulţumesc să vă spun că înseamnă ceva tare, tare bun şi fertil, aducător de bucurii şi plăceri vinovate, şi că nu numai tătarii ci şi turcii (suntem în Orient, aşa că partea bărbătească are privilegiul integral al şuberecului, cu nume cu tot) onorează cu acest cuvânt generos şi vizionar denumirile zecilor de plăcinte ce le definesc bucătăria.
Se oferă fierbinţi, cu airan rece ca lumina boreală, nimic nu e mai bun într-o dimineaţă de vară, pe faleza de la Costineşti, când ai dormit pe plajă, cu Brita sau cu Mimi în braţe, şi vara, vacanţa, tinereţea şi chiar bunăvoinţa fetelor de la cantină par nesfârşite.
Aşa Tătarul mănâncă pâne de orz, supă de meiu amestecată cu seu de oaie, carne de berbece şi de cal.
Turcul rar mănâncă pânea de secară, mai ales pe cea de meiu şi orz, uneori carne de berbece, Iăpturi, oue şi orez. (dr. Crăiniceanu)
În Dobrogea, berbecul şi cu doamna sa, oaia, împărăţesc fără concurenţă: o singură vară de arşiţă pe dealurile sterpe ale Casimcei ar metamorfoza orice vacă într-o mâţă costelivă şi orice cal în măgar însetat.
Ţigla (frigăruia) se înşiră aşa:
Sunt bune cu azimă caldă şi mujdei şi un vin roşu de Istria, un Pinot Noir energic, dar discret, cu muşchii bine dosiţi sub fracul elegant şi sărbătoresc.
Puţin, nu-i aşa? Nici eu n-o să mă adaug cu prea multe (n-am loc, şi aşa editorul Nelu mi-a promis – m-a ameninţat – cu o sclavie îndelungată la cultura de jos dacă trec de cinci sute de pagini – şi sunt deja la opt sute!) decât că le beau, deci există (din belşug şi după toate gusturile).
La Niculiţel şi Măcin se face, printre altele, o plăcută Băbească Neagră, veselă şi generoasă. La Istria şi Babadag m-a atras un Pinot Noir cu miros de strugure copt şi gust de mură zaharisită, iar la Oltina, un Cabemet Sauvignon, incendiar colorat, cu discurs atletic (însă discret, înmănuşat) m-a făcut să mă simt leu (dar degeaba, era un chef fecioresc, cu hetero-băieţii de la Salvamar).
Frigărui se zice în Muntenia la fripturi de carne macră, presărată cu boia de ardei roş şi sare şi friptă în ţigle (ţepuşe) mici. (Lupescu)
Radu Anton Roman, Bucate, vinuri şi obiceiuri româneşti – 2001
▲ Cuprins ▲ İçindekiler ▲ Contents ▲
Bir zamanlar zengin bir tüccar varmış. Üç kızı olan bu tüccarın kızlarının ikisi son derece bencilmiş. Ama üçüncüsü, yani adı Güzel olanı hem iyi hem de sevgi doluymuş. Bir gün tüccar, gemilerinin şiddetli bir fırtınada battığı haberini almış. Zavallı adam varını yoğunu kaybetmiş, geriye bir tek kasabadaki küçük evi kalmış. Açgözlü iki kardeş bu durumdan hiç hoşlanmamışlar. Yatakta yatmak ve oflayıp puflamaktan başka bir şey yapmaz olmuşlar. Evin bütün işleri Güzel’e kalmış. Bir zaman sonra tüccar kayıp gemilerinden birinin limana ulaştığını duymuş. Haberin doğru olup olmadığını öğrenmek için yola çıkmadan önce kızlarına, dönüşte size ne hediye getireyim, diye sormuş. Açgözlü iki kardeşin neşeleri hemen yerine gelmiş.
“Elbiseler ve mücevherler!” isteriz demişler.
“Peki ya sen Güzel?” diye sormuş tüccar.
“Bir gül. O bana yeter,” demiş Güzel.
Birkaç gün sonra tüccar evine dönmek üzere üzgün üzgün yola koyulmuş. Yine yoksulmuş, çünkü son gemiden ona kalan paraları da dolandırıcılara kaptırmış. Akşam karanlığı bastırırken bir ormana varmış. Orman hem karanlık, hem de soğukmuş. Şimşekler çakıyor, rüzgâr yerden karları havalandırıyormuş. Uzaklardan kurtların uluma sesleri geliyormuş.
Tüccar nereye gitiğini bilmeden atıyla birlikte karların üzerinde bata çıka saatlerce yol almış, derken birden ileride pencerelerinden dışarı parlak ışıklar sızan son derece güzel bir şato görmüş. Ama bu çok garip bir şatoymuş, çünkü şöminelerinde harıl harıl ateş yanmasına, bütün odaları gün gibi aydınlık olmasına rağmen ortada kimsecikler yokmuş. Tüccar seslenmiş, seslenmiş, ceap veren olmamış. Sonunda, beklemenin bir anlamı olmadığını anlayınca, atını ahıra bağlamış ve salondaki uzun masanın üzerinde hazır bekleyen yemeği yemiş. Sonra bir yatağa yatıp uyumuş.Sabah uyandığında onun için bırakılmış yeni giysiler bulmuş yanıbaşında. Aşağıda da güzel bir kahvaltı onu bekliyormuş.
“Bu şato, bana acıyan iyi kalpli bir periye ait herhalde,” demiş tüccar.
“Ona bir teşekkür edebilseydim keşke.”
Tüccar şatodan ayrılırken, bahçedeki gülleri fark etmiş. ‘Hiç yoksa Güzel’e verdiğim sözü yerine getireyim,’ demiş içinden. Güllerden birini koparmış. Ama koparır koparmaz müthiş bir kükremeyle inlemiş her yan. Çalıların arkasından korkunç görünüşlü bir canavar çıkmış. Öylesine korkunçmuş ki, tüccar neredeyse korkusundan bayılacakmış. “Seni değer bilmez adam!” diye kükremiş Canavar. “Hayatını kurtardım! Seni besledim, giydirdim! Sen kalkmış güzel güllerimi çalıyorsun. Hemen ölmeyi hak ettin!” Tüccar Canavar’ın karşısında diz çökmüş. “Gülü kızlarımdan birine götürecektim efendim,” demiş.
“Ben efendi falan değilim, bir Canavar’ım,” diye hırlamış yaratık. Sonra tüccarın tepesine dikilmiş. “O değerli kızlarına gelince… Git, sor bakalım onlara, hayatına karşılık içlerinden biri gelip benimle birlikte yaşar mı? Bu teklifimi kabul eden olmazsa, üç ay içinde öleceksin.” Tüccar gün ışığıyla aydınlanmış ormanın içinden, üzgün bir şekilde atını sürüp evine dönmüş. Evde iki bencil kız kardeş babalarının başından geçen korkunç maceraları dinlerken kıllarını bile kıpırdatmamışlar. Babaları onlara giysi ve mücevher getirmedi diey küplere binmişler. Ama Güzel onlar gibi yapmamış. “Baba, izin ver ben gideyim,” demiş hiç tereddüt etmeden. “Tabii sen gideceksin, suç senin,” demiş kardeşleri. “Gül isterim diye tutturmasaydın, Canavar babamızı öldürmeyi düşünmeyecekti.”
Üç ay geçince tüccar şatoya Güzel’le birlikte gitmiş. Her şey orayı ilk gördüğü gibiymiş: etrafta yine kimsecikler yokmuş, sofra hazırmış. Yemeklerini yemeyi bitirdiklerinde Canavar ortaya çıkmış. Güzel korkusundan tir tir titremeye başlamış, çünkü Canavar babasının anlattığı kadar korkunçmuş, hatta daha da korkunç! “Buraya kendi isteğinle mi geldin?” diye sormuş Canavar. “Evet,” demiş Güzel. “O zaman baban sabah olunca buradan gidecek ve bir daha buraya hiç gelmeyecek.” Sabah olup da babası gidince Güzel tek başına kalmış. Önce bir süre ağlamış, ama sonra gördüğü rüyayı hatırlayıp biraz olsun rahatlamış. Rüyasında bir peri, “Üzülme, babanın hayatını kurtarmak için gösterdiğin bu cesaret karşılıksız kalmayacak,” demiş ona.
‘Belki de bu yaşama alışırım,’ diye düşünmüş, neşesi yerine gelmiş azıcık. Bahçede dolaşmış, güllere bakarken içi hüzünle dolmuş. Sonra şatonun içini gezmiş. Oda kapılarından birinin üzerinde adının yazılı olduğunu görünce çok şaşırmış. Kapıyı açıp içeri bakmış. Oda tam istediği gibi döşeliymiş, kitaplarla, müzik aletleriyle doluymuş. ‘Canavar beni burada rahat ettirmeye çalıştığına göre, bana zarar vermez herhalde,” diey düşünmüş Güzel. Sonra bir kitap almış eline. Kitabın üzerinde altın yaldızla, “Sevgili Kraliçem. Her isteğin emirdir benim için,” diye yazıyormuş.
“Şu anda babamı görebilseydim keşke!” demiş Güzel yüksek sesle Bunu der demez odanın öte ucundaki aynada babasının görüntüsü belirmiş. Böylece Güzel’in yalnızlık duygusu ve ev hasreti biraz olsun geçmiş. O gece yemekte Canavar ortaya çıkmış. “Seni izlememe izin verir misin Güzel?” diye sormuş. “Buranın sahibi sizsiniz,” demiş Güzel. “Hayır,” demiş Canavar. “Şatom senin emrindedir. İstersen hemen giderim.” Canavar bir an duraksamış. “Yalnız bir şey soracağım. Beni çok mu çirkin buluyorsun?” Güzel ne diyeceğini bilmemiş önce. Sonra başını kaldırıp Canavar’a bakmış. “Bunu söylemek istemezdim, ama doğruyu söylemem gerek. Evet, çirkin buluyorum,” demiş. Güzel, yemeğini bitirince Canavar, “Benimle evlenir misin?” diye sormuş. “Hayır Canavar, asla,” demiş Güzel.
Canavar derin bir iç geçirirken çıkardığı ses, tüm şatoda yankılanmış. Her gece saat dokuzda Canavar konuşmak için Güzel’in yanına geliyormuş. Güzel, gün geçtikçe Canavar’a alışmaya başladığını fark etmiş. Hatta geç kaldığında onu merak bile ediyormuş. ‘Keşke,’ diyormuş, ‘bu kadar çirkin olmasaydı! Keşke ikide birde bana evlenme teklif etmeseydi! Çünkü Güzel, Canavar’ın, evlilik teklifini geri çevirdiğinde çıkardığı o sesten çok korkuyormuş. Canavar bir gün, “Beni sevmeyebilirsin ama, beni bırakıp gitmemeye söz vermelisin,” demiş. Her günü birbirine benzeyerek üç ay böyle geçmiş. Derken bir gün Güzel aynada babasının hasta olduğunu görmüş. Hemen Canavar’a babasına bakmak için eve gitmek istediğini söylemiş. “Gidebilirsin, Güzel,” demiş Canavar. “Ama geri dönmezsen kederimden öleceğimi biliyorsun, değil mi? Korkarım ki, babanın yanında kalmak isteyeceksin ve dönmeyeceksin. Ama eğer fikrini değiştirir de dönmek istersen, yüzüğünü yatağının yanındaki sehpaya koyman yeterli. Sabah olduğunda şatomda açacaksın gözlerini.”
“Bir hafta sonra döneceğim, söz,” demiş Güzel.
Ertesi sabah Güzel, babasının evinde, kendi yatağında açmış gözlerini. Babası onu karşısında görünce çok sevinmiş, kendini daha iyi hissetmiş. O gün öğleden sonra, kısa süre önce evlenmiş olan kız kardeşleri babalarını ziyarete gelmişler. Eve geldiklerinde babalarının biricik kızını karşılarında görünce kıskançlıktan ve öfkeden çatır çatır çatlamışlar. “Dinle!” demiş iki kardeşten biri. “Ona bir oyun oynayalım. Burada bir hafta daha kalmasını sağlayalım. O zaman Canavar gelip onu öldürür.” Bağırıp çağırıp onu kötülemrk yerine, iki kardeş gözlerine soğan sürüp Güzel’in karşısına yaşlı gözlerle çıkmışlar ve ondan ayrılmak istemedikleri için ağladıklarını söylemişler. Güzel bir hafta daha kalmaya söz vermiş.
Çok geçmeden Güzel, Canavar’ı babasını özlediği kadar özlediğini fark etmiş. Bir gün rüyasında Canavar’ı şatonun bahçesinde kaskatı ve cansız yatarken görmüş. Uyandığında, ‘Benim yaptığım düpedüz acımasızlık!’ diye düşünmüş. Hemen yüzüğünü parmağından çıkarıp, başucundaki sehpanın üzerine koymuş. Sabah gözlerini Canavar’ın şatosunda açmış.
O günün akşamı Canavar’ı beklemiş. Saat dokuz olmuş. Canavar gelmemiş. Dokuzu çeyrek geçmiş, ortalarda yok. Birden endişe içinde koşa koşa şatodan bahçeye çıkmış. Canavar bahçede boylu boyunca yatıyormuş. ‘Onun ölümüne neden oldum!’ diye düşünmüş Güzel. Hemen ona sarılmış. Canvar’ın kalbi hâlâ atıyormuş! “Artık dönmezsin diey düşündüm. Yemeden içmeden kesilip ölmeye hazırlandım,” demiş Canavar fısıltılı bir sesle.
“Ama ben seni seviyorum Canavar!” demiş Güzel. “Seninle evlenmek isityorum.” O anda tuhaf bir şey olmuş. Birden sanki şato daha bir güzel, daha bir ışıltılı hale gelmiş. Güzel bir süre etrafına bakınmış, sonra tekrar Canavar’a çevirmiş başını. Fakat Canavar yerinde yokmuş. Yattığı yerde şimdi genç ve yakışıklı bir prens duruyormuş. “Ben Canavar’ı istiyorum,” diye ağlamaya başlamış Güzel. Prens bu sırada ayağa kalkmış. “Canavar benim,” demiş. “Kötü bir peri bana büyü yapmıştı. Beni yüzüne bakılamayacak kadar çirkin bir yaratığa dönüştürmüştü. Bana benimle evlenmek istediğini söylemeseydin, hayatımın sonuna kadar öyle kalacaktım.”
Prens Güzel’i şatoya götürmüş. Şatoda Güzel, babası ve rüyasında gördüğü iyi periyle karşılaşmış. “Gösterdiğin cesaretin ödülünü aldın,” demiş iyi peri Güzel’e. Peri sihirli değneğini sallamış. Birden şatodaki herkes Prens’in topraklarında bulmuş kendini. Orada halk coşku ve alkışlarla karşılamış Prens’i. Çok geçmeden Güzel ve Canavar evlenmişler. Düynanın gelmiş geçmiş en mutlu Prens ve Prenses’i olmuşlar…